Flat is boring

We rijden vandaag van Monselice naar Ferrara, en voor degenen die dit op de kaart willen opzoeken, de hele dag rijden we door de polder van ItaIië, namelijk de Po-vlakte. Hetgeen ons deed denken aan onze slogan van onze Pirinexus trip, zie: flat is boring. Misschien wel eentonig dat vlakke landschap, maar toch wel een leuke route. We starten na een ingewikkelde communicatie via app, mail en telefoon over het uitchecken van ons appartement. We laten uiteindelijk de sleutel gewoon op de keukentafel achter. Na een km of 10 komen we in het eerste stadje met terrassen, dus tijd voor koffie met wat lekkers. Daar krijgt Hans een appje èn een mailtje van de hospita om de sleutel op de keukentafel achter te laten. So far, so good. We maken een omwegje om het allerleukste terras op te zoeken en dat lukt ons weer, met opvallend gemak deze keer.

We rijden vervolgens verder over voornamelijk fietspaden langs kanalen. En dat gaat prima. Totdat we net na een brug een bord tegenkomen dat er gewerkt wordt aan het fietspad en we worden aangeraden niet verder te rijden. Ja in zo’n geval gaan Ad en Hans direct in de oplossingmodus en vinden alras een mooi alternatief… totdat dat na 2 km dood loopt. Jammer, terug dus! Een aardige vrouw vertelt dat we het bord gewoon kunnen negeren, dus we rijden verder over de dijk en dat gaat inderdaad prima. We rijden door het Italiaanse. ‘tussen Maas en Waal’ gebied wat hier betekent tussen de Adige en de Po. Als we de Adige overgaan is dat toch wel speciaal want een paar jaar geleden hebben we deze rivier vanaf zijn oorsprong bij Oostenrijk drie dagen gevolgd, zie: https://nl.m.wikipedia.org/wiki/Adige

‘s Middags nog een frisje onderweg en dan komen we aan bij de Po, de lucht betrekt inmiddels en Renée informeert of het geen tijd wordt de regenjasjes op te zoeken. “Nergens voor nodig hoor”, riposteert Hans, “het blijft wel droog hoor”. Totdat we ongeveer 5 km voor ons einddoel worden overvallen door een gigantische stortbui. Gelukkig duurt ie niet lang, de schattingen lopen uiteen van 5 (Hans en Ad) tot 15 minuten (Marianne en Renée), en dan rijden we via een kilometer lange klinkerweg Ferrara binnen, de fietsstad van Italie.

We hebben een prachtig onderkomen, op 300 meter van het centrum, en de fietsen kunnen binnen staan, dus na het sjouwen van de tassen naar de 2-de etage gaan op weg naar het terras. Het blijft gelukkig prima weer dus ook na een uurtje uitblazen op de kamer vinden we een mooi restaurantje, waar we lekker buiten kunnen dineren. De kaart is volledig Italiaans, dus we hebben Google hard nodig om een beetje te kunnen inschatten wat we gaan eten, maar dat lukt prima. Na een prima dineetje is dit een mooi einde van deze reisdag. Morgen verder met ‘“flat is boring, part 2”.