Flat is boring

Zondag 17 juni 2018

Vandaag moet het dan gebeuren, we gaan de pas over en komen daarmee boven de 1500 meter grens. De meisjes verwachten een helse tocht en waren gisteren al een beetje zenuwachtig. “Komen we onderweg nog een dorpje tegen waar we kunnen opladen?” Dat bleek gisteren niet nodig en dat was toch ook een pittige tocht. De boys maken zich geen zorgen, tenminste de helft van de boys niet. We kunnen het kalm aan doen vanochtend want we hoeven immers geen tent af te breken. Tandjes poetsen, tassen op de fiets en op pad naar Camprodon waar we een ontbijtje bedacht hebben in de plaatselijke pub die om acht uur opengaat. Ho stop wacht, roept Renée met een stem die onmiskenbaar enige onrust verraadt. De fietscomputer geeft aan dat de accu gisteravond niet is opgeladen. Wie o wie hiervoor verantwoordelijk gehouden moet worden leidt niet tot consensus. Gelukkig hebben we gisteren halverwege nog bijgeladen waardoor nog vier van de vijf streepjes oplichten. “Oh, dat is meer dan genoeg” probeert Hans op nonchalante toon gerust te stellen. Renée lijkt volstrekt niet overtuigd, maar er zit niets anders op dan naar de pub te rijden en daar de oplader aan het werk te zetten.

Als we het dorp binnen fietsen is het een drukte van belang. Er zijn blijkbaar verschillende sportieve en recreatieve evenemeneten georganiseerd, want we zien overal mensen in sportkleding en een heleboel marktkraampjes. Ook onze pub zit afgeladen vol, maar we vinden een vrij stopcontact en een half leeg tafeltje. Het ontbijt is perfect voor een zware tocht, brood met gebakken eieren en gebakken bacon, heerlijk. Af en toe worden we opgeschrikt door een kanonschot waarvan de bedoeling onduidelijk is. Hans gaat polshoogte nemen en doet verslag: het is vuurwerk dat de festiviteiten naar een hoger plan moeten tillen en dat wordt ondersteund door de pakkende slogan “flat is boring”. Na onze op-en-neer etappes van de laatste dagen kunnen wij ons daar helemaal in vinden. Marianne heeft achter op haar fietstas twee gele vaatdoekjes geknoopt en wordt door een autochtoon enthousiast aangesproken. Na enig piekeren wat hij bedoelt, snapt ze plots de link. De Catalaanse onafhankelijkheidsbeweging heeft als symbool een gele strik en de vaatdoekjes lijken daar precies op. 

Dan wordt het toch echt tijd met de klim te beginnen. De accu heeft een uur staan laden en dat moet genoeg zijn, toch? We moeten zo’n 20 km naar de top en dat begint heel rustig met 2%, af en toe een stukje 4%, we komen er lekker in. Dan een stukje van 2 km bijna vlak en dan de laatste 10 km van 4 à 5%, af en toe even 6%, maar nooit meer. Het valt enorm mee en het is eigenlijk heerlijk fietsen met steeds mooiere vergezichten over het Pyreneeën landschap. De klim blijkt minder zwaar dan die van gisteren. Als we boven op de Col d’Ares staan, 1513 meter boven zeeniveau, kijken we Frankrijk in, want de grens ligt boven op de top. Vanaf nu is het voornamelijk dalen en dat schiet lekker op. De eerste stukken gaan flink steil naar beneden, maar verderop vlakt het wat af en glijden we zonder trappen met een gangetje van 30 km/u het dal in. Alle tijd om rustig om ons heen te kijken naar de steeds wisselende omgeving, dan weer ruig, dan weer lieflijk. De jongens herkennen hier een analogie met de stemming van onze reisgenoten in. We fietsen Molló-les-Prats in en pikken een terrasje voor een frisje. 

Verder fietsend vinden we dit één van de mooiere gedeeltes van de Pirinexus en daar draagt het makkelijke fietsen vast aan bij. Langs de Tech het dal in komen we aan in Arles-sur-Tech waar het tijd is voor een biertje. We zitten zo lekker in het zonnetje (met iets teveel wind) dat we besluiten gelijk maar te lunchen. De kaart biedt de mogelijkheid van combinaties tegen gereduceerd tarief. Als echte Hollanders gaan wij daar voor en eten na een Carpaccio en grote salade ook nog eens een enorme eendenborst resp. rundersteak. Voorlopig hoeven wij niets meer te eten. We kijken nog even naar de camping van voorkeur en besluiten halverwege hier en Amélie-les-Bains te gaan kamperen. Het blijkt een volbloed Franse burgertrutte camping te zijn met afgemeten zanderige plaatsen, toch een beetje een tegenvaller. Het helpt ook niet echt mee dat er niets open is waar we wat te eten en drinken kunnen nuttigen of kopen. Met lichte tegenzin zetten we toch de tentjes maar op. Hans stapt op de fiets en komt na een kwartier terug met bier, chips en goed nieuws: 2 km verder is een tentje waar we tot acht uur allerlei lekkers kunnen kopen. De stemming klaart op en twee uur later zitten we heerlijk te genieten van hamburgers, pizzapunten, tonijnsalade en kirschtaart. Flesje rode wijn erbij en we zijn weer dik tevreden.

We besluiten de avond met het trekken van lessen uit de afgelopen twee weken. Les 1: Flat is boring. Even doorbijten, maar dan heb je ook wat. Les 2: Als je op een bospad plots beton tegenkomt, betekent dat: Hier is het te steil om te fietsen! Les 3: Ga met vrienden op fietsvakantie dan neemt het incasseringsvermogen kwadratisch toe: gedeelde smart is halve smart en gedeelde vreugd is dubbele vreugd.