Flat is boring, part 2

Het ochtendritueel van ontwaken, toilet maken, ontbijten en optassen is nou niet het meest enerverende deel van de dag. Maar af en toe is één onderdeel, het ontbijt, de moeite van het vermelden waard. Dat betekent dat het of echt bijzonder was, of dat er die dag verder weinig bijzonders gebeurde. Zo ook vandaag, maar het is vandaag èn èn. Een heerlijk ontbijt, zeker voor Italiaanse begrippen, en het is zo’n beetje het hoogtepunt van de dag. Misschien dat we het ontbijt ook wat opwaarderen omdat de hotelbaas zo’n supervriendelijke man is, die echt z’n best doet om het de gasten naar hun zin te maken. Afijn, voor ons gevoel een mooi begin van de dag. Daarbij is het, alweer, heerlijk weer om te fietsen, 20-22 graden, licht getemperd zonnetje en een zacht briesje dat ook nog uit de goede hoek waait. Is er dan niets negatiefs te melden na twee weken fietsen? We krijgen al opmerkingen van meelezers die klagen dat gezinsleden helemaal enthousiast worden om zelf ook op fietsvakantie te gaan, terwijl zijzelf hele andere plannen hebben. Tja, het leven is lijden en dat geldt soms ook voor vakantiegangers. Maar niet voor ons, dat hebben jullie inmiddels wel begrepen, ons glas is elke dag minstens halfvol. Nou vooruit dan, een paar minpuntjes: pijnlijke billen, terwijl je helemaal niet van billenkoek houdt en dreigende regenwolken terwijl je eigenlijk een mooi-weer-fietser bent. Maar dat is het dan ook wel. Van ongemakken als materiaalpech, slecht onderdak of getroebleerde intermenselijke verhoudingen hebben wij tot nu toe al helemaal geen last. Oh ja, je wordt lekker moe als je maar lang genoeg doorfietst. Wij houden een gemiddelde van 70-75 kilometer per dag aan en dat is met gemak weken vol te houden.

Omdat we een tocht hebben over vlak en leeg land nemen we de eerste gelegenheid die zich aandient te baat om koffie te drinken. Dat is al na 12 km, maar ala zegt Hans, het is vakantie. Marianne, die stiekem loert op het baantje van Hans, sputtert als surrogaat reisleider nog wat tegen, maar Ad en Renée prijzen Hans uitbundig omdat hij steeds beter uit zijn rol als drill-commandant stapt en in zijn rol als vakantieplezier-coach. De koffie verkeerd smaakt niet verkeerd, integendeel, maar is net niet warm genoeg helaas. De americano van Renée is helemaal prima. De tocht gaat net als gisteren langs riviertjes en kanaaltjes, over velden en wegen die nou niet direct getuigen van grote landschappelijke waarde. Gelukkig is het meestentijds lekker rustig fietsen, wat temeer opvalt als we even een klein stukje over een drukkere weg moeten. Dat geeft dus alle tijd om ofwel solistisch, ofwel in samenspraak, de wereldproblemen en onze eigen issues aan de orde te stellen. Onze bevindingen zullen we in petit comité nog wel eens met jullie delen. Al fietsend dwalen je gedachten vrijelijk rond en komen zowel de meest beangstigende kwesties, alsook de meest fantastische zaken spontaan bij je op. Bij die laatste categorie hoort bijvoorbeeld de vraag of Janine al oma is geworden en op fietsvakantie is gegaan. Twee zaken die ook bij ons, meer dan eens tegelijk om de aandacht streden.

De enige stop voor een frisje en hartig hapje ligt op 10 km voor het einddoel, dus we durven het wel aan om alvast een biertje te nemen. Stukje pizza of pittig broodje erbij en voor we goed en wel de gang er weer in hebben komen we al aan bij Camping Citta di Bologna. We hebben niet gereserveerd omdat we van het weer wilden laten afhangen of we in ons tentje gaan of een chaletje huren. En vanwege de korte etappe van 66 km zijn we vroeg genoeg voordat de camping volstroomt. Het communiceren in gebroken Engels gelardeerd met een enkel Italiaans woord lijkt tot misverstanden bij de receptiedame te leiden. Alsof Hans wil onderhandelen over de prijs van een chalet, terwijl hij hem alleen even tevoren wil bekijken. De hele dag hebben we dreigende donkere wolken om ons heen gezien, maar geen druppel regen. We gokken het er op en gaan kamperen, hoera voor de boys. Tot nu toe is het droog gebleven en op de weerapps zien we regenbuien spontaan oplossen zodra ze bij ons in de buurt komen, terwijl het om ons heen flink tekeer gaat met stortregens en onweer.

We zoeken het mooiste grasje uit en komen naast een stel Nederlanders te staan die met hun caravan al twee jaar door Europa toeren en inmiddels 20 landen hebben bezocht. Marianne is één en al oor, daar heeft zij ook wel oren naar, huis verkopen en vertrekken. Ad weet haar met moeite van deze zinsbegoocheling te bevrijden. Dan wordt er nog even geborreld voordat we in het campingrestaurant gaan eten. We gaan voor de veilige keuze in Italië: pizza! Renée is blijkbaar zo onder de indruk van de knappe mannelijke serveerder, dat ze na aanvankelijk “eh, eh,” op de vraag welke pizza ze wil bestellen spontaan “Renée” zegt. Pizza Renée staat echter niet op het menu, maar sinds vandaag wel op ons blog. Morgen wacht een flinke beklimming, dus om elf uur liggen we in ons bedje om de benen rust te geven voor eindelijk weer wat arbeid na al die vlakke etappes.