HaHaHa, de drie H’s

Gisteren was een rustdag, waarop ook de boys rust moesten houden. Na het onfortuinlijke einde van hun vorige fietstochtje kunnen ze daarmee leven. Er wordt dus niets geschreven over gisteren, want dit is een blog over fietsverhalen. Jullie zullen dus nooit weten dat we de hele ochtend en een deel van de middag bij onze glampingtent hebben geluierd, beetje lezen, muziek luisteren, powernap doen, lekkere salade soldaat maken en aan het eind van de middag naar Porto fietsen om op een terras dat de mooiste zonsondergang van Europa schijnt te bieden een biertje te drinken. Misschien vertellen we er ooit nog eens over, maar je kunt alvast de foto’s bekijken.

Er heerste vanochtend een licht gestresste stemming. We gaan een serieuze pas over en vanuit de camping is het 33 km alleen maar klimmen tot 1480 meter hoogte. Halverwege is er misschien de mogelijkheid om de accu’s op te laden, maar stel dat het restaurant niet geopend is, moeten we dan gaan lopen, of terug naar Porto, of wild kamperen, of….. We, lees Hans, besluiten dat er geen plan B is, we gaan en zien wel hoe het loopt. Eén ding is duidelijk, we moeten vroeg op pad om zoveel mogelijk van de ochtendkoelte te profiteren. Als we om 07.00 uur de tent opendoen zien we tot ons plezier dat er een gesluierd zonnetje is en de temperatuur is nog aangenaam koel. De fietstassen hadden we al gepakt en worden een verdieping omhoog gesleept waar de fietsen geparkeerd staan. Oef, de eerste zweetdruppels vloeien al. We eten een yoghurtje en een madeleine met aardbeienjam en wachten nog twee minuten op de mevrouw die de inspectie komt doen. Maar dan zijn we op weg, volgens plan om 08.00 uur.

De klim is in drieën te verdelen. Het eerste stuk van 9 km is licht toenemend steil, van 4% tot 6%. Daarna volgt een stuk van 7 km vals plat, 1 à 2%. En dan 17 km naar de top van 5% tot 7%. Dit zijn allemaal gemiddelde stijgingen over een kilometer gerekend. Tussendoor kunnen er korte steilere stukken voorkomen. We starten fris en met volgeladen accu’s, zowel op de fiets als bij onszelf. “Zie je wel, het valt allemaal reuze mee en het gaat ons lukken”, begint Hans veel te vroeg het moreel op te vijzelen. Niemand heeft het nog moeilijk, dus dat wekt het nodige wantrouwen. Daarbij stoppen we ook nog regelmatig om een foto van de prachtige uitzichten te maken, en blijft het weer aangenaam koel om te fietsen, het kan niet beter. Na de eerste serieuze klimkilometers krijgen we een behoorlijk stuk vals plat. Eerst lijkt het dat we dalen, zo makkelijk gaat het fietsen opeens, maar we blijven licht stijgen. Na elke verstreken kilometer staat er een bordje langs de weg, waarop de afstand naar de top staat, evenals de hoogte op die plek en het stijgingspercentage van de volgende kilometer. Zodra we aan het tweede, lange klimgedeelte beginnen, duurt het steeds langer voordat het volgende bordje verschijnt. In elk geval voor je gevoel, want je gaat er echt naar uitkijken. We stoppen sowieso na elke 3 à 4 km om uit te puffen, water te drinken, elkaar moed in te spreken en het zweet van het hoofd te vegen. Ondanks de gesluierde zon is het toch stilaan warmer en warmer geworden. Gelukkig hebben we na 21 km een stop gepland voor koffie en het opladen van de accu’s, zodat we zelf ook even kunnen opladen.

“Ja hoor, opladen kan wel” zegt de vriendelijke jongedame die we aanzien als de bazin van het etablissement. Even later horen we de echte bazin, haar moeder, tekeer gaan tegen haar dochter waarvan we begrijpen dat dit toch niet de bedoeling was? Hans, die net begonnen is met de cursus “deëscalerende interventies”, maakt onze geest al rijp voor een offensieve manoeuvre als de stekker er weer uit zou moeten. “Iedereen blijft van onze stekker af en als ze de stroom afsluiten laten we ze met de koffie zitten en vertrekken we subiet.” Zo ver komt het natuurlijk niet, ook op Corsica werken ze met de Franse slag en is laissez-faire een alledaagse handelswijze. Na drie kwartier stappen we toch maar weer op, al zijn de accu’s nog niet helemaal vol. De zon krijgt stilaan meer kracht en we willen echt niet in de middaghitte nog moeten klimmen. Hans heeft blijkbaar toch een klein hartje, want ondanks grote woorden, bedoelt hij het wel goed en geeft hij bij het afrekenen van de koffie een euro extra voor de stroom.

Na het opstappen worden we gelijk getrakteerd op een steil gedeelte met stukken van 7 en 8% en blijkt de temperatuur onmiddellijk naar een nieuw hoogtepunt op te lopen. Potverdikke, het ging eerst zo lekker makkelijk, maar het wordt nu serieus stoempen. Zelfs met de ondersteuning op standje tour is het hard werken. En 12 km op turbo gaat de accu niet halen. Hier worden de mannen van de jongens gescheiden. De mannen, onze mannen, fietsen vlotjes naar boven, maar worden regelmatig door jonge jongens zonder ebike voorbij gereden. Maar die jongens torsen dan ook geen 25 kg bagage mee en de verantwoordelijkheid om onze meisjes continue met emotionele bijstand en bemoediging terzijde te staan. Marianne zegt altijd liever een lange klim te fietsen dan steeds op-en-neer te gaan. Maar dit is misschien wel iets teveel van het goede, zeker nu dit jaar de conditie duidelijk minder is dan voorgaande jaren. Ze is helemaal in haarzelf gekeerd, als in trance, zodat ze geen energie verspilt aan de overbodige adviezen van Ad, die natuurlijk niet laat merken dat zijn conditie ook wel wat beter had mogen zijn. Ook Hans doet zijn stinkende best om de gemoedstoestand van Renée op te krikken. Vanzelfsprekend tegen beter weten in, want sinds de reis naar Rome, alweer 9 jaar geleden, is het alom bekend dat Renée op deze momenten last heeft van drie H’s: hitte, hoogte, Hans. Ondanks alle pijn en moeite en fatalistische gedachten halen we de top op wilskracht en de laatste druppel energie uit de accu van Marianne die, net als haarzelf, al een tijdje rood aan het knipperen was.

We maken een foto en blijven niet lang op de top, want de wind voelt koud aan tegen onze bezwete lijven. Het is nu 24 km dalen, dus we kunnen even bijkomen. Helaas is het wegdek aan deze kant van de col een stuk slechter, zodat we steeds in de remmen moeten om niet onderuit te gaan of te worden getorpedeerd vanwege de gaten en hobbels in het asfalt. Het lijkt vooral een kwestie van achterstallig onderhoud, wat hier en daar ingelopen wordt, want we zien op tientallen plaatsen wegwerkers aan herstelwerkzaamheden. We zien een paar keer keer loslopende koeien op de weg waar we niet voor stoppen. Dat doen we wel voor een wild varken met 10 tot 12 hele jonge biggetjes die langs de weg hun eten bijeen scharrelen. De uitzichten zijn hier beperkt tot af en toe een flits tussen de bomen door, want de weg loopt dwars door bosgebied. Er zijn hier heel veel uitgezette wandelroutes en evenzovele wandelaars. Wij zijn blij dat we op de fiets zitten (en afdalen), want onze benen voelen als lood en we moeten niet aan wandelen denken.

We gaan wat drinken in Galacuccia en bespreken de opties waar we naar onderdak gaan zoeken. Zo gaat dat in onze club, alles wordt in goed overleg besproken en besloten, tenzij er geen of alleen onaantrekkelijke alternatieven zijn, dan beslist Hans. We vinden het eigenlijk wel mooi geweest en ook al is het nog vroeg op de middag, zo rond drie uur, besluiten we te informeren of het plaatselijk hotel nog twee kamers heeft. Op Booking staat dat er nog maar 1 beschikbaar is, maar na het beantwoorden van enkele bevreemdende vragen als “zijn jullie getrouwde stellen?” blijken we daar terecht te kunnen. Heerlijke kamer, heerlijke douche en na een uurtje zijn we al weer prima opgeknapt. We lopen naar het iets verderop gelegen restaurant waar we alle vier een Canard de Maigret bestellen die werkelijk voortreffelijk smaakt. Een moe maar voldaan gevoel over de geleverde prestatie, een goed gevulde buik en het vooruitzicht dat we morgen een makkelijke tocht hebben, want veel afdalen, maakt dat we helemaal senang ons bed instappen.