Vlak gedoe

Eindigden we gisteravond nog met blubberdeblub, het is vanochtend niet veel beter. Het is de hele nacht blijven regenen, al lijkt het in de tent heftiger dan daarbuiten. We zullen toch door moeten, want hier is behalve Venetië niet veel beleven en het volgende onderkomen is al geboekt. We slepen ons hele hebben en houden naar een leegstaand huisje waar we het onder de overkapping min of meer droog kunnen inpakken. Dat is helaas minder droog voor Hans en Renée die wat meer last hebben van de wateroverlast dan Ad en Marianne. Daarmee is het schelden van Renée over zeiknatte spullen dan ook volledig gelegitimeerd. Voor beiden geldt dat onze lichtgewicht tent twee keer zo zwaar is geworden door de liters water waarmee ze verzadigd zijn. Maar ach, we hoeven vandaag niet te klimmen, dus je merkt nauwelijks iets van dat extra gewicht. Een uurtje later dan normaal hebben we alles ingepakt en genieten we van een kleintje ontbijt in het campingrestaurant. Het lijkt iets minder hard te gaan regenen en als we rond tien uur vertrekken, druppelt het nog maar lichtjes.

Het blijkt een hele toer om vlot de stad uit te fietsen, al helpt het wel dat we als een tankcolonne met onze volgepakte fietsen vaker voorrang krijgen bij het oversteken. Mestre is geen mooie stad en we zijn blij als we door de buitenwijken heen zijn en het rustige buitengebied doorkruisen. Daar valt ons steeds weer op dat dit ooit een heel welvarende streek moet zijn geweest, gezien de imposante, soms zelfs majestueuze villa’s, die nu voor een groot deel vervallen en verwaarloosd hun grandeur hebben verloren. Dat brengt het gesprek tussen Hans en Ad op hun eigen verval, dat binnenkort ongetwijfeld een aanvang gaat nemen. Het moet toch enige betekenis hebben dat we beiden de fietsvakantie nu per ebike afleggen. Juist als we bespreken bij wie van onze kinderen we zouden willen, kunnen of mogen intrekken als we oud en gebrekkig zijn, worden we bruusk onderbroken door een koffietent die we moeten bezoeken. Kinderen, we komen hier later nog wel op terug.

Dolo ligt op ongeveer een derde van de afstand die we vandaag fietsen en is dus een mooie eerste stop. De koffie is op bijna alle terrassen uitstekend en spotgoedkoop. Voor het lekkers erbij is er meestal beperkte keus, maar wij zijn gauw tevreden. “Happy biking, easy liking” is ons nieuwe credo. Over bikers gesproken, helemaal vergeten te schrijven over de vier Franse bikers die gisteren naast ons op de camping stonden. Twee stellen, middelbare leeftijd, allemaal een pondje meer, reuze hartelijk en amicaal en alle vier een hele mooie gepimpte Harley Davidson, types Fat Boy en Hermitage Classic, prachtig. Ze waren helemaal oké dat ik even een selfie maakte naast zo’n knap ding. Maar genoeg daarover, tijd om verder te fietsen. Links en rechts zien we volledig vlak land met agrarische activiteit. Het lijkt de Flevopolder wel, eindeloze velden met graan, mais, bieten, uien en andere gezonde dingen met lange groene stengels. Tegen de verwachting in zien we hier nauwelijks nog druiventeelt, zoals we dat zagen op de twee etappes vóór Venetië. De beroemde Prosecco komt uit deze streek, Veneto, maar hier is de grond van de Povlakte wellicht te rijk aan voedingsstoffen. Je moet voor een mooie wijn arme grond hebben, zodat de druiven hard moeten werken om vol en rijk aan smaak te worden. De analogie met de mens ligt voor het oprapen.

Ik loop maar 1 dag achter met het blog en heb werkelijk geen flauw idee of, en zo ja, waar we een tweede stop gemaakt hebben zoals te doen gebruikelijk. Kijk, dat is nou vakantie in optima forma, je hoofd volledig leeg, geen benul van dag of tijd en alleen maar in het moment leven. Maar goed, dan zou het een heel kort blog worden, dus voor jullie nog even het vervolg. Het blijft spannend of we het droog houden, want het is zwaar bewolkt en steeds dreigend. Gelukkig is de temperatuur prima om te fietsen en houden we het op een enkele verdwaalde druppel na lekker droog. We komen aan in Monselice waar het appartement dat we geboekt hebben niet moeilijk te vinden is. Hans heeft de hospita van onze aankomst verwittigd en we kunnen gelijk onze intrek nemen. Het is een groot appartement waar we ook onze fietsen kwijt kunnen en waar we aan de waslijn buiten de tenten te drogen kunnen hangen, ideaal. De meisjes doen nog even een klein wasje terwijl de boys boodschappen doen voor het avondeten. Het wordt een beproefd menu, bouillon, ei-tonijn salade met brood en watermeloen toe. Makkelijk klaar te maken en met een fijne fruitige wijn is het heerlijk smikkelen en smullen, zoals een veel gebruikte tautologie luidt. Later op de avond nog koffie en thee naar believen maakt ook deze dag weer rond en we liggen ruim voor sluitingstijd in ons bedje nog wat te lezen en naar muziek te luisteren.