De laatste fietsetappe

Vandaag de laatste fietsetappe van Hans en Renée, die vanuit Livorno richting Passau en daarna naar huis gaan. Ad en Marianne reizen nog een paar weken verder op de fiets. Voor deze gelegenheid hebben we op een camping een mobil home geboekt voor 2 dagen in de buurt van Bastia. Lekker een dagje aan het strand bijkomen.

We vertrekken bijtijds uit ons hotel om 50 meter verder de plaatselijke boulangerie nog wat business te gunnen, in de vorm van jus, croissant en koffie. Het lijkt erop dat Corsica ons op deze dag extra wil verwennen met al het moois dat er te zien is. We starten de afdaling langs het stuwmeer van Galacuccia, maar rijden direct daarna een kloof in die ons alle vier stil maakt. Zo mooi zijn de uitzichten die je bij elke bocht de adem benemen. De rotsen, begroeid met bomen, struiken en bloemen, geven een prachtig kleurenspel. En omdat het nog vroeg is, is de temperatuur nog heerlijk. De afdaling heeft maar een paar procentjes helling en het is nog rustig op de weg, dus we kunnen volop om ons heen kijken. Blijkbaar loopt er ook iets hoger een wandelpad want we spotten twee wandelaars die ons vrolijk toezwaaien. Zeker een plek om nog eens terug te komen, deze ‘Canyon de la Rude’. Na een km of 10 van dit moois wordt het dal breder en komen we bij een brug waar we kunnen kiezen: ofwel de weg over een pas omhoog, of de wat drukkere weg naar beneden. Het is inmiddels goed heet en dus besluiten we de hoogte te mijden. Hopelijk heeft de drukkere weg een vluchtstrook.
Dat blijkt gelukkig zo te zijn, soms wat breder en soms wat smaller, maar het verkeer houdt toch goed rekening met ons vakantiefietsers.

In het dorpje Pont de Lecchio is er een mooi terras met goede koffie, zeer aangenaam tot er een horde motorrijders de rest van het terras vullen. Het reukvermogen van de dames is blijkbaar iets beter ontwikkeld dan dat van de mannen, want zij ontwaren geuren die deze groep genereert dat ze subiet het terras doet ontvluchten. Langzamerhand laten we de bergen achter ons en rijden we richten onze camping aan de kust. In de verwachting daarvoor een leuk tentje op een boulevard tegen te komen rijden we een zijweg in, die weliswaar richting zee gaat meer verder een soort van ‘no-go area’ ingaat, dat is tenminste het oordeel van Renée. De onverharde weg loopt dood en het blijkt dat we op dit schiereiland maar heel beperkt tentjes tegenkomen. Maar goed, de camping is niet ver weg dus we rijden door. Bij de incheck is het nog even spannend. "Il n’y a pas un reservation pour Mr Roubos",  vertelt de dame bij de receptie zonder blikken of blozen. Dat vraagt natuurlijk om een stevige reactie dus Hans haalt zijn telefoon om de emailbevestiging met een triomfantelijk gebaar onder jaar neus te duwen. Maar zij voorkomt verder drama door nog net op tijd de reservering te vinden. Helaas is de bungalow nog niet klaar maar we kunnen met alle plezier gebruik maken van het terras aan 't strand, we krijgen een telefoontje als ie klaar is. Dat blijkt toch wel erg lang te duren en Hans gaat verhaal halen, maar de dame bij de receptie is heel resoluut en volgens de reservering zouden we er pas om 5 uur inkunnen, dus wat zeuren we nu (of iets dergelijk, mijn Corsicaans is nog niet zo ontwikkeld). We bestellen nog maar een rondje, en worden gebeld dat de bungalow klaar is. En die is prima, dus na het douchen en inruimen is het tijd voor…. bier en chips. Na de afhaalpizza’s nog ff contact met de kinders en nog nagenieten op ons terras in een heerlijk zwoele avond.