Werkvakantie

Werkvakantie: vakantie die (ten dele) ook aan het vervullen van een bepaalde taak is gewijd. Onze fietsvakantie is een soort werkvakantie. Het vakantiegedeelte is fietsen, de reis is de vakantie. Het werkgedeelte is blog schrijven, zodat we onze lezers ontspanning bieden bij het lezen nu, en onszelf de komende jaren het vakantiegevoel laten herbeleven. Ongemerkt blijkt het werk er een beetje bij in te schieten, want we lopen 3 dagen achter met het blog. Dat betekent één van twee dingen: ofwel we fietsen zoveel dat er geen tijd voor werk overblijft, ofwel we hebben een ander soort werk opgepakt ten koste van het blog. We fietsen zeker niet meer dan voorgaande dagen, dus er moet wel ander werk in het spel zijn. En jawel, een korte sessie groepsdynamica leert dat we stilaan bezig zijn om ons vakantiegevoel niet alleen door fietsen te versterken, maar ook door luieren, lanterfanten, lummelen, luiwammesen, lapzwansen, niksnutten, slampampen en rondhangen. Werk waar je overigens best moe van wordt, dat was ons al opgevallen in het dagje slenteren door Venetië. Maar goed, noblesse oblige, dus onverwijld aan de arbeid om jullie bij te praten over de voortgang van onze trip.

We vertrekken vanaf de camping en dalen over zo’n 10 km van 450 naar 50 meter hoogte. De weg is redelijk goed en overzichtelijk, heerlijk fietsen dus en het schiet lekker op. Daarna volgt er 45 km licht geaccidenteerd terrein zonder lange of heftige klimmen, kleine ‘op en neertjes’ terwijl we langs de Apennijnen fietsen met af en toe fotogenieke uitzichten, doorkijkjes en wat dies meer zij. Koffie na (ongeveer) 20 km in Massarella, een frisje na 40 km in San Giusto di Compito en een biertje in de mooie en zeker de moeite van het bekijken waardige stad Lucca na 60 km. De etappe is weer superstrak geregisseerd door onze reisleider, waarna we nog 20 km vlak rijden naar het reeds geboekte onderkomen in Vecchiano. Na de pittige tocht van gisteren was dit een beetje makkelijker, maar 82 km in het zadel met ruim 500 hoogtemeters, toch zo’n kleine 5 uur met ons slakkengangetje, is dit best een flinke boost voor ons vakantiegevoel en een uitdaging voor de allengs dunner wordende speklaag om de zitbotjes. Het spek slinkt sneller dan de eeltlaag groeit. Maar zoals steeds zijn alle pijntjes vergeten zodra we het eindpunt bereiken.

De foto’s en reviews op internet waren al verleidelijk, maar hebben niks overdreven wat betreft dit appartement. Een huiskamer, een keuken, twee ruime slaapkamers, maar hoera hoera, ook een wasmachine zodat al onze kleertjes een opfrisbeurt kunnen krijgen. Het hoogtepunt is toch wel de heerlijke zonnige tuin, rustig en beschut, met een immense palmboom en een 20 jaar oude lobbes die over ons waakt van het type Golden Retriever. Terwijl de meisjes twee wasjes doen, halen Hans en Ad de boodschappen. Het is een vertrouwd lijstje: bier en chips en ingrediënten voor een tonijn-eiersalade. De tent die vanochtend nat in de zak ging kan in de tuin prima drogen, zelfs als enkele reisgenoten elkaar aftroeven wat hiervoor de meest efficiënte manier is. Met deze temperatuur en zonnetje is alles in no-time droog. En morgen hebben we maar een halve etappe te fietsen naar de ferry die ons naar het verste punt van de rondreis brengt, Corsica.