Het venijn zit in de staart

Vandaag starten we met mooie afdaling. Natuurlijk eerst inpakken en een ontbijtje op de camping, maar dan kunnen we los. En dat gaat als de bliksem. Totdat Ad, die dankzij zijn extra kilo's, gewoontegetrouw voorop rijdt als we naar beneden gaan, een blik werpt op zijn Garmin en blijkt dat we 3 km terug een afslag hadden moeten hebben. Terug omhoog fietsen is natuurlijk geen optie dus de mannen wikken en wegen en besluiten dat we deze weg gewoon kunnen vervolgen en dan een eind verderop eenvoudig onze route weer kunnen oppikken. Bij de afdaling is er nog wel een dingetje met de fiets van Hans. De remmen waren aan het begin van de vakantie nog prima maar verslechteren met de dag. En dat is met zo’n afdaling niet echt lekker. Dus als we even later  op een terrasje een koffie met lekkers doen kijkt Hans of er een fietsenzaak in de buurt is en jawel hoor, 5 km omrijden brengt ons bij Mugello Bike, alwaar een allervriendelijkste jongeman de remblokjes van Hans direct kan vervangen. Marianne ziet haar kans schoon en laat de slag die zich in haar achterwiel heeft ontwikkeld gelijk repareren. En gelijk ook nog een leuk kledingstuk heeft gescoord.

Na een uurtje kunnen weer op weg, maar nu niet meer naar beneden maar weer een heuse pas op. Opeens horen we "lekker weertje he", en ja hoor, twee lichtbeladen wielrenners (man en vrouw) komen zowaar langsfietsen. Dat vraagt natuurlijk om een praatje. Ze fietsen de Reitsma route naar Rome, en zijn al ruim 2 weken onderweg vanuit Nederland. En nog een kleine week te gaan. Ze doen dus gemiddeld 100 km per dag. Dat is nog eens wat anders dan ons tempo, maar ja, wij genieten dan ook van terrasjes, uitzichtpunten, en wat dies meer zij, waar je met zo’n aantal dagkilometers gemiddeld minder aan toe komt. En ze kamperen niet maar hebben alle onderkomens van te voren geboekt. Ieder zijn lol natuurlijk, maar wij improviseren toch graag een beetje.

En dan naderen we Firenze, oftewel Florence. Eerst een prachtig uitzicht, dan suizen we naar beneden. De route gaat eerst door de buitenwijken, tussen het drukke standverkeer en vervolgens langs de rivier de Arno, waar het weer heel druk is met toeristen, en bij Renee vliegt die drukte naar de keel, dus we wachten met het terrasje tot we de hectiek uit zijn. Dan moeten we nog een onderkomen voor de nacht zien te regelen. Booking biedt niet echt soelaas, is ofwel hartstikke duur, ofwel onaantrekkelijk, ofwel ver buiten onze route. Maar gelukkig heeft Ad de oplossing: er is een camping langs de route, het enige nadeel is dat die op de top van een berg ligt en nog een behoorlijk eind weg is. Dus het venijn zit vandaag in de staart, en we komen dan ook pas rond zes uur op de camping aan. Gelukkig blijft de voorspelde regen grotendeels weg. Wel is de douche zo heet dat Marianne zich in haar element voelt, Renee er ook van geniet, Hans heel voorzicht gedoseerd het hete water over zich heen laat spoelen, en Ad gehurkt onder de douche gaat, zodat het hete water iets is afgekoeld alvorens het zijn tere huid geselt.

Het blijkt dat het restaurantje van de camping een wel zeer gevarieerde menukaart heeft en we maken daar dan ook grif gebruik van. Om een uur of half elf gaan bij de meiden de oogjes langzaam toe, Ad en Hans voelen echter de druk van de achterstallige blogs en blijven dus nog even. Waarbij het ook nog erg gezellig is met de Engelse vrouw die in haar eentje van Sicilië naar Engeland fietst. Dus we wisselen nog wat verhalen en tips uit en dan gaat bij Ad en Hans ook langzaam het lampje uit.