De warmte slaat toe

We staan bijtijds op want ons ontbijt wordt om 8 uur geserveerd. De heer des huizes doet zijn best en maakt er en passant ook nog een praatje bij. zijn Engels is niet best, maar beter dan ons Italiaans. Het is prachtig weer, een paar schapewolken maar dat maakt het voor het fietsen juist aangenaam. We hebben vandaag de keus uit verschillende alternatieven. De schrijver van het boekje, Paul Benjaminse, is echter dermate enthousiast over de iets langere route door de heuvels van de Prosecco dat we niet lang hoeven na te denken. Enige nadeel ban deze variant is dat ie wat meer op en neer gaat, maar daar draaien we onze hand niet voor om. Onderweg kom je steeds weer leuke dingen tegen. Een jochie van een jaar of drie die, zodra hij ons ziet, opgetogen ‘bici’ roept. Misschien hebben we hem geïnspireerd om later een groot wielrenner te worden. Bij een oud huis met wel zeer opmerkelijke poort stoppen we even om het kunstwerk te bewonderen. De vrouw die daar blijkbaar woont kijkt ons vragend aan, maar glundert als we duidelijk maken dat we het bouwwerk bewonderen. Trots vertelt ze dat Casa Victoria is gebouwd door haar oma, en ze voegt eraan toe dat die inmiddels is gaan hemelen.

Na 1,5 uur rijden we Vittorio Veneto binnen over een druk fietspad. Het blijkt dat vandaag een feestdag is, dag van de Republiek, en veel mensen trekken erop uit. Renée komt achter een wel zeer slingerend kind te zitten waar ze onmogelijk  langs kan, en die ook de wandelaars de stuipen op ‘t lijf jaagt. En Pa fiets er rustig voor en zegt er niets van, schande. Terecht een oneervolle vermelding in het blog. We komen in wat een hoofdstraat lijkt en moeten dus op zoek naar het allerleukste terras. Na inspectie van Google rijden we verder en vinden er één… maar die is geheel vol. Een tweede inspectie doet ons besluiten een stukje terug te fietsen en zowaar, daar is een café met vrije stoelen. De koffie die ze schenken is overheerlijk dus dit is een top terras. We worden direct aangesproken door een dame op (onze) leeftijd die vraagt waar we vandaan komen, waar we naar toegaan, dat ze dat zelf ook graag zou doen etc etc, ondertussen een bewonderende blik op de gespierde kuiten van Hans werpend. Zij is met haar kleinkind blijkbaar aan het rondfietsen en heeft zelf een sportieve ebike. Het voorstel van Hans om de aardige dame te vragen een dagje mee te fietsen vindt verbazend genoeg geen bijval van de vrouwelijke helft van ons gezelschap. Dus even later stapt ze zelf op haar ebike met kleinkind achterop in een wiebelig kinderzitje.

Na een uurtje fietsen we verder en jawel hoor, 1 km verder is een alleraardigst plein met een aantal terrassen. Dus toch weer te vroeg gestopt voor de koffie. Als we verder rijden start het klim-gedeelte van de tocht, en toeren we tussen de wijnvelden door, door de prosecco-heuvels. Met prachtige uitzichten over de wijngaarden die vaak tegen de steile flanken zijn geposteerd. Genieten dus, maar ook wel behoorlijk warm en daarom ook zwaar. En de dorpjes zijn prachtig maar gezien de feestdag is er niet veel open. Maar gelukkig ligt er bij een picnic weide een prachtig terras in ‘t groen, en kunnen we aan de versnapering. Het is gelukkig niet ver meer want de warmte eist zijn tol, zelfs Hans begint last te krijgen van geïrriteerde billen vandaar dat hij dit blog schrijft in zijn blote kont.

We komen in ons hotel aan, waar de waard bij het zien van een uitgetelde Marianne als tip meegeeft dat je ook met de auto kan gaan. Voor ons natuurlijk geen optie, we nemen al die kleine ongemakken voor lief en genieten elke dag weer van wat ons brengt. Na het uitpuffen op de hotelkamer is t tijd om het centrum van Montbelluna te bezoeken voor hapjes en drankjes, maar net bij het weggaan barst een fiks onweer los. En onze apps verraden dat dat best wel even kan duren. Dus de regenjasjes aan en naar het leuke centrum, en als we daar aankomen en net een droog plekje hebben veroverd barst ‘t onweer pas echt los. Gelukkig kunnen we als het even minder wordt snel een pizzeria vinden waar we door een zeer aardige dame worden verwend. De gnocci is zelfs huisgemaakt, dus Renée boft maar, en laat haar de glazen prosecco goed smaken. Na het eten is het nog steeds wat aan ‘t spetteren maar dat mag geen naam hebben, en om 10:00 uur laten we ons moe maat voldaan op ons bed zakken. Morgen naar de camping in Mestre, ook dan is er weer onweer voorspeld, dus dat is nog even spannend.