Doorgaan, vooral doorgaan!

De B&B waar we in verblijven zou je met recht een mini hotel kunnen noemen. De gebouwen zijn gloedjenieuw en aan de buitenkant wordt nog gewerkt aan de afwerking. De kamers zijn modern ingericht als een hotelkamer en het personeel is heel vriendelijk en afstandelijk. Aan de binnenkant van de kamerdeur is een A4 geplakt waarop onder andere vermeld wordt dat er geen POS is en contante betaling gevraagd wordt. Dat zorgde gisteravond nog even voor wat consternatie toen het al dan niet bestellen van een toetje aan de orde kwam. “Hoeveel cash heb jij nog?” Alles bij elkaar komen we tot 120 euro, dat zal toch wel genoeg zijn om nog als toetje een tiramisu te bestellen. Laten we anders vragen hoeveel we al opgesoupeerd hebben. Zorgen om niks, we kunnen gewoon met een kaart betalen. Voor het ontbijt van vanochtend is dat niet nodig, dat is inclusief. En het is een bijzonder uitgebreid ontbijt, niet enkel broodjes met jam, ham en kaas, maar ook gebakken ei, yoghurtje en cake. We laten het ons smaken en schuiven ruim genoeg calorieën naar binnen voor de hele ochtend. Je weet maar nooit of we bij de koffie nog wat lekkers kunnen scoren.

Het is wederom een mooie afwisselende tocht die ons onderlangs de Alpen voert. Het blijft een vreemd gezicht, links vlak land en rechts bergtoppen van ruim hoger dan 1000 meter. De bergen houden gewoon plots op. Dat geldt niet voor ons. We hebben weliswaar geen lange klimmen te bedwingen, maar we gaan wel voortdurend een paar meter omhoog en omlaag, wat ook behoorlijk slopend is volgens Marianne. Het gaat haar vandaag niet zo makkelijk af en vanaf kilometer 10 kijkt ze al uit naar een koffietent. Kilometer na kilometer komt die maar niet en als ze dan eindelijk na 25 km een ongezellig terras ziet bij de lokale tennisclub, is ze niet meer te houden. Het commentaar van de reisgenoten over de verkeerde plek is dan ook niet te verteren en levert een tirade van jewelste op. Ach, als je elkaar al meer dan 45 jaar kent, dan weet je zoiets op waarde te schatten, dus met wat gepolijste kwinkslagen is de kou ook weer uit de lucht. “Kom op Marianne, doorgaan, vooral doorgaan!” Ondertussen gaat Marianne als een jekko vanwege de vrijgekomen adrenaline, dus dat helpt haar ook weer. En nu maar hopen dat er in het volgende dorp wel een leuke koffietent op een gezellig pleintje te vinden is, anders begint het spektakel opnieuw.

Heerlijk zo’n kopje koffie met wat lekkers. Toch wat lekkers? Tja, die fruitcroissants zagen er te lekker uit om te laten staan. En “we fietsen het er wel weer af” is een subliem excuus om te pas en te onpas te gebruiken. En het moet gezegd, door de hoge temperatuur is het fietsen een stuk zwaarder, zeker bergop is het zweten. Wanneer we langzaam meer een zuidelijke richting fietsen wordt het vlakker, maar gaat het niet per se makkelijker. Elke avond en ochtend wordt er bijzondere aandacht besteedt aan de verzorging van de billen, maar na een paar uur fietsen gaat Marianne steeds vaker verzitten of uit het zadel en dat is best vermoeiend weet ook Ad, die dit jaar opvallend weinig last heeft van dit euvel. Wat ook opvallend is, zijn de veel minder frequente plaspauzes waarmee Renée ons in voorgaande jaren plezierde. Konden wij mooi even rustig de route checken of een sigaretje paffen. Een leuk stadsparkje is altijd een goede plek om even een pauze in te lassen, ook al moeten we 300 meter verder alweer van de fiets voor een glaasje fris op het dorpsplein. Zo schiet het niet op met de route, maar wel met het vakantiegevoel.

We hebben voor vandaag een agriturismo als bestemming, maar die blijkt niet erg landelijk te liggen. Integendeel, we fietsen langs een drukke weg door het buitengebied van Sacile als we het bordje van La Chiocciola zien. Het ligt gelukkig een eindje van de weg en blijkt een prima onderkomen voor één nacht te zijn. Voor het eten moeten we wel 3 km terugfietsen naar de stad, en daar vinden we een leuke pizzeria met buitenterras aan het water. Op het dorpsplein zijn ze bezig met de opbouw van een groot podium, want vanaf morgen is er drie dagen feest in de stad. Wij zijn dan al weer zo’n 70 tot 75 km verder, de gemiddelde afstand voor een dagetappe die we aanhouden. Dat maakt dat we naar verwachting in het weekend in Venetië zouden zijn, misschien niet slim met extra drukte? Nou ja, dat zien we dan wel. Voorlopig hebben we een nieuw motto: doorgaan, vooral doorgaan!