Geen Waldhorn, wel Alpenweiden

Hans is om 07.00 uur als eerste wakker en slaakt na het openen van de tent een kreet van verrukking. Waar de bergtoppen gisteren nog verstopt waren achter een wolkendek is het uitzicht nu prachtig. In de zon liggen de besneeuwde toppen te stralen. Het gevolg van de kreet is wel dat nu iedereen wakker is en we kunnen gaan opbreken, inpakken, wassen en wat dies meer zij. De tentjes zijn nog nat dus die laten we nog even staan tot na het ontbijt dat we op deze prachtige camping kunnen scoren. Daarna pakken we in en nemen afscheid van de Nederlandse buurtjes. Zij was gisteren bij aankomst erg geïnteresseerd in het opladen van de accu’s, “hoe doen julli dat toch?” Zij heeft zelf ook een ebike en fietst graag, maar had hem toch niet bij zich, en ze leek wel een beetje jaloers dat wij hier heerlijk toerden op onze fietsen. Wij fantaseren er lustig op los hoe een discussie tussen beide echtelieden zou kunnen verlopen. “Zie je nou wel, je kunt hier prima fietsen. Jij altijd met je bezwaren, niks van waar.” Waarschijnlijk is dit vooral onze eigen projectie.

Heerlijk toeren was ‘t wel vandaag. Grotendeels over vrijliggende fietspaden, een lekker zonnetje en prachtige vergezichten. Omdat dit dal vrij breed is liggen spoorlijn, grote weg en kleinere wegen niet al te dicht bij elkaar, wat het fietsen nog aangenamer maakt, geen lawaai, geen stinkende diesel. Als we na 22 km Saalfelden binnenrijden verrast Hans de reisgenoten door te stoppen bij een mooi terras van een Konditorei. Ja hij leert het wel dat het vakantie is en dat terrassen er ook bij horen. De taartjes zijn inderdaad heerlijk, en na een uurtje toeren we verder naar Zell-am-See. Hans en Renee kennen dit nog van de wintersport maar het ligt er nu ook prachtig bij, met uitzicht op wel heel grote sneeuwvelden, die horen bij het berggebied van de Gross Glockner. Onderweg valt nog op dat er grote aantallen parapenters door de lucht zweven, leuk om te zien maar wij zijn geen van allen moedig genoeg om zelf ook zo iets te doen. Waarom wordt even later onderweg nog maar eens onderstreept als we zes politiewagens, drie brandweerwagens, en een ziekenwagen zien staan bij een veldje waar  een  parapenter is neergestort.

De route kabbelt rustig verder langs een rivier waarop ook veel locals met kindertjes aan het fietsen zijn, die wij dan ook enthousiast aanmoedigen. Het laatste deel is nog even spannend. We klimmen eerst in no time met zo’n 15% naar de ingang van een lange tunnel, die gelukkig een afgescheiden fietsstrook heeft, maar toch ook 2 km lang is en ook strak omhoog gaat. Maar gelukkig is ie goed verlicht, waardoor Renee gevrijwaard is van de doodsangsten die ze vorig jaar in de onverlichte tunnels in Spanje heeft moeten doorstaan. We arriveren in het door Marianne geboekte Smart hotel. Heel smart want hij is volledig onbemand. Maar na lezen van de gestuurde appjes en emails kunnen we toch met smartcards de kamers in, en de fietsen netjes binnen stallen.

We moeten nog even iets rechtzetten uit eerdere blogs over Marianne. Na wat wellicht overkwam als onaardige toespelingen op haar gedrag (jasje aan, jasje uit, of toch maar weer aan, nee toch maar uit) en de op willekeurige momenten (ik moet even van het zadel af) en gelijk even een sigaretje wegpaffen  bij deze de credits voor de prima hotelkeuzes die zij tot nu toe gemaakt heeft. Dat smaakt naar meer. Na het drogen van de tenten in de zon, en het omhoog slepen van heel veel tassen smaakt het bier op het naastliggende terras wederom subliem. Ze zijn net bezig met het installeren van een bbq neergezet zodat onze keuze voor het avondeten wel heel eenvoudig wordt. En dat blijkt ook een goede keuze te zijn. Morgen hebben we een tocht met onderbreking, want we moeten ergens halverwege met de fiets-autotrein door een 8 km lange tunnel. We zijn benieuwd. In drie dagen hebben we 250 km gefietst en 2000 hoogtemeters overwonnen, we zitten al helemaal in de fietsvakantie modus. De achterblijvers mooie pinksterdagen gewenst, hier zit het wel goed.