Sound of Music

De eerste keer in de tent slapen op deze tocht lukt prima, omdat we behoorlijk moe waren van de eerste etappe en we alle muggen mooi buiten de binnentent hadden gehouden. Het is toch altijd even wennen aan een ander bed en de krappe ruimte, zeker als je ongewassen en ingesmeerd met anti-muggenspul tegen elkaar ligt te plakken. Het vochtig klamme weer helpt ook al niet mee, maar we zijn blij dat het niet regent en in de loop van de dag zonnig zal worden. Dat brengt me gelijk bij het eerste topic van de dag. Renée heeft op de VAK een cursus “creatief met kleur” gevolgd. Toen Ad zich gisteren als enige niet insmeerde met zonnebrand zei Renée “Nee joh, vooral niet insmeren als je snel een kleurtje wil.” Ad dacht blijkbaar dat dit serieus bedoeld was en ziet nu zo rood als een kreeft op zijn armen. Het ontlokte later op de dag zelfs een opmerking van een plantsoenarbeider: “Du siehst ganz rot, du musst dich einschmieren.” Jaja, we maken wat mee op een dag. Nou maken we ook wel een hele reis door Duitsland, Oostenrijk, Italië en Frankrijk, maar het kan altijd beter. Toen we de eerste dag vanuit Passau vertrokken troffen we op de parkeerplaats een oude baas, nou ja, 10 jaar ouder dan ons, die blijkbaar om een praatje verlegen zat. Hij was afkomstig uit Nieuw-Zeeland en deed met zijn vrouw een rondje Europa en noemde spontaan 15 steden in evenzovele landen die ze hadden bezocht of nog gingen bezoeken voordat ze terugvlogen. Dat gaat ons in 4 à 6 weken nooit lukken op de fiets.

Het opbreken van het kampement en optassen gaat redelijk vlot, maar omdat Ad een half uur nodig heeft voor zijn douchebeurt, staan we pas om 09.00 uur klaar voor vertrek Nog snel even een Snelle Jelle naar binnen werken en het fietsjasje aantrekken en we kunnen gaan. Oh, toch wel warm zo’n jasje, dan maar weer uit, Oh nee, dat is te koud, of valt ‘t misschien mee….. Afijn, als Marianne eenmaal heeft besloten het jasje aan te doen kunnen om kwart over negen  op weg voor de tweede etappe. Volgens Hans is deze aanzienlijk minder inspannend dan de tocht van gisteren. Toch begint Marianne na 20 km al te piepen: “Pfff, het gaat niet zo makkelijk als anders, ik heb geen conditie en ben nu al moe.” Gelukkig naderen we Salzburg, dat we prachtig langs de Salzach binnenrijden. Aan beide zijden van de rivier zijn er terrasjes in overvloed, maar wij opteren voor de binnenstad waar we koffie en wafel met slagroom nuttigen. Dan volgt het hoogtepunt van de dag waar de meisjes zich enorm op verheugd hebben: het bezoeken van de locaties uit de film The Sound of Music. Ze beloven plechtig de film na thuiskomst nog eens te bekijken met een fles wijn en een grote bak chips onderuitgezakt op de bank.

We fietsen verder door het Oostenrijkse heuvelland, terwijl de Alpenreuzen langzaam maar gestaag dichterbij komen. Het is onontkoombaar, we zullen de hoogte in moeten en dat betekent zweten. Vandaag blijft het echter nog beperkt tot klimmetjes van een paar honderd meter. Maar ook deze korte klimmen zijn pittig als ze tussen 8 en 10 procent zijn en je met 20 kilo bagage fietst. De conditie moet duidelijk nog wat opgebouwd worden. Of dat de reden is dat Marianne vaak vraagt om een rookpauze, herstel, rustpauze weet ik niet, maar de billen gaan vaker van het zadel dan anders. Ze doet zelfs een tweede fietsbroek over de eerste aan om de billen te ontzien. We moeten niks, maar we willen door en we gaan ook door en door. Ho even, wordt geroepen als we door Bad Reichenhall fietsen, kijk eens wat een leuk parkje, bankje erbij, hier kunnen we de pizzabroodjes wel opeten die we in Salzburg gekocht hebben. Ondanks het regelmatig halt houden schieten we best op en komen rond vier uur in Lofer aan, waar we een mooie camping hebben uitgekozen als eindpunt voor deze dag. Het gezellige pleintje in Lofer kunnen we niet overslaan en we strijken neer op het terras van een biercafé. Terwijl Hans checkt of de camping nog plek heeft, kan Renée kiezen uit 6 soorten IPA biertjes. Hans en Ad vinden dat de halve liter de standaard zou moeten zijn voor alle soorten bier en proberen het uit op een Dunkles Weizen., Q.E.D.

Of het door het bier komt, of door zijn aangeboren frivole levenshouding weet ik niet, maar het is best gedurfd van Hans om te gaan fietsen met een grote roltas los achterop de bagagedrager, terwijl de elastieken spin over de grond sleept, in afwachting van het moment om één van de spaken te grijpen. Zover komt het niet, want de reisgenoten grijpen snel en daadkrachtig in. Krachttermen blijven achterwege, het blijft bij eikel, sukkel en kluns, tamelijk mild voor zulk gevaarlijk rijgedrag. We komen veilig aan op camping Grabhof, heel ruim opgezet met prima voorzieningen. Tent opzetten, douchen, biertje, hapje eten, kortom de vaste bezigheden van namiddag en vooravond verlopen geheel naar ons zin en we stellen nog maar eens vast: “life is good” voor geluksvogels als wij zijn en dat delen we graag met al degenen die ons lief zijn. En dat zijn er gelukkig veel, en steeds meer. Welterusten en tot morgen maar weer.