En wat als er nou niks gebeurt?

Wij maken elke dag weer de leukste dingen mee, zien de mooiste omgevingen, eten het lekkerste eten, hebben de grootste lol en genieten als nooit tevoren. Maar we realiseren ons ook dat deze zaken het leukst zijn als je het zelf meemaakt. Als je het alleen leest is het nog maar half zo leuk. Daarom proberen we vooral de allerleukste zaken met jullie te delen. Maar wat als we een gewone dag hebben, met heerlijk fietsweer, mooie uitzichten, een afhaalpizza, melige flauwekul en nul minuten voor de Klaagmuur. Wat moeten we dan schrijven om het voor jullie een beetje leuk te houden? Of zijn jullie echt geïnteresseerd in wat wij meemaken, al is het geheel zonder spektakel? Nou vooruit dan maar, een heel saai blog voor de liefhebber.

Het smarthotel waar wij overnachten biedt haar gasten standaard een ontbijt aan. En dat is een heel uitgebreid ontbijt, waar we de hele dag plezier van kunnen hebben. Het idee van Marianne om een lunchbroodje mee te nemen wordt door niemand gevolgd. Na harde en zachte broodjes met marmelade, kaas, scrumbled eggs en ontbijtspek, cornflakes, yoghurt met honing, een gekookt eitje en thee, koffie, sapje en stukje tulband toe, zitten we allemaal bommetje vol en moeten we de eerste uren niet aan eten denken. We halen de fietsen uit de kelderstalling en tassen op, klaar voor een korte etappe vandaag, zo’n 65 km is de planning. We fietsen het dal uit of juist in, hmm, geen idee hoe de juiste zegswijze is. Afijn, het brede dal verengt zich langzamerhand en we weten dat het bij Böckstein doodloopt, maar daar kunnen we op de auto-en fietstrein stappen die ons door een tunnel van 8 km in 12 minuten aan de andere kant van de bergketen brengt. De tunnel is echter vrij hoog door de berg aangelegd, dus er wacht ons een flinke klim.

Het gebied stond vroeger bekend als een pleisterplaats voor de happy few, en is weliswaar iets gedateerd in zijn uitstraling, maar heeft zeker nog niet alle grandeur verloren. Grote, enigszins bombastische hotels, sjieke winkels en alles super netjes bijgehouden, strak in de verf, net als de meeste bezoekers. Voor de liefhebbers, zoek maar eens op plaatsen als Bad Gastein en Bad Hofgastein. Dat wij daar überhaupt komen is te danken aan de ebike, want met hellingen die tussen de 12 tot 16 procent schommelen gedurende 3 km, waren wij anders niet bovengekomen. Dit is waarschijnlijk ook het hoogste punt dat we deze vakantie zullen bereiken, ruim boven de 1300 meter. Je merkt het gelijk aan de frisse wind en de andere begroeiing. Eten hoeft niet, maar een kopje koffie na zo’n klim gaat er wel in. Helaas hebben ze bij de uitspanning waar wij neerzijgen overheerlijke zelfgemaakte Torte, zodat wij wel moeten zwichten.

Op 500 meter voor de treintunnel loopt de ketting van Marianne’s fiets, maar die wordt er in een oogwenk weer omgelegd. Stel je voor dat ze zou moeten hardlopen om de trein te halen. Ad houdt er wel zwarte vingers aan over en als hij die op het station schoonpoetst verstopt hij zijn fietshandschoenen zo goed, dat ze nooit meer zijn teruggevonden. Da’s jammer, want met de pinksterdagen zijn de winkels natuurlijk dicht. We fietsen het nieuwe dal in of uit en dalen flink, van 1200 naar 600 meter hoogte. Het eerste stuk is het meest spectaculair. Na een paar haarspelden dalen we over een mooi wegdek met wat flauwe overzichtelijke bochten en halen snelheden van 70 tot 75 km/uur. We weten dat een ongeluk in een klein hoekje zit, je gaat zomaar over de kop, maar we kunnen de adrenalinekick niet weerstaan en laten de fiets de vrije loop. Verderop wordt het min of meer vals plat dalen. Dat is makkelijk fietsen, maar niet als je over hobbelige onverharde paden fietst. Dat doen we toch liever dan over de grote en drukke verkeersweg die een eind verder ligt.

Fietsen is een prima manier om je hoofd leeg te maken, maar zover zijn wij blijkbaar nog niet. Voortdurend worden er wetenswaardigheden uitgewisseld, waarbij het onderwerp kinderen en kleinkinderen op nummer 1 staat, gevolgd door de overige wereldproblemen. Ondertussen begint het flink te waaien en betrekt de lucht. Het spreekwoord zegt “wind komt voor de regen” en volgens sommige weerapps kunnen we inderdaad een flinke bui verwachten. Ze ontstaan spontaan overal om ons heen en we zien zelfs paarse plekjes op de weerkaart ontstaan. Hans heeft echter een weerapp gevonden die zegt dat we het drooghouden en zowaar, we krijgen slechts twee ieniemienie spettertjes, het zou zelfs een zweetdruppeltje kunnen zijn. We komen droog aan in Spittal an der Drau en besluiten eerst een terrasje op te zoeken. Onder het genot van een biertje brengen de anti-kamperen lobbyisten het doemscenario ter tafel: Stel dat het vannacht gaat regenen, dan moeten we morgen een zeiknatte tent inpakken. Lang verhaal kort, na 10 minuten is er een appartementje gehuurd. We besluiten niet uit eten te gaan, maar een pizza af te halen, om toch het gevoel te hebben dat we zelf voor ons eten hebben gezorgd. De pizza’s zijn superlekker en met wat alcohol erbij zijn we binnen de kortste keren zo rozig als wat. Heerlijk lui onderuitzakken en op ons bedje nog wat lezen of muziek luisteren. En zo is er weer een heel gewone bijzondere vakantiedag voorbij. Misschien morgen meer spektakel.