And up we go

Waren we gisteren nog verrukt over het klimwerk dat ons vandaag te wachten staat, vanavond weten we hoe het heeft uitgepakt, maar daarover later meer. De wekker rammelt om 07.00 uur en reisleider Hans zorgt er persoonlijk voor dat ook tent Rouw dit ziet als het onverbiddelijk signaal om de dagelijkse routine van het opstaan te beginnen. Het komt voor Ad veel te vroeg, want die lag om 02.00 uur nog geduldig te wachten tot de slaap zou komen. Gelukkig is het droog en heeft het ook vannacht niet meer geregend, zodat de tent slechts licht vochtig is van de ochtenddauw. Terwijl wij druk doende zijn met het opbreken van ons kampement, komt de buurman vragen of wij misschien zin hebben in een kopje koffie. Dat laten we ons geen twee keer zeggen en binnen 5 minuten staan er een heerlijke espresso, een cappuccino en twee latte macchiato’s te wachten, waarin de hand van de meester niet valt te negeren, voortreffelijk. We hebben gisteren al even gebabbeld over reizen enzo, en waar het hart vol van is….. René en Angelique houden net als wij een blog bij van hun reis en we wisselen internetlinks uit zodat we elkaar kunnen volgen. René is een geanimeerd verteller, dus de tijd vliegt voorbij. Gelukkig hebben wij ook een Renée die ons aan  de zware tocht herinnert die ons staat te wachten. Oké, we moeten gaan. We wensen murean nog een mooie reis en een behouden thuiskomst, waar dat ook zal zijn.

Vanuit de camping rijden we gelijk de buitenwijken van Bologna binnen en het is niet moeilijk het oude centrum te vinden. De route van Reitsma loopt er namelijk dwars doorheen. Op het grote plein voor het stadhuis drinken we koffie en vragen ons af wat al die carabinieri hier staan te doen. Op sommige van de grote levensvragen krijg je geen antwoord en ook deze vraag zal voor ons altijd een mysterie blijven. Na de koffie rijden we verder door Bologna, echt wel een flinke stad, want pas na 15 km verdwijnt de bebouwing en genieten we weer van uitzicht over de velden, met bergen aan de horizon die ons langzaam rondom insluiten en er geen misverstand over laten bestaan dat er geklommen gaat worden. Het begin van de klim is 25 km na de start, bij Pianoro Vecchio, waar we op een splitsing een bord zien dat er iets met onze weg aan de hand is. Iets verderop staan een stel lokale wielerenthousiastelingen een band te plakken en Hans informeert of zij weten wat er aan de hand is. Dat weten ze inderdaad, vanwege aardverschuivingen door de heftige regenval is die weg afgesloten na een paar kilometer. Dat wordt dus de alternatieve route die ongeveer even lang is, maar fors meer hoogtemeters telt. Daar rekenden we vandaag ook wel op, maar je moet het niet overdrijven, avindt de helt van ons gezelschap. Om onnodige emoties over accustress direct de kop in te drukken, gooien we bij de eerstvolgende stop in Sabbioni de accu’s van de meisjes aan de stroom. Ondertussen helpt Ad nog even een Franse familie, die met twee kleine kinderen aan het fietsen is, en een paar losse spaken heeft aan het aanhanger karretje. Het is een leuk gezicht, zo’n kleine krullebol met twee grote fietstassen op zijn kinderfiets met een blik of hij even een rondje fietst. Hans fantaseert gelijk om zoiets volgend jaar met één of twee van de kleinkinderen te doen. Renée blijft dan wel thuis met de allerkleinsten.

We gaan door op onze tocht van 30 km klimmen, variërend van vals plat tot aan hellingen van 10, 12, 14, en stukjes 15%. Stevig meetrappen dus, en geen flauwe opmerkingen tegen de meisjes dat een fietsvakantie op de brommer niks voorstelt. Het leuke van moderne displays op de ebike is dat je kunt aflezen hoeveel van de energie door de motor is geleverd en hoeveel door de fietser. De door ons geleverde energie ligt meestal tussen de 60-70%, het meeste werk doen we dus zelf. Dat is goed te merken ook, het zweet druppelt van ons hoofd en dat komt niet alleen door het mooie weer van zo’n 25 graden. Ad gebruikt zelfs voor het eerst zijn hoofdband weer. Op de steile stukken worden we voortdurend gewaarschuwd onze sneeuwkettingen paraat te houden en op te letten voor sneeuwschuivers. Dat zal in de zomer wel niet zo’n vaart lopen. Zou dat ook gelden voor het bord “verboden voor fietsers”, alleen in de winter. Of is het “verboden voor motoren”? Wie het weet mag het zeggen, wij negeren het maar. Als we nog een keer voor een frisdrank pauzeren, gooit Marianne haar accu wederom aan de stroom, al proberen Hans en Ad uit te stralen “we zijn er bijna” door een biertje te bestellen in plaats van frisdrank. “Het laatste stuk is afdalen”, maar dat is slechts 3 km, we blijven nog ruim boven de 800 m als we op camping Il Sergente aankomen.

Hans en Renée hebben hier op hun Rome-reis gekampeerd. Wij gaan deze keer voor een huisje en tot onze verbazing krijgen we er twee toegewezen. Er staan er genoeg leeg en we snappen waarom: vergane glorie. Zo hebben we wel lekker de ruimte om onze natte en vochtige spullen breed uit te hangen. We hebben namelijk helemaal tegen de gewoonte in een regenbui op onze kop gehad. Niet heftig, maar genoeg om flink nat te worden en het mooie uitzicht op de Passo della Raticosa volledig te verpesten. Maar strijd voeren tegen de elementen, weer en wind trotseren en puffend en kreunend de zwaartekracht overwinnen heeft ook wel wat, althans, voor de helft van ons reisgezelschap. Gelukkig zijn we met z’n vieren, zodat eventueel gemopper over al het ongemak dat ons overkomt, gelijk door een paar anderen geneutraliseerd kan worden. We hebben oprecht bewondering voor Sydney en Margo die met z’n tweetjes al weken met de weergoden in gevecht zijn en geen wanklank laten horen. Het verhaal van vandaag is verder als alle andere dagen, pizza of pasta, kopje koffie en naar bed, 1350 hoogtemeters maken je er moe genoeg voor. Oh ja Janine, gefeliciteerd en veel geluk met de kleine.