Koffie en gebak na 15 km

Na nog een afzakkertje op de kamer zakten de oogleden al vlot dicht, en konden we gaan genieten van heerlijke bedden, superdeluxe kussens en een stilte die je niet vaak meemaakt.

De volgende ochtend opstaan met een zonnetje aan de hemel, en een heerlijk ontbijtbuffet. Aan tafel hadden we nog wel een dilemma op te lossen: waar laten we onze auto’s de komende weken. Vragen we het netjes in het hotel of we ze op de parkeerplaats mogen laten staan, met als risico dat dat niet mag en we eerst een parkeerplaats elders moeten gaan zoeken? Of doen we of onze neus bloedt, en laten we ze gewoon staan met het risico dat ze bij terugkomst weggesleept zijn. Na ampele overwegingen kiezen we voor de tweede optie, er is immers op de parkeerplaats geen enkel bord te zien dat aangeeft dat het een privé parkeerplaats is, dus we nemen het risico maar. Over een aantal weken melden we wel hoe deze gok heeft uitgepakt.

En dan optassen, uitzoeken wat er in de auto kan achterblijven, een fotootje maken en op pad. Bij het vertrek worden we uitgeleide gedaan met een fluitconcert. Niet het gefluit van hooligans op zondagmiddag in de Arena wat sommigen vast ook mooi vinden. Nee, een prachtig concert van zangvogels, opgeluisterd met zacht ritselende bladeren, fantastisch. We starten in het groen maar al na een paar kilometer rijden we Passau binnen, een mooie oude stad met mooie uitzichten, eerst bij de Donau en dan fietsen we de Inn over. Een aardige man maakt nog een mooie foto van ons met uitzicht op rivier en stad, en het fietsavontuur is nu echt gestart. Hans heeft al even op de kaart gekeken waar we mogelijk onze eerste overnachting kunnen houden, en de betreffende camping bevindt zich op geruime afstand, nl een km of 90 verder. Maar goed, het is mooi weer, er is weinig wind en als we niet te veel stops maken onderweg zijn we er vast wel voor ‘t avondeten…. Maar owee, nog geen 10 km verder passeren we een aantrekkelijk terras, met uitzicht op de Inn, verlokkingen van koffie met apfelstrudel uit te stralen. Hans en Ad weerstaan deze nog met enige moeite, maar de dames zijn niet te vermurwen en 2 minuten later zitten we te genieten. Na 15 km al een eerste stop terwijl we er 90 moeten fietsen … als dat vanmiddag maar goed gaat. Maar de koffie was heerlijk, de strudel zeer compleet, en dus was dit een goede beslissing, temeer daar we de komende paar uren wel dorpjes, maar geen terrasjes meer tegenkomen. Dus zo nu en dan maar even een korte stop langs de kant van de weg om even de billen van het zadel te halen,  en voor de rest gewoon doorfietsen.

De Inntal Radweg die we volgen is voor een belangrijk deel autovrij, met steeds mooie uitzichten op de rivier en de omliggende heuvels. We komen behoorlijk wat dagjesfietsers tegen, maar niet zo gepakt en gezakt als wij en al helemaal niet met een uitstraling als de onze: de blijmoedige vakantiefietsers. Na een km of 60 beginnen Renée en Marianne enigszins bezorgd te informeren “hoe ver ‘t nog is”. Meestal is dat de inleiding tot kritiek op de reisleider, maar als die hen duidelijk heeft gemaakt dat er echt geen camping dichterbij is, en hij een recensie heeft voorgelezen van een Gasthof dichterbij, “waarvoor 1 ster nog ruim teveel is” verstomt de kritiek. En met de belofte dat we over een km of 12 een stadje met terras gaan tegenkomen gaat iedereen weer enthousiast verder. Gelukkig komt die belofte uit. Weliswaar is het geen echt luxe terras maar een simpel barretje, maar ze hebben grote bieren en cola’s dus we genieten er echt van. Natuurlijk hebben we helemaal niets te klagen, het glas is ruimschoots meer dan halfvol: heerlijk weer, 20-22 graden met een zonnetje, mooie route in prachtige omgeving, geen pech met de fiets, geen alarm van het thuisfront, “Even tot hier” is afgelopen, dus we missen niks op tv, wat kun je nog meer wensen? Nou ja, er is altijd wel iets te verzinnen wat beter kan en dan is het heerlijk dat we Hans hebben gekozen als Minister van Routeplanning en Reisbegeleiding. Ook al is iets niet zijn schuld, dan nog draagt hij de ministeriële verantwoordelijkheid ervoor. Het fijne van Hans is dat hij die rol met een grote mate van grandeur draagt. Geen smoesjes, geen excuses, geen verklaringen en geen tegenwerpingen. Hij laat het over zich heenkomen met een onverzettelijkheid die gelijkenis heeft met de Klaagmuur. Ik ga deze vakantie alleen nog maar zeuren en klagen tegen Hans, wat een kanjer is dat.

Hans checkt nog even telefonisch in zijn beste Oostenrijks of de camping echt wel bestaat en open is, en met zijn belofte dat we er binnen een uurtje wel zijn krijgt hij ook nog de verzekering dat er nog wat te eten zal zijn. Dat is mooi, op pad dus maar weer, even nog wat hoogtemeters overwinnen (het venijn zit in de staart vandaag), maar dan komen we ook keurig op tijd bij onze camping en worden begroet door een zeer vriendelijke dame. We krijgen een plek op het volledig lege jeugdcampingveld, en weten vervolgens niet hoe snel we het muggenspul uit de tas moeten halen want het stikt van die beestjes. Gelukkig werkt ‘t het spul prima, maar helaas zijn enkelen van ons al flink te pakken genomen voordat we het heilzame goedje konden opsmeren. Wat een klotebeesten zeg. Ook nu komt de bijrol van Hans als Klaagmuur weer goed van pas. De belofte om wat te kunnen eten wordt gestand gedaan door een vriendelijke oude baas (“zolang er wat te verdienen valt, ben ik gewoon open”) en hoewel de geëxplodeerde worstjes er niet uitzien, laten we ze toch, met de frieten en mayo, prima smaken.

Bij het checken van de verschillende Garmins, blijkt dat we 93 km hebben weggetrapt, en ook nog eens 700 hoogtemeters. Mooi voor een eerste dag, met dien verstande dat de route morgen minstens 20 km korter zal moeten (“we hebben immers vakantie”). De dames trekken zich snel terug in de tent terwijl de mannen nog even verpozen in de mugvrije binnenruimte om o.a. het blog te schrijven (dank voor jullie reacties op het eerste blog). Al met al een mooie eerste etappe, morgen verder de Alpen in.