Het regent zonnestralen

We worden wakker in een walgelijk bedompte atmosfeer, een overblijfsel van teveel oude muffe knoflook die gisteren in de spaghetti is gegaan. Ramen en deuren gaan open en een heerlijk frisse ochtendlucht komt ons tegemoet. We zijn blij verrast dat het alweer heerlijk weer is om te fietsen, prima temperatuur en een licht gesluierd zonnetje. Nadat we hebben ingepakt en opgetast hebben we een eenvoudig doch voedzaam ontbijt op het terras van de camping en dan kunnen we los. Nog voordat de maagsappen enig benul hebben dat ze een ontbijt moeten verteren, trekken onze spieren elke gram glucose uit onze bloedbaan waarna de verzuring in de benen toeslaat. We gaan vanaf de camping namelijk 250 meter strak omhoog, oplopend van 4 à 5% naar 6 à 7%. Normaal schrikken we daar niet van terug, maar als dit de start is, wat staat ons dan nog te wachten? Afijn, na klimmen komt dalen en dat gaat gelukkig niet al te steil, dus we snorren met een gangetje van 40 km/u rustig naar beneden. Het profiel van deze tocht telt een 7-tal beklimmingen. Gelukkig is het zo, dat hoe verder we komen, hoe minder hoog er geklommen moet worden. We sporen de meisjes dan ook van harte aan om niet te zuinig te zijn met de elektrieke ondersteuning, stroom genoeg en zo niet, dan laden we gewoon ergens bij.

Vanaf het begin worden we getrakteerd op de meest mooie uitzichten langs de ruige grillige kust aan de westzijde van Cap Corse. In het boekje met fietsroutes op Corsica wordt dit traject met recht een plaats in de top 10 van mooiste trajecten toebedeeld. En we kunnen er lang van genieten, want door de vele baaitjes en inhammen rijden we zeker anderhalf keer de hemelsbrede afstand. Het is adembenemend mooi. Prachtige rotsformaties in vele kleuren blauw-groen-grijs-bruin gesteente en een weelde aan bloemenpracht. Onwillekeurig moeten we even denken aan mevrouw de deftige dame die we vorig jaar in Zuid-Spanje spraken en die ons licht verontwaardigd en zwaar geaffecteerd vertelde dat ze het vreselijk vond, die monocultuur van olijfbomen, terwijl wij dat juist zo prachtig vonden. Hier is geen sprake van welke cultuur dan ook, alleen ruige wilde natuur.

Gelukkig is het niet druk op de weg, af en toe een auto en verhoudingsgewijs veel motoren, waarvan de meeste te hard rijden om van de mooie omgeving te kunnen genieten, zo lijkt ons. Echt verlaten is deze streek niet, om de paar kilometer rijden we door een klein dorpje van 20, 30 huizen. We vermoeden dat het hier in het hoogseizoen vergeven is van de toeristen, want nu zien we al kleine concentraties vakantiegangers op de terrassen langs de weg. Juist als we een eerste stop willen houden, zien we een bus stoppen en een stroom van grijze koppen richting “ons” terras lopen, dus fietsen we maar door. Drie kilometer verder treffen we een nog mooier terras en houden halt. De cappuccino is prima van smaak, maar is ons teveel schuim en te weinig koffie. Je moet ook een grand crème bestellen, doceert Renée, die zelf geen last heeft van allerlei vreemde substituten voor onze Hollandse koffie verkeerd, zij houdt het bij espresso en ‘s ochtends vroeg soms een americano. We zitten nog vol van het ontbijt, dus geen douceurtje bij de koffie deze keer. De tocht gaat verder met de beloofde klimmen en afdalingen en het blijkt dat het fietsen ons allemaal redelijk goed afgaat. De afgelopen drie weken hebben we blijkbaar toch een behoorlijke conditie opgebouwd. Uiteraard spelen diverse pijntjes en ongemakken van de oude dag, of van een andere oorsprong, ons beurtelings parten, hoewel Ad en Hans vaak hun beurt overslaan. De korte etappe van 55 km schiet lekker op en we stoppen nog maar een keer om wat te drinken. Het is na het middaguur behoorlijk warm geworden en tijdens de klimmen lopen straaltjes inspanningsvocht vrijelijk over onze lijven. Dat vocht moet aangevuld worden en ach, dan nemen we er maar gelijk een croque-monsieur bij, kunnen we er weer even tegen.

We naderen eerder en minder moe dan verwacht Saint-Florent, waar een aantal campings langs de route liggen. We hadden het plan om de eerste te bekijken en door te fietsen naar de volgende als we niet laaiend enthousiast waren. Camping d’Olzo heeft chaletjes, lodges en pods die allemaal niet aan onze eisen voldoen. Dan maar kamperen misschien? Terwijl de meisjes de camping rondgaan en constateren dat er eigenlijk geen geschikte plek is waar wij willen staan, heeft Hans ons al ingeschreven en twee plaatsen gereserveerd. Oei, dit communicatieprobleempje vraagt om een tactische manoeuvre om de goede verstandhouding met de leiding niet te laten ontsporen. “Jullie mogen morgen de mooiste camping uitzoeken en dan blijven we daar een dag staan” oppert Hans als openingsbod. “Akkoord” zeggen Renée en Marianne in koor en laten Ad in vertwijfeling achter. Zo is er toch geen lol aan om het onderhandelingsspel te spelen. Hier hadden ze veel meer kunnen uitslepen. Nou ja, het regent zonnestralen, denkt Ad, en als dit het is, is dit het, en we zullen het wel zien. Héé, is dat niet dat liedje van Acda en de Munnik? Jazeker, en zo associëren we maar door. In voorgaande jaren maakten we regelmatig een nieuw couplet bij ons lijflied “de ebike blues”. Je weet wel: Och had ik maar een ebike, want de klim die is zo steil, och had ik maar een ebike, want ik voel me als een dweil, enz enz enz. Misschien kunnen we straks op de rustdag ook wel een simpel liedje bedenken over een best wel ingewikkeld onderwerp, bijvoorbeeld: Corsica in 1 minuut, here we go! Shit denkt Ad, zadel ik mezelf met nog meer werk op tijdens de vakantie. Ik zou met Hans gezellig een rondje full speed toeren terwijl de meisjes bij het zwembad verpozen. Nou ja, geen zorgen voor de dag van morgen. Het kan altijd nog gaan onweren en dan worden de plannen zo weer anders. Jullie horen het wel.