Pluk de dag

Omdat Ad in de doorwaakte nacht zijn blog van gisteren voor de tweede keer schreef werd hij niet helemaal okselfris wakker. Maar na een lekkere douche stond er een zeer uitgebreid ontbijt voor ons klaar, het zonnetje scheen volop en de omgeving is prachtig, dus het belooft een mooie dag te worden. Bij het optassen staan we nog even met de vrouw des huizes te kletsen in een mengelmoes van Engels en Italiaans. Het was ons in het dorp al opgevallen dat er een oude grenspaal stond, want vóór 1918 was hier de grens tussen Oostenrijk en Italië. Hoewel dat meer dan honderd jaar geleden is, heeft dat zijn sporen wel nagelaten en onze gastvrouw vertelt dat de Oostenrijkers nog steeds  neerkijken op de Italianen. Maar goed, we krijgen volgens haar vandaag een schitterende fietsroute, met 23 tunnels en veel viaducten, en bijna helemaal licht dalend. En het moet gezegd, deze etappe is één  van de mooiste tot nu toe, met prachtige uitzichten op de getande bergen, hoge watervallen en uitzichten over de zeer brede rivierbedding die grotendeels droog ligt.

Na 20 km is een oud treinstation omgetoverd tot uitspanning, dus een goede locatie voor de eerste koffie. De plek is geliefd want hij vult zich gestaag met de vele fietsers die deze route volgen. Vervolgens op naar Venzone. Halverwege is het even ingewikkeld, want het dietspad is voor een deel nog niet klaar. De meeste fietsers nemen de toch heel drukke autoweg, maar onze Benjaminse route leidt ons over de rivier over een zeer rustige weg, met meer klimmen en bijgevolg mooie uitzichten. Net voor Venzone komen we weer op de originele route en rijden naar het gezellige ‘piazzo’, wat redelijk gevuld is met terrassen. Misschien een beetje eentonig, fietsen, terras, fietsen, terras, etc. maar zo  voelt het voor ons zeker niet. Even later komen er twee opgetaste Santos fietsen aan, met daarop een stel krasse knarren. Zeker een paar jaar ouder dan wij, en die dezelfde route fietsen zonder ondersteuning. Knap hoor. We maken een praatje en horen dat zij van het fietsen erg genieten, maar de treinreis naar de start was een drama, dus ze zien nu al op tegen de trein-terugreis. Wij kennen dat gevoel natuurlijk ook, maar we willen vooralsnog nog niet aan onze trein- terugreis denken.

We hebben vandaag een B&B gereserveerd aan de rivier die we al een hele tijd volgen, met mooie tuin. Het weer werkt ook mee, want we kunnen na aankomst in de tuin van ‘t zonnetje genieten. We kijken hoe we de route verder gaan indelen, want we hebben gepland dat we over een paar dagen op een camping in Mestre zullen neerstrijken, om een dagje Venetië te kunnen doen. Verder is na het verlaten van Oostenrijk nog een terugblijk op de Alpe Adria radweg op zijn plaats. En het moet gezegd, Oostenrijk was erg fijn om te fietsen, veel vrijliggende fietspaden, bijna allemaal keurig onderhouden, mooie natuur met ook veel afwisseling. We hebben ook veel boerenbedrijven gezien, maar hier kom je geen omgekeerde vlaggen tegen. Of wellicht toch wel, maar dan zie je het gewoon niet. En de bieren, het eten en de overnachtingen waren top, evenals het welkom met klokgelui dat we in de meeste dorpjes kregen. Al zijn het maar 10 of 20 huizen bij elkaar, grote kans dat er een kerkje staat die elk kwartier zijn klok laat horen. Vervallen huizen hebben we nauwelijks gezien, Oostenrijk is vooral een heel keurig land wat uiterlijke schijn betreft.

Maar de eerste ervaringen in ItaIië doen er vooralsnog niet voor onder. Ook hier mooie vrijliggende fietspaden, iets minder goed onderhouden, en prachtige natuur. Heerlijke cappuccino maar iets minder keus in lekkers erbij. Nou ja, het is geen wedstrijd, we genieten gewoon van alles dat zich aandient. Op onze leeftijd ben je ofwel onbevangen naïef, denkend dat er geen eind aan komt, ofwel overtuigd van het levensmotto verwoord door Horatius: Carpe Diem, pluk de dag.