Italië, eindelijk vakantie

Wroem wroemm, met donderend geweld waar de Formule 1 bij verbleekt, scheurt op twee meter afstand van onze tentjes een vuilniswagen voorbij. Het is klokslag zeven uur en wie nog niet wakker was, is dat nu zeker. Tijd om op te staan. Het heeft vannacht nog wat geregend en samen met de ochtenddauw maakt dat de tent van buiten en van binnen behoorlijk nat. We staan even in dubio of we de tent nat zullen inpakken, of eerst een ontbijt in het restaurant nemen en de tent naar het zonnetje slepen. Opgelost, er is geen ontbijtservice in het restaurant. Dan treedt de overbuurvrouw naar voren: “Zal ik anders een kopje koffie voor jullie zetten?” We waarschuwen haar nog dat dit een eervolle vermelding in het blog zal opleveren, maar daar deinst ze niet voor terug. En zo zitten we 10 minuten later aan de koffie met een Snelle Jelle en twee gezellige Amsterdammers. Zij staan hier al 14 dagen, en hebben de eerste week veel regen gehad. Toen wij aan onze vakantie begonnen werd het mooi weer, wat hebben wij toch geluk.

Als we een half uur later vertrekken richting Villach is het alweer heerlijk fietsweer. De route gaat dwars door het oude centrum, waar we koud een half uur onderweg, toch besluiten nog een koffie met wat lekkers te scoren. Je weet niet of je nog wat leuks tegenkomt en de eerste helft van de etappe vandaag is licht klimmen, dus de kilocalorieën fietsen we er zo weer vanaf. Dat klimmen blijkt reuze mee te vallen, het is soms vals plat naar boven. De tocht gaat haast uitsluitend over vrijliggende fietspaden, wat heerlijk rustig fietsen is. We komen zeer regelmatig vakantiefietsers tegen en maken praatjes in het Duits, Engels en Nederlands. We maken zelfs een praatje in het Oostenrijks met een paar wegarbeiders. “ Ja hoor, gewoon rechtdoor deze weg volgen, kan niet missen.” Anderhalve kilometer verder blijkt de weg verder te gaan als rivier. Marianne probeert overmoedig de rivierbedding te volgen, maar als de wielen voor meer dan de helft onder water verdwijnen, stapt ze toch maar af en maakt rechtsomkeert. Hiervoor heb je toch echt een waterfiets nodig. Gelukkig blijft de e van haar bike het goed doen, want ook de motor was onder water verdwenen. We fietsen terug en komen weer langs de wegarbeiders, die we van de ondergelopen weg vertellen. “Aber Sie können doch schwimmen?” grapt de leukste van het stel.

Als we rond het middaguur door Arnoldstein fietsen vindt Renée het tijd voor de koffie en wat hartigs. Laten we nou net een Konditorei vinden die dat serveert. De winkelmevrouw waarschuwt dat de tosti’s erg groot zijn, dus we besluiten er eerst maar twee te bestellen en die met ons vieren te delen. Een extra kopje koffie gaat er nog wel in, maar meer tosti’s krijgen we echt niet weggewerkt, het zijn inderdaad stevige joekels. Hierna moet er serieus geklommen worden, dus deze pauze komt op het juiste moment. Italië lonkt, dus met hernieuwde energie zetten we weer koers richting het zuiden. Toen we jaren geleden naar Verona fietsten liet Marianne zich ontvallen dat het voor haar pas echt vakantie wordt als we Italië zouden binnenrijden. Dat is de jaren daarna blijven hangen “ hehe Italië, eindelijk vakantie”. Het blijkt overigens een drielandenpunt te zijn dat we passeren, want Slovenië ligt hier tegen Oostenrijk en Italië aan, in een prachtig berggebied met ruige puntige bergtoppen. Dat de natuur hier prachtige plaatjes oplevert, vindt ook een stel Nederlandse medefietsers die elkaar op de foto zetten. Hans vraagt of ze niet samen op de foto willen en geeft de beurt gelijk door aan Marianne. Die maakt een mini trouwreportage waarbij het stel elkaar al jaren niet zo verliefd hebben aangekeken als nu. Waar vakantie al niet goed voor is.

De volgende stop hadden we gedacht in Tarvissio, een redelijk grote plaats waar vast en zeker een terrasje moet zijn te vinden. We fietsen over een voormalig traject van de trein dat eerst nog  hoog boven de stad langs loopt. Gelukkig kunnen we verderop een klein stukje dalen naar een terrasje waar we een kleintje bier nuttigen, omdat we nog wel een stukje moeten klimmen hierna. Achteraf valt het vaak reuze mee en zo ook nu, we hadden best een halve liter kunnen nemen. Na de top is het nog 20 km licht afdalen naar ons eindpunt voor vandaag Pontebba. Heerlijk zo’n slome afdaling, nauwelijks trappen en toch 30 km/u gaan. Je hebt met die snelheid ook geen last van kamikaze-vliegen, die je bij een steile afdaling met dubbele snelheid als een geweerkogel in je gezicht slaan. Zo willen we wel doorfietsen tot Venetië, maar niet in de regen. Wat? Regen?? Jazeker, de lucht is langzaam dichtgetrokken en de witte wolkjes zijn donkerder gekleurd en het begint heel voorzichtig wat te regen. Een drup hier, een drup daar, eigenlijk te weinig voor de regenjas, maar we hebben ze niet voor niets meegenomen, dus we trekken ze aan.

Dan rijden we Pontebba binnen en is het zoeken naar de B&B. Als we die gevonden hebben vraagt Hans vriendelijk of we hier kunnen slapen. “No room, all full” zegt mevrouw Ta Famee. Blijkbaar trekt Hans zo’n verdrietig gezicht dat ze voor de zekerheid vraagt of we gereserveerd hebben. “Jazeker, I’m Hans.” “Ah Hans, sure, come on in please", zegt ze met een brede smile en allerhartelijkst worden we binnengehaald. Ze helpt zelfs mee met tassen slepen naar de tweede verdieping. Fietsen netjes in de garage gestald, het natte goed over het wasrek uitgehangen, wij zitten hier goed. We drinken op het dorpsplein een biertje met toch een fris windje en eten binnen in de pizzeria ons eerste Italiaanse avondeten. Nog even uitbuiken in de huiskamer van het B&B, kopje thee erbij en dan naar bed. In bed het blog schrijven is geen goed idee als je moe bent. Ik word halverwege de nacht wakker met de iPad naast me die geheel zelfstandig het blog heeft gewist. Dat betekent geen blog voor Jiske tijdens de nachtelijke voedingsbeurt en ik moet vanmorgen op herhalingsoefening om jullie niet teleur te stellen. De evaluatie van het fietsen in Oostenrijk houden jullie nog tegoed, want de anderen staan inmiddels te popelen om te vertrekken. Doei.