LEJOG Epiloog

We zijn thuis, na 18 dagen fietsen, 4 dagen reizen en een paar dagen relaxen in Edinburgh. De terugweg van John O’Groats naar de auto in Penzance was een stuk uitdagender dan de fietsreis. We waren al gewaarschuwd voor het Engelse treinsysteem, dat bestaat uit een groot aantal verschillende maatschappijen, waardoor je te maken hebt met een veelheid aan regels, apps, routeplanners etc. Gelukkig hadden we het voor de kaartjes wel goed geregeld, je kan als niet-brit een Britrail pass kopen die je het recht geeft om een aantal dagen van alle spoorlijnen gebruik te maken. En het meenemen van de fiets is gratis, dus wat wil je nog meer?

Ten eerste, de capaciteit om fietsen mee te nemen is uitermate beperkt, en je moet deze plaatsen wel reserveren. Als je dat niet bijtijds doet zijn de plaatsen natuurlijk al weg, mede omdat het reserveren gratis is.

Een tweede complicatie is dat de britten in de zomermaanden zgn ‘industrial actions’ houden, wat betekent dat de verschillende maatschappijen stakingsdagen hebben  gepland waarop er sowieso geen treinen rijden, en de dag erna een zeer uitgeklede dienstregeling.

Met dit in gedachten hadden we op de heenweg op diverse stations al reserveringen gedaan, met een volledig kaartspel van reserveringskaartjes tot gevolg, die we overigens vrijwel niet hebben gebruikt en niet 1 keer hoefde te laten zien.

Goed, omdat de afstand niet in één dag is te treinen moesten we minimaal 2 dagen inplannen, en we starten dus maar vroeg on de ochtend, op donderdag 11 augustus op 6:20 met de reis. Vroeg op dus, maar het voordeel was wel dat we in een vrijwel lege trein konden starten. Van Wick naar Inverness gaat de trein niet echt hard, maar wel gestaag, en in Inverness hadden we  de mazzel dat er al een trein klaarstond naar Edinburgh, die weliswaar geboekte fietsreserveringen had, maar waarvan de klanten niet waren komen opdagen dus we konden mee.

We arriveerden daarom mooi bijtijds in Edinburgh, waar het ook nog eens prachtig weer was, en dus op zoek naar een camping tot en met zondag, want in het weekend gingen er geen treinen.

Aangezien er in Edinburgh een drieweeks weken festival aan de gang was, was er op de diverse campings geen plek beschikbaar. Maar een belletje met een zielig verhaal doet wonderen en zo konden we terecht op  het Linwater Caravan park, een schitterend complex met grote keuken annex speelkamer waar we naast konden staan op een mooi stukje gras. Prima plek voor wat fietsuitstapjes in de dagen erna, en de mogelijkheid voor ons om weer eens te wassen, alle lekke reserve bandjes te plakken en het er even rustig van te nemen. Dus met fietstochtjes naar de Firth of Forth bruggen, het ‘Falkirk Wheel’ en de stad Edinburgh hebben we ons niet verveeld.

Op maandag was de tijd aangebroken voor de treinreis naar Penzance, zo’n 11 uur treinen. We hadden reserveringen voor de trein van 9:00, maar het leek ons toch handiger om te proberen de vroegste trein te nemen, die om 6:06 vertrekt. Misschien konden we toch mee.

Dus om 4:00 op, snel inpakken en een uur fietsen over 20 km naar het station, en daar hoorden we van de zeer vriendelijke trein-manager dat we meekonden tot aan Birmingham, en dan er echt uit moesten in verband met reserveringen. Die gok wilden we wel wagen, dus wederom in een redelijk lege trein op weg. Deze trein maakte flink vaart, en hoewel de ophangplekken voor onze 2 fietsen erg krap waren ging het tocht prima. Maar het wordt voller en voller in de trein en tegen de tijd dat we Birmingham naderen en we onze fietsplaatsen moeten vrijmaken voor gereserveerde fietsen staat het gangpad en de hal volledig vol. Onmogelijk om onze fietsen in deze drukte uit de trein te krijgen. Hans checkt in de drukte op het station nog even bij de stationschef en die zegt ook: laat de fietsen maar staan. Inmiddels kunnen we net zelf nog instappen, voor de rest staan er er honderden mensen te wachten naar binnen te kunnen in een trein die al vol is. Inclusief de fietsers die de plaatsen hebben gereserveerd die wij nu bezetten.

Op een gegeven moment is de maat vol, de deuren gaat dicht en de trein gaat rijden,  waarna even later via de intercom de treinmanager haar excuses over de volle trein meldt, maar ook laat weten dat wij  nog gelukkig zijn want er zijn honderden mensen achtergebleven op het perron. En als haringen in een ton brengen we de volgende twee uur door tussen mopperende engelsen, voordat er weer wat ruimte komt. De trein rijdt naar Plymouth, en vandaar kunnen we, na een kleine hickup, toch snel door naar Penzance. Het is nog best mooi weer dus we zetten de tent wederom op, nemen ons laatste pubmeal, pikken de auto op die er gelukkig nog staat, en liggen vroeg op stok. Ad slaapt de hele nacht door en hoort niet wat een gigantische regenbuien die nacht overkomen.

De volgende ochtend is het gelukkig weer droog, we pakken de auto in, en rijden richting kust. Daar dubben we nog even welke overtocht het wordt, de boot naar Duinkerken of de Eurotunnel naar Calais, maar omdat we de meiden niet te lang willen laten wachten, kiezen we voor de tunnel, dat scheelt toch al gauw 1,5 uur reistijd, zodat we rond 11 uur weer kunnen knuffelen.

Nog even wat cijfers van de fietstocht. We reden 1800 km in 18 dagen, dus gemiddeld 100 km per dag. Geen etappe was vlak, we telden 18.000 hoogtemeters, dus ook zo’n 10090 per dag, ruim meer dan onze trip door bergachtig Spanje. Hoogste punt rond de 550 meter. We gebruikte ongeveer 18 kWh aan energie voor onze ebikes, wat bij de huidige stroomprijs ongeveer 12 euro kost. Onze CO2 footprint bleef dus aardig beperkt (als je de 1500 autokilometers en 1800 treinkilometers niet meetelt tenminste ☹.

We hebben een heerlijke reis gehad, veel leuke mensen ontmoet, lekker gedronken en gegeten, en op de weegschaal thuis bleek dat we 5 (Hans) en 9 (Ad) kg zijn kwijtgeraakt. Benieuwd wanneer dat er weer aanzit.

Voor degenen die onze reis via het lezen van de blogs hebben meebeleefd, bedankt en wellicht een inspiratiebron, en bedankt voor alle mooie, lieve en opbeurende reacties.