LEJOG dag 15

Het ochtendritueel van inpakken en wegwezen en in het eerstvolgende dorp ontbijten bevalt ons prima. Meestal lukt het om binnen een uur een geschikte gelegenheid te vinden voor scrambled eggs and bacon, onze favoriet, en een uur op de nuchtere maag fietsen vinden we geen probleem. Vandaag zitten we na een kwartier in hetzelfde truckerscafé als gisteravond in Newtonmore en bestellen bij een wat nors kijkende dame ons ontbijt. Het personeel van de ochtendploeg is duidelijk minder gul met een gastvrije uitstraling, maar deze dame spant de kroon. Hans ziet gelijk de uitdaging om met een charme-offensief een glimlach op haar gezicht te krijgen. Hoewel hem dat met zijn alom bekende eminente innemendheid meestal ook lukt, loopt hij vandaag een blauwtje. De dame in kwestie vertrekt geen spier en gunt hem geen seconde extra aandacht. Zou Hans het verleerd zijn of is dit de moeder van Margaret Thatcher? Het ontbijt smaakt er niet minder om.

Als we een half uur later weer op pad zijn volgt al snel Kingussie, het volgende plaatsje op onze route. Veel te vroeg voor koffie met wat lekkers, dus we fietsen door. Niet dus, want Hans heeft voor de zoveelste keer een lekke achterband. Nou lijkt het ons welhaast onmogelijk om LEJOG te fietsen zonder tenminste één keer lek te rijden. De veelbesproken hoge heggen langs de smalle wegen zitten vol met doornenstruiken van de gemeenste soort. En na het snoeien liggen heel veel doornen op de weg, niet te vermijden. Engelsen houden blijkbaar niet van fietsers, maar we zijn nu in Schotland, toch? Afijn, band geplakt en weer door. Helaas, na 1 km staat de fiets van Hans wederom op de velg, om gek van te worden. Het is maar goed dat Hans doorgaans een zonnige kijk op het leven heeft en alles neemt zoals het komt. Hoewel we de buitenband al meerdere malen geïnspecteerd hebben, doen we dat nog maar eens. Minutieus wordt elke cm bekeken en bevoeld, maar de binnenkant is brandschoon. Aan de buitenkant is ook niet veel te zien, behalve een heel klein gaatje. Als we daarin met de punt van een nagelschaartje wat gaan peuteren komt de veroorzaker van al het onheil te voorschijn: een dun metalen pinnetje van 5 à 6 mm lengte die volledig in het rubber van de band verstopt zit. Met een opperste gevoel van tevredenheid dat we de snoodaard van onze malaise gesnapt hebben fietsen we door.

Al hebben we nog maar weinig kilometers afgelegd, het is tijd voor de koffie en in Aviemore stoppen we bij The Coffee Corner. De koffie is goed, het gebak uitstekend en de lawaaierige kinderen nemen we op de koop toe. Gelukkig roept de serveerster de kinderen tot de orde en werpt de nalatige ouders een boze blik toe. Als we verder pedaleren door de Spey Valley blijkt de positieve werking van een kopje koffie ongemeend krachtig te zijn. Het gaat stukken soepeler en nog sneller ook. Wellicht dat we voornamelijk dalen richting Inverness hier ook invloed op heeft. Deze stad wordt ook wel de hoofdstad van de Highlands genoemd, heeft pakweg 50.000 inwoners en een behoorlijk grote agglomeratie van buitenwijken en voorsteden. De naam is natuurlijk afkomstig van de rivier de Ness, die voorbij Inverness in Loch Ness stroomt. We twijfelen of we voor de stadscamping zullen gaan, of een eind van de route afwijken voor een mooier gelegen camping. Tijd dus om een pub te zoeken en beraad te houden. Beide zaken zijn in no-time geregeld. Het wordt de stadscamping en na een telefoontje weten we dat er plek is.

Na het biertje fietsen we in een kwartiertje naar de camping. Een plek op het tentenveld is geen probleem, plek genoeg. Maar in dat deel is nergens een elektrapunt. Er zijn nog genoeg vrije plaatsen op het caravanpark gedeelte waar ook tenten mogen staan. Maar alleen als je met de auto bent, die je als bescherming tegen “platrijders” vóór je tent moet parkeren. De oude baas die ons te woord staat is streng in de leer en doet niet aan uitzonderingen. Wij zoeken wel iets waar we onze accu’s kunnen opladen. Binnen de kortste keren heeft Hans aangepapt met een Hollands stel dat een supergrote camper heeft en bereid is onze accu’s te laden. We gaan eerst ons kampement opzetten, douchen en de stad in om wat te eten. Dat blijkt nog even zoeken, want het is weekend en alle leuke eettenten zitten bomvol. We vinden na wat zoeken een plekje bij The Filling Station, een keten van restaurants vaak gehuisvest in oude gebouwen die sfeervol zijn ingericht. In het bijna donker fietsen we terug naar de camping. Tijd om ons bed op te zoeken.