LEJOG dag 16

Vandaag verlaten we Inverness, de laatste grote stad richting de noordkust. Nadat we gepakt hebben, draalt Hans nog even bij de grote camper waar gisteren de accu’s in de garage zijn geplaatst om op te laden. Het is inmiddels bijna 9 uur en alles is nog dicht en er is nog geen teken van leven te zien. Dan maar even bescheiden kloppen, en ja hoor, even later verschijnt een slaperig hoofd in de deuropening die aangeeft dat de garage open is en we er zelf bijkunnen. Dat doen we dus, maar het is wel even schrikken als er 1 laadstekker los bij ligt. Ja hoor, die is gisteravond bij het sluiten van de deur losgegaan, dus de accu van Hans is vannacht niet bijgeladen en heeft nog voor 10 km energie. Maar zoals eerder gezegd, de mannen zijn niet eenvoudig uit het veld te slaan, dus we rijden naar Inverness, zoeken een leuke tent waar we kunnen ontbijten en de accu opladen, en na een uurtje kunnen we op pad met een halve acculading van Hans. Dat wordt zuinigjes fietsen vandaag.

Om Inverness uit te komen moet je over een hoge brug, gelukkig met fietspad ernaast. Na nog even een omweg want het fietspad is afgesloten, kunnen we toch naar boven. Maar dat is nog behoorlijk spannend. Het fietspad is smal, het stormt flink en de vrachtwagens razen vlak langs, gelukkig wel aan de andere kant van de vangrail, maar je krijgt er elke keer toch flinke zuiging van mee, zodat je elke keer een flinke slinger maakt. Maar ook dat gaat goed en na 2 uurtjes door heuvelachtig boerenland fietsen arriveren we in Arnes. Tijd voor lunch en een extra oplaadbeurt voor de accu, want hierna gaan we flink klimmen. Als we binnen zitten in tot hotel/restaurant omgebouwde treinstation merkt Ad op dat we hier helemaal op zijn plaats zijn, de rest van de tafels is gevuld met oudere dames (van onze leeftijd waarschijnlijk, maar ze zien er ouder uit) en ze genieten zichtbaar van de ruime porties lunchgerechten die worden voorgeschoteld. Omdat we hier ook minimaal een uur toe zijn veroordeeld (ivm de acculading) nemen we het ervan. Na een prima lunch met koffie gaan we, na nog een twijfelmoment, toch alvast aan de pint. Een blik op de weerradar geeft aan dat het goed is nog even te wachten, want er komt een flink regengebied over. Dus gebruiken we de tijd nuttig om even de camping die we op het oog hebben te bellen, en een alleraardigste dame zegt dat we hartelijk welkom zijn en noteert mijn naam.

Dan is het zover om weer op te stappen, en we rijden de Schotse hooglanden in. En, het moet gezegd, het landschap wordt steeds indrukwekkender, de uitzichten steeds mooier en het het wordt ook steeds leger. Regelmatig stoppen we even om een foto van het uitzicht te maken, waarbij vooral de bloeiende paarse heide en de wilgenroos opvallen. Inmiddels pakken we nog wel een staart mee van het regengebied en koelt het ook flink af, maar de donkere regenwolken boven de lochs en bergen maken het allemaal nog spannender.

Bij Ardgay moeten we voor een ingewikkeld keus maken. Bij het bordje van de fietsroute die we volgen staat dat we verderop een gevaarlijk steil viaduct krijgen met aan beide zijden steile stukken, en er wordt de minder heldhaftigen aangeraden om de hoofdweg te volgen over Bonar Bridge. Jullie raden het al, wij laten ons niet kennen en fietsen het spannende deel tegemoet. Net als we ons afvragen wanneer dat nu eindelijk komt slaat het pad van de weg af en fietsen we op een smal paadje richting rivier, langs een spoorlijn. Dan blijkt waar de waarschuwing op sloeg. Men heeft aan het oude spoorviaduct over de rivier een ijzeren constructie gebouwd, en aan weerskanten moet je, om op deze stalen brug te komen, twee flinke steile trappen af, en weer op. En het fietsgootje is echt smal en glad. Dus er zit ons niets anders op dan alle tassen van de fiets te halen, naar beneden te brengen, dan met z’n tweeën beide fietsen te laten zakken, weer optassen, en aan de overzijde van de brug dat hele ritueel te herhalen. Het is niet echt spannend, als je tenminste geen last hebt dat je over stalen roosters loopt waaronder 50 meter lager een snelstromende rivier bruist. Dit geintje kost wel een half uurtje, maar gelukkig naderen we het stadje Lairg, waar volgens onze info een hotel/restaurant is en vandaar is het nog maar 5 km tot de camping. Dat restaurant is er inderdaad en er staan ook twee volgepakte fietsen voor de deur. En inderdaad, binnen zitten twee meiden die de zelfde tocht fietsen. Zij waren wat eerder en hebben de regenbui dan ook vol te verduren gehad. We kletsen gezellig, wisselen wetenswaardigheden uit, en als zij, net voor de keuken sluit, nog een maaltijd bestellen likkt ons dat ook een goed idee.

In dit stuk van Schotland kan je natuurlijk niet om de zalm heen en degene die wij, met de nodige groenten en aardappels geserveerd krijgen, is dan ook subliem. Dan op naar de camping Pondview, die schitterend ligt in in de highland met in de verte uitzicht op een loch. We worden ontvangen door een wat norse man die vraagt of we gereserveerd hebben, en als we bevestigend antwoorden mogen we het terrein op en neemt de vriendelijke dame, die we eerder aan de telefoon hadden, het van hem over. Er zijn mooie plaatsjes, een toilet en een douche, en een ‘games room’, een oude schuur met wat banken, een stroomaansluiting en gelukkig hebben we in het dorp ons eigen drank meegenomen. Er is maar 1 nadeel aan deze plek, met windstil weer (en dat is het nu) zijn de midgets (superkleine prikkende insecten die het vooral op je ogen hebben gemunt) bijzonder actief, en ze zijn hier volop aanwezig. Het spul wat we een paar dagen geleden hebben gekocht tegen dit ongemak doet het maar beperkt, gelukkig is het binnen in de gameroom beter. Dus snel de tent et en naar binnen, na nog even een kletspraatje met een hollands stel dat hier ook overnacht. Deze etappe vonden we tot nu toe het mooist, morgen wacht een vergelijkbare als we doorrijden naar de noordkust. We schieten al aardig op naar John O’Groats.