LEJOG dag 14

Hans wordt om een uur of half zes wakker voor een sanitaire stop, hetgeen wel vaker gebeurt na het drinken van een paar pinten bier de voorgaande avond, en het regent. Dus met de slaperige kop de weer app checken en die geeft een groot blauw veld dat over ons naar het oosten koerst, dus het zal nog wel een paar uur regenen. Dus weer naar bed en als om 7:00 uur de wekker gaat regent het inderdaad nog steeds. Dat wordt nat de tent inpakken, wat een hele nieuwe ervaring is. Voor het eerst deze vakantie breken we de binnentent droog af en doen daarna de natte buitentent, waardoor we allebei minstens een kilo water extra moeten meenemen. Maar goed, om 9:00 uur stappen we toch op de fiets en het regenen is overgegaan in miezeren. En het belooft na een paar uur droog te worden.

We komen aan in Pitlochry en duiken de eerste de beste koffietent in, cafe Biba. Ze hebben een uitgebreide sortering gebak en we besluiten dan ook twee rondes koffie met gebak te scoren, vanwege de noodzakelijk calorietjes. Omdat campings hier een schaars goed zijn besluiten we om die van vanavond al even te bellen, en gelukkig hebben ze plek. Nu nog even ernaartoe fietsen, wat een behoorlijke uitdaging is want we moeten flink klimmen naar een heuse bergpas, en volgens ons boekje is dat de hoogste pas van de hele trip, 456 meter boven zeeniveau. Helaas gaat de autosnelweg over dezelfde pas, maar gelukkig is er een fietspad dat eromheen slingert, waardoor we geen last hebben van het autogeraas. Wel staat aan het begin van het fietspad de waarschuwing dat er de komende 20 mijl geen enkele bebouwing zal zijn en dat er dus met slecht weer wordt afgeraden dit te doen. Maar daar laten we ons niet door afschrikken. De klim valt mee, hij is wel lang maar nergens echt steil. En halverwege komen we het bord. ‘Failte don Ghaidhealtachd’ tegen , wat zoveel betekent als “Welcome to the Highlands”. Hier starten inderdaad de Schotse Highlands waar we tot aan het eind van onze reis in zullen blijven fietsen.

Net over de top slaat opnieuw het bandenmonster toe, ditmaal bij Ad. Voordeel is wel dat we er steeds mer handigheid in krijgen, dus na een kwartiertje is de band geplakt en alles weer opgetast en kunnen we verder. Het eerste dorpje is Dalwhinnie, wat vooral bekend is van de gelijknamige whisky. Net als we daar binnenrijden met als plan om een tentje te zoeken, staat Ad wederom stil. De band is leeg, ditmaal omdat het plaksel heeft losgelaten. Gelukkig heeft Hans nog een vers tubetje solutie en een kwartiertje later rijden we weer. Helaas heeft Dalwhinnie niet veel (zeg maar geen) horeca, dus door naar de volgende plaats, Newtonmore. Op weg daarnaartoe komen we ineens onze camping tegen en we besluiten die eerst maar aan te doen en later Newtonmore te bezoeken voor drank en eten. De campingbaas is goed geluimd, wijst ons een prima plek waar we ook electriciteit kunnen gebruiken en waarschuwt ons nog wel dat, gezien dat er vandaag Highland Games zijn, het nogal druk kan zijn in het stadje. Hij raadt ons het truckers restaurant aan en dat lijkt ons een prima plan. Het opzetten van de tenten en het douchen duurt alleen een beetje lang, want we hebben toch genoeg tijd, totdat Hans plotseling ziet dat het restaurant binnenkort sluit, en Ad nog heerlijk onder de douche staat. Dus zodra hij verschijnt is het snel snel snel, en we zijn ruim op tijd, om kwart voor 8, in restaurant Newtonmore Grill.

Dan wordt het spannend, want de jongeman achter de toonbank geeft aan dat we gezien het tijdstip niet meer binnen kunnen eten. Eventueel kunnen we wel een maaltijd take-a-wayen en buiten in de kou opeten. We doen alsof we het niet begrijpen en bestellen een biertje, wat ook inderdaad wordt gebracht, dus voorlopig zitten we binnen. En even later bemoeit ‘moeders’ uit de keuken zich met onze casus, en als we gelijk bestellen kan het nog net. Dus wij bestellen het simpelste gerecht, fish and chips, en genieten even later toch lekker warm binnen van de maaltijd. Het is zelfs mogelijk om nog een koffie toe te krijgen. Om half negen staan we weer buiten om terug te rijden naar de camping. Maar Ad heeft niet zijn beste dag, de fietssleutel zit niet op de gebruikelijke plek in het voortasje. En niet in 1 van de vele zakken van broek, jas, fleece, etc. Nergens te vinden. Dus we gaan, zoals de meiden ons dat geleerd hebben, de gangen na. Waar zijn we allemaal geweest, wat hebben we gedaan. Ad naar binnen, Hans kijkt buiten rond, we keren de vuilnisbak om waar Ad nog wat in heeft gedeponeerd, nergens te vinden. Als laatste redmiddel moet de reservesleutel maar worden ingezet. Toch doen we nog een poging om binnen te kijken, en ja hoor, op de grond verscholen achter de poot van het bankje vinden we de sleutel alsnog. Natuurlijk grote hilariteit bij het nog aanwezige personeel, en wij kunnen terug naar de camping. Toch nog een bewogen einde van een dag waarin we weliswaar lekker hebben gefietst, maar verder niet veel hebben beleefd. Morgen meer.