Laatste dag in Luxemburg

Het is zaterdag en we zitten in een huisje op park Het Vosseven in Stramproy. We zijn inmiddels een week onderweg en het voelt nog niet echt alsof we onderweg zijn naar Rome, want daarvoor moet je op weg zijn en wij houden alweer een rustdag. Het weer helpt niet echt mee om een vakantiegevoel te kweken. Alle weerapps worden nog eens nauwgezet bekeken, maar het blijft te koud voor de tijd van het jaar met voortdurend overtrekkende buien. Dat triggert de interesse van Hans. Kunnen we boodschappen doen zonder nat te worden? Minutieus worden alle verwachte droge momenten in kaart gebracht, waarna het “eureka” volgt. Als we om 16.57 uur op de e-bike stappen en 28 km/u aanhouden, komen we net droog over aan bij de Jumbo in Stramproy. Dan hebben we 19 minuten de tijd om boodschappen te doen, maar moeten dan wel met 32 km/u naar het huisje terugfietsen om weer droog over te komen. Het plan blijkt perfect te lukken. Niet vanwege de zorgvuldige plannen, maar omdat de buien het gewoon even laten afweten. Hans checkt nog even zijn MijnRIVM website om te zien of de vaccinaties al zijn ingeschreven, maar helaas, geen vermeldingen onder de naam Roubos. Afijn, we hebben nog een paar dagen voordat we het buitenland ingaan.

Zondag fietsen we een rondje van zo’n 50 km om het gevoel van fietsvakantie vast te houden. We maken werkelijk niets spectaculairs mee, wat op zich al spectaculair is gezien de leden van dit reisgezelschap. Onderweg doen we een paar boodschappen, pikken nog even een te koud terras, halen wat anekdotes op van voorgaande fietsvakanties toen we wel lekker weer hadden, vinden onszelf een stel meuten om steeds maar over het weer te zeuren, pakken de tassen in voor de tocht van morgen en kruipen tevreden onder de wol, terwijl Hans nog een keer vergeefs zijn MijnRIVM raadpleegt, waarover later meer.

Ha fijn, maandag fietsdag, roept Hans in verrukking uit, terwijl Ad en Marianne nog heerlijk liggen te dommelen en Renée de eitjes voor het ontbijt kookt, exact 5 minuten. Het regime van een straffe fietsvakantie zit er nog niet echt in, het lijkt verdacht veel op een seniorenvakantie. Maar vandaag wordt er weer een acceptabele tocht gemaakt, van Stramproy naar Gulpen. Op de Panorama Camping hebben we een tent geboekt voor maar liefst 4 nachten. Als dat maar geen rondjes Limburgse heuvels wordt, denkt Ad stilletjes. Hij heeft het afgelopen jaar veel te weinig gefietst en wil het liefst heel rustig wennen, bij voorkeur alleen dalende trajecten. Vooralsnog valt het prima te doen, vooral omdat we redelijk beschut fietsen, want de wind is nog stevig tegen. Dat merken we als we een stukje langs de Maas fietsen en het tempo bijna uit de dubbele cijfers verdwijnt. We steken de grens met België over en treffen gelijk een restaurant waar we binnen koffie kunnen drinken. Zo’n kans laten we niet voorbijgaan, zolang het op het terras nog koukleumen en blauwbekken is. Na de koffie steken we de Maas over, waar we op het fietspontje dan wel weer mondkapjes moeten dragen. Het scheelde niet veel of we waren verder gefietst als trio, omdat Renée vrolijk in haar eentje een alternatieve route uitprobeerde. De veerpont kapitein had echter alle tijd om Renée een herkansing te bieden en alsnog aan boord te komen, wel zo gezellig. We fietsen stevig door om onszelf een beetje warm te blijven en de reis vordert gestaag, temeer daar Marianne heeft beloofd de benen èn billen van Ad te masseren, als hij het einddoel haalt tenminste. Gelukkig wordt er in Schinnen nog een stop ingelast om warme chocolademelk met slagroom te nuttigen. Tot onze grote verbazing wordt er ook in Nederland, nou ja Limburg, volledig de hand gelicht met de Corona-maatregelen. Gewoon binnen zitten, geen afstand houden, geen mondkapjes dragen, het is een bevreemdende ervaring. Het laatste stukje naar Gulpen gaat vlot, voornamelijk dalend, maar als tegenprestatie wordt dan wel een klim van 80 meter naar de top van de Gulperberg verwacht, want daar ligt de camping. Ook dat lukt wel weer, we zijn natuurlijk geen watjes, al kun je dat aan het uiterlijk van tenminste één van ons niet direct aflezen. Op het terras van de camping drinken we een biertje waarvoor onze bubbel gekliefd moet worden; per tafeltje zijn maximaal 2 personen toegestaan, tja….?

De safaritent is prima, maar heeft geen verwarming. Dat is een ernstig minpunt met de huidige weersomstandigheden. Buiten 9 graden, binnen 9,5 graden, dat is best fris. Renée probeert de temperatuur eerst met een paar waxinelichtjes op te schroeven, daarna met het opendraaien van alle gaspitten, maar het haalt allemaal niets uit. Om de stemming niet onder nul te laten zakken, besluit Renée om bij de receptie een elektrisch kacheltje te gaan vragen. Helaas, ondanks de meest dramatische verhalen die Renée te berde brengt, vangt ze bot. De installatie kan het niet aan, zodat we het moeten doen met driedubbele lagen kleding en het dekbed eroverheen als we op de bank een boekje willen lezen, toch een beetje watjesgedoe. We hebben de loungeset naar binnen verplaatst, we gaan toch niet buiten zitten, en dat maakt het weliswaar huiselijker maar niet warmer. Toch klagen we niet, nou ja, niet voortdurend, nou ja, eh niet allemaal tegelijk. Oké, sorry, we klagen steen en been, wat een watjes zijn we toch. We zullen over de volgende twee dagen niets schrijven, want we willen geenszins de indruk wekken dat we het niet naar ons zin zouden hebben. We hebben juist reuze pret met elkaar, maar dat is ofwel voor jullie volstrekt niet interessant om te lezen, ofwel voor ons volstrekt onbetamelijk om te schrijven. Tot morgen.