Nog steeds ergens in Luxemburg

Zoals gisteren met jullie afgesproken, ik heb geen tegenspraak ontvangen, vandaag een poging om de eerste twee weken van onze fietsvakantie 2021 samen te vatten in één aflevering.

Vandaag halen Hans en Renée hun tweede Asta Zenica vaccinatie in Delft. De afspraak staat voor tien over half drie gepland, dus heel vroeg hoeven we niet op. We ontbijten gezamenlijk met croissantjes en een stevig gekookt ei. Renée heeft de timer op haar smartphone op 5 minuten ingesteld. Oh nee, op 1 uur en 5 minuten. Gelukkig komen we er bijtijds achter dat de eitjes nu toch wel klaar moeten zijn. Om kwart over tien fietsen H&R met droog weer, maar tegen de wind in naar het station in Venlo en halen ruimschoots de trein van half twaalf. Ondertussen is Ad nog even in bed gestapt om van de tocht van gisteren bij te komen en leest Marianne een paar hoofdstukken uit deel 7 van De Zeven Zusters. Inderdaad een supersaaie dag tot zover. Hopen dat er iets spannends gebeurt bij het prikken? Nee, liever niet. Dan toch blog een beetje sensatie, de trein van Rotterdam richting Breda is gestremd. Omrijden via Utrecht is voor wereldreizigers als Hans en Renée kinderspel en met anderhalf uur vertraging kunnen ze om half acht aanschuiven voor een bordje spaghetti alla carbonara dat Marianne heeft bereid.

Na een slome start van de woensdag blijken Hans en Renée geen noemenswaardige last van de prik te hebben en besluiten we tegen het middaguur een rondje Arcen te doen in noordelijke richting. Met het pontje bij Blitterswijk oversteken en dan op zoek naar een terras. Helaas blijken alle terrassen dicht, maar gelukkig staan er wel een paar parasols open om onder te schuilen, net op het moment dat er wat druppels vallen en wij langskomen. Echt heftig is het allemaal niet, dus we besluiten al ras om onder een verdwaalde regendruppel door te fietsen. Oh oh wat dom, want de druppels blijken een opmaat naar een enorme hagelbui. De hagelstenen zouden ons compleet knock-out geslagen hebben als we niet een schuur waren binnengevlucht waar een paar onderhoudsmonteurs reuze pret hebben om onze verzopen koppen. Door alle nattigheid en de forse wind is het inmiddels ijs- en ijskoud geworden. Het liefst gaan we linea recta terug naar het huisje, maar zelfs hemelsbreed is dat nog 20 km. Dan ervaren we dat de wonderen de wereld nog niet uit zijn. We fietsen Oostrum binnen en ondanks dat de straten zijn uitgestorven, is het overdekte èn verwarmde terras van Café Bistro Allemans gewoon geopend voor gasten. Hans en Veronique Holtackers zijn de vriendelijke uitbaters die ons met gezelligheid, warmte, informatieve babbels, heerlijke koffie en vlaai en een biertje (het is alweer halverwege de middag) uitstekend weten te amuseren. Veronique vertelt over hun Allemans avontuur en als tegenprestatie verklappen wij hoe wij ons reisdoel bepalen: er gaat een lint om de buik van Ad die daarna over de kaart van Europa wordt gelegd vanaf Utrecht tot aan ons reisdoel. Op deze manier valt het reisdoel elk jaar iets verder van huis. Na al deze prietpraat is het hoog tijd om richting Arcen te fietsen, terug naar ons warme huisje. Daar eten we de overgebleven spaghetti op, toetje, kopje koffie of thee met een stuk witte, melk, of pure chocola. We zijn alle vier chocolade-minded, maar gelukkig verschillen de smaken, zodat het (nog) geen oorlog wordt. De meisjes gaan bijtijds naar bed, de boys nemen nog een biertje.

Donderdag wordt de dag alweer sloom gestart. De weerberichten voorspellen droger weer dan gisteren en Hans heeft een rondje in zuidelijke richting uitgezet. Nog even de benen lostrappen voordat we naar Stramproy verkassen. De tocht is minder leuk dan gisteren. In Venlo pikken we een terrasje, koffie zonder wat lekkers, en rijden vervolgens met een grote boog retour Arcen. Het absolute hoogtepunt van de dag is een bezoek aan de biertuin van brouwerij Hertog Jan, waar we, je raadt het al, een biertje drinken en een bittergarnituur soldaat maken. 

Vrijdag fietsen we van Arcen naar Stramproy dat als volgende pleisterplaats is gekozen, omdat het zo’n 70 km verder ligt. Niet echt een wereldtocht, maar we moeten om meerdere redenen kalm aan doen. Vanwege de Corona-maatregelen zijn de grenzen met de buitenlanden nog gesloten voor toeristen. Voor het ultieme vakantiegevoel van de meisjes heeft Hans beloofd “acceptabele dagetappes” te plannen. Ad heeft hier wijselijk niet tegen geprotesteerd. Dat had a) geen enkel effect gehad en b) nu kunnen zijn billen rustig aan zijn nieuwe zadel wennen. Kwalificaties als watjes, bejaarden, softies of doetjes kunnen gerust achterwege blijven, wij leggen deze zonder gêne naast ons neer. Overigens blijkt het helemaal niet zo’n watjestocht te zijn. We hebben de wind strak tegen met eerst 4, later 5 Beaufort. Ondanks de regen van de afgelopen dagen, stuift het zand van de akkers uitbundig over de weg en slaat ons genadeloos in het gezicht. 5 dagen later treft Renée nog steeds enkele zandkorrels in de oren van Hans aan, dus hoezo watjestocht! Daarbij is het weliswaar droog, maar nog steeds onbehaaglijk fris, zeg maar gewoon koud. We maken er een gewoonte van om alle weer-apps te bekijken en die met de mooiste voorspelling te geloven. Voor vandaag klopt dat zowaar een keer, want als we aan het eind van de middag park Het Vosseven opfietsen breekt de lucht open en zitten we in een flauw zonnetje met een pintje op het terras van het restaurant heerlijk te genieten. We hebben een leuk huisje geboekt waar we het zeker 3 dagen kunnen uithouden. Helaas is de WiFi verbinding waardeloos, dus het verder plannen van de reis en boeken van onderkomens doet Hans vanuit zijn eigen 10 GB bundel, die raakt anders toch nooit op, waarover later meer. Nog steeds niet helemaal bijgewerkt, maar wees gerust, alle dagen komen aan de beurt.