Even een rondje fietsen

Tja, is het nou een rustdag, of telt het fietsen van Hans en Ad als vakantiedag. Nou vooruit, een kort verslag van de wetenswaardigheden van ons tochtje. We gaan natuurlijk niet schrijven over de meisjes die op een strandterras hebben zitten leuten, een duik hebben genomen in de zee en vervolgens voor de tent verder luieren, boekje lezen, fietstassen herschikken, tent opruimen, lekker boeiend hè? De jongens zitten om half negen op de fiets en om kwart voor negen aan een kopje koffie, 200 meter hoger met een prachtig uitzicht over de baai. We doen maar een klein rondje van 60 km en zo’n 1000 hoogtemeters, dus we zetten de ebikes in standje 2, de tourstand. Ondertussen hebben jullie al wel begrepen dat het hier mooi fietsen is door de prachtige natuur, dus laten we de superlatieven achterwege. We doen eerst de hoogste klimmen, voordat de hitte toeslaat en dat blijkt een goed plan. Halverwege komen we zowaar nog een perfecte koffieshop tegen en daarna is het voornamelijk afdalen terug naar de camping. Helaas moeten we een stuk over de grote doorgaande weg met veel verkeer, maar voor de laatste 10 km heeft Hans toch een mooi fietspaadje gevonden langs de kust. Het paadje begon als gravelpad, maar werd allengs minder en minder begaanbaar. We verzuchten even “Och had ik maar een mountainbike”, maar het is onze eer te na om af te stappen, laat staan terugfietsen naar de grote weg. Nog wat verderop wordt het wel erg spannend met een houten vlot over een stroompje, metershoge rotsen en hellingen van meer dan 30%. Gewoon lopen gaat hier al moeilijk, laat staan met onze fietsen van 25 kg, gelukkig zonder bagage. Hans had voor de etappe van morgen dit paadje ook gerouteerd in de gps, maar we zien daar wijselijk vanaf. Hier worden de meisjes niet blij van. Oei, dit is toch wel een hele steile afdaling over gladde rotsen, mul zand en los grind. Ik kijk eerst maar even hoe Hans het aanpakt. Die gaat voor de kortste weg, loodrecht naar beneden, slipt halverwege iets opzij, verliest de controle over het stuur en maakt een lelijke schuiver onderuit. Een paar fikse schaafwonden op schouder, elleboog, onderarm en knie zijn het resultaat. Gelukkig geen botbreuken, wel een klein deukje in zijn helm en een grote deuk in zijn ego. “Blijf even liggen, dan maak ik een foto”, roept Ad vergeefs. Maar Hans staat al weer overeind, wat een bikkel. De rest van het pad wordt het niet beter, maar wij wel voorzichtiger. We doen meer dan een uur over een stuk van 5 km, voordat we uiteindelijk over de laatste rotsen klimmen en op een zandstrand terechtkomen. De stomverbaasde blikken van de badgasten negeren we volledig en met een air van “leuk hè, zo’n fietstochtje” slepen we onze fietsen door het mulle zand tussen de badlakens door naar de verharde weg. Hmm, nou nog het commentaar van de meisjes verteren, die kunnen we natuurlijk niet negeren. . . . . . . . . .  Nou, dat viel allemaal nog best mee. Hans gaat gelijk de zee in om zijn wonden door het zoute water schoon te laten spoelen en ondertussen heeft Renée bij Duitse buren iets van desinfectans geleend, zuster Marianne had haar eerste hulp uitrusting niet op orde. Geen mooier vermaak dan leedvermaak moet Hans gedacht hebben, want bij het desinfecteren doet hij zijn uiterste best met gejodel en gekke bekken trekken, zodat wij in de broek plassen van het lachen. Eind goed, al goed. De rest van vandaag spenderen we aan wat men vakantie pleegt te noemen. “Corsica in 1 minuut” laat nog even op zich wachten, want er is een stoorzender actief die iets neuriet in de trant van: “Och had ik maar een camper, ja een camper dat is fijn, och had ik maar een camper, ‘t hoeft niet groot, het mag best klein”. Waar dat nou zo opeens vandaan komt? Afijn, morgen weer fietsen, lekker!