Och, had ik maar een camper

De camping in Algajola was prima voor een extra dag blijven. Direct aan zee, netjes sanitair, lekkere schaduwplekjes en mooie uitzichten op de bergtoppen die we later deze week gaan bedwingen. De tocht vandaag is op zich niet erg zwaar, maar de hitte na het middaguur maakt het een heel stuk zwaarder. Vandaar het plan om bijtijds te vertrekken en zowaar, om acht uur zitten we op de fiets. Het opruimen van ons kampement gaat net als het opzetten ervan steeds vlotter. We weten wie wat moet doen en belangrijker, wie waarvan af moet blijven. Dat moet elke vakantie blijkbaar weer opnieuw bevochten worden, maar we zijn er uit. We fietsen 500 meter naar het eerste terras en bestellen een petit dejeuner à la formule. Op een lege maag is het slecht fietsen en we verwachten onderweg niet veel tegen te komen, voordat we in Calvi stoppen voor de koffie. Dan zijn we pas 20 km onderweg, maar door de nodige klimmen en de rap stijgende temperatuur gaat het gewoon niet sneller. We moedigen de meisjes aan toch vooral standje tour te gebruiken, maar dat is overbodig, dat hadden ze zelf al bedacht. Voor wie een reisverslag wil van alweer een mooie tocht komt bedrogen uit. Het is hier overal mooi en vandaag vormt daar geen uitzondering op, dus volstaan we met verwijzen naar de foto’s of het boekje van Europafietsers: Fietsen op Corsica.

In Calvi moeten we behalve stoppen voor de koffie ook weer cash geld pinnen. Er zijn verrassend veel plekken op Corsica waar je niet met pinpas kan betalen. Bij een farmacie gaat Marianne betadine desinfectans kopen voor toekomstige ongelukken en Hans gaat op zoek naar een nieuwe zonnebril, zijn oude heeft iemand ergens laten liggen. De keus is snel gemaakt, maar ook hier moet cash betaald worden, dus Hans checkt bij Marianne in de farmacie of zij nog baar geld heeft. Hé, hier hebben ze ook leuke zonnebrillen, ziet Hans en koopt er gelijk maar één. Binnen leek de zonnebril prima te werken, maar buiten in de zon draait het Hans voor zijn ogen. Het blijkt een zonnebril op sterkte te zijn, een leeszonnebril zogezegd. Dat was niet de bedoeling,  dus Hans gaat terug naar de farmacie. Daar zijn ze onverbiddelijk, het label is er af, dus de bril is onverkoopbaar geworden. De verkoopster spreekt ofwel geen Engels, ofwel is een masochistisch type, want ondanks dat Hans zijn complete arsenaal aan Engelse scheldwoorden over haar uitstort, vertrekt zij geen spier. Hans overweegt de bril dan maar ter plekke plat te stampen, maar wordt op de valreep door Renée ingefluisterd "Misschien komt een leeszonnebril nog wel eens van pas Hans". Hoe waar dat is blijkt de volgende dag al, als er een pootje van zijn gewone leesbril afbreekt. Hans koopt alsnog de zonnebril van eerste keus en vol adrenaline springt hij op de fiets en zet er flink de vaart in. Zonder adrenaline, maar vol mededogen over het onrecht dat hem is aangedaan, volgen wij op gepaste afstand.

De camping waar we naartoe gaan ligt nin de buurt van Galéria, maar wel een paar km buiten het plaatsje in de vrije natuur. Als we uitgedroogd en moe aankomen, krijgen we ondanks de hitte niet gelijk een warm gevoel van deze camping. Het ziet er wat gedateerd, lees vervallen, uit. De bazin is echter heel vriendelijk en spreekt vlot Engels. Ze doet gelijk de receptie open om ons van een paar koude biertjes te voorzien. We proberen nog even een mobil home te regelen, maar dat zit er niet in. Gelukkig maar, er gaat niets boven lekker in je tentje slapen in een zwoele nacht. En eerlijk gezegd zijn de kampeerplekjes prima van schaduw voorzien en is de ondergrond zacht genoeg, ook al is er weinig gras. Groot pluspunt is de rust en een heerlijk zwembad, waar we een uurtje later heerlijk in drijven, om onze verhitte lijven te koelen. Zelfs Marianne gaat voor de tweede achtereenvolgende dag te water, ik bedoel maar.

Als we kamperen gaan we in beginsel uit eten, tenzij er niets in de buurt is, dan eten we “uit de zak”. Dat is tot nu toe niet nodig geweest en ook vandaag hoeft dat niet. Hans heeft twee 2 restaurantjes gevonden op Google, maar het is wel een paar kilometer fietsen. Laten we daar nou juist plezier in hebben, en om zeven uur ‘s avonds is de temperatuur ook veel aangenamer. De leukste ligt het verste weg, aldus Hans. We fietsen het eerste restaurant voorbij en de weg begint te klimmen. “Nog maar anderhalve kilometer” stelt Hans ons gerust. Bijna drie kilometer verder lijkt de onbewoonde wereld onbegrensd door te lopen en stopt Hans om even zijn telefoon te raadplegen. De meisjes zijn het zat en roepen eensgezind “Wij gaan terug!” waarop Hans reageert “Nou, dat komt goed uit, want we zitten hier helemaal verkeerd.” Bij het eerste restaurant hadden we een afslag moeten nemen. De meerderheid wil wel aanschuiven bij het volgens Hans mindere restaurant dat er gewoon prima uitziet, maar toch weet hij de manschappen zonder morren naar het eerste keus restaurant te krijgen. Hoe doet ie dat toch? De locatie is prachtig, het eten is oké. We zijn de eerste gasten, en zoeken een plekje buiten op het terras. Na verloop van tijd komen er nog wat lokale gasten, die duidelijk de corebusiness van het etablissement zijn. We krijgen complimenten met onze menukeuze, stoofvlees van één van de koeien van de waard zelf. Even later zien we een koe met twee kalfjes over straat lopen, wat vaker voorkomt op Corsica. Voor morgenochtend staat de wekker op zeven uur, want we hebben wederom wat klimmers te doen en de hitte blijft nog wel even aanhouden. Dus het blog komt een dag (of twee) later, want zodra we onderuit zakken, vallen de luiken dicht. Welterusten.