Eindelijk vakantie…

Het volgende verblijf is ten zuiden van het Comomeer. We fietsen langs de strandweg naar Menaggio waar we de boot naar Bellagio nemen. Het water is zo vlak als een spiegel, dus Hans lacht onze waarschuwingen over zeeziekte vrolijk weg. Niet zo vrolijk worden we van de twee tunnels van 2200 en 1600 meter lengte waar we door moeten, zonder aparte strook voor fietsers. Het geraas van de auto’s is oorverdovend en imponerend, je bent geneigd om te stoppen of als een gek door te fietsen. Je hoort ze van verre naderen, maar je hebt geen idee hoe dichtbij ze zijn, of ze voldoende rekening met je houden, of er toevallig tegenliggers aankomen, het is doodeng. Afijn, we hebben het overleefd en pauzeren voorbij de tunnels met uitzicht op Lecco met uitzicht op haar karakteristieke kerktoren. Het laatste stukje naar Chuiso gaat gemakkelijk en op de enige camping aan deze kant van het Lago di Garlate vinden we een mooi plekje vlak aan de waterkant. Kijk, dit is nou vakantie, een mooi rustig plekje, heerlijk weer, een grote tv op het terras waar we het Nederlands elftal met 2-0 van Oostenrijk zien winnen en ‘s nachts alleen het geluid van kabbelend water op de achtergrond. Hier blijven we een dag langer staan. Gewoon lekker lui vakantie vieren.

De volgende etappe brengt ons naar het Mekka van de Corona-uitbraak in Italië, Bergamo. Het is een pittige tocht, want het is bloedheet en we moeten de nodige hoogtemeters wegtrappen. Onderweg fietsen we een heel stuk langs de rivier de Adda, die we oversteken met een pont die is ontworpen door Leonardo da Vinci. Door de stroming wordt de pont, die langs een staalkabel glijdt, automatisch naar de andere zijde geduwd door het onderschip schuin op de stroming te zetten, ingenieus bedacht, maar eigenlijk ook heel simpel. Plots hebben we zicht op Bergamo dat verdeeld is in de middeleeuwse bovenstad en de grote onderstad die van later datum is. Met name in de bovenstad zijn de straten smal en is het erg druk, een walhalla voor elk virus. Ook op straat draagt bijna iedereen hier een mondkapje, ook al is de besmettingsgolf ook hier op z’n retour. Het nieuwe gedeelte is nauwelijks interessant. Zodra we het centrum uit zijn fietsen we nog drie kwartier door haveloze buitenwijken voordat we het open veld bereiken. Vervolgens fietsen we met blik op de Alpen naar het oosten tot we in Malpaga aankomen. In deze omgeving was geen camping te vinden en nauwelijks keuze voor ander verblijf. De op Booking aangemerkte B&B blijkt meer weg te hebben van een hotel/restaurant en we worden nog helemaal niet verwacht. Inderdaad blijkt de aangegeven inchecktijd op de mail op 18.00 uur te staan, maar na enig aarzelen worden we toch hartelijk ontvangen voor alvast een drankje op het terras, terwijl de kamers in orde worden gemaakt. Zet de fietsen maar achter het hek, je weet maar nooit, zo tipt de gastvrouw die samen met haar familie behalve het hotel, ook het aanpalend kasteel beheert in opdracht van de eigenaar. Het geheel heeft wat weg van een grote haciënda. Een complex ter grootte van een voetbalveld, volledig ommuurd, in een hoek het kasteel en langs de buitenmuren allerhande gebouwen waar vroeger waarschijnlijk een heel dorp werk vond. Onze kamers zijn op de bovenste verdieping en zijn modern ingericht, maar met behoud van oude elementen zoals de dakconstructie met balken van een halve meter in doorsnee. Het eten is net als alle drank van uitstekende kwaliteit en wij laten het ons met plezier voorschotelen. Vooruit, een dagje premium vakantie.

Het ontbijt is meer dan je van een B&B kunt verwachten. Op alles is gelet en overal is extra aandacht aan besteed. Van een beetje suikerpoeder over de croissants tot aan een streepje jam over de appelbroodjes. Appelbroodjes? Nou ja, iets van brooddeeg met gekaramelliseerde appelschijfjes, heerlijk. Een adres om te onthouden, zo is ons aller oordeel, al zullen we hier waarschijnlijk nooit meer terugkomen. In elk geval is het in het blog vereeuwigd. De reis gaat door naar het Lago d’Iseo, waar we (alweer) op de bonnefooi naar toe gaan. Er zijn campings genoeg te vinden, dus we proberen het op de avontuurlijke manier. Met Hans in het reisgezelschap weet je trouwens nooit zeker welke informatie “achter de hand gehouden wordt” voor noodsituaties. Echt spannend zal het wel niet worden. De eerste campings die we tegenkomen kunnen de kwaliteitstoets van een driekwart meerderheid van ons viertal niet doorstaan. Het wordt Ad allengs duidelijk dat hij nooit moet solliciteren naar de functie van reisleider, mocht deze functie ooit vacant komen. We fietsen verder noordwaarts in de wetenschap dat we alles dat we nu fietsen, morgen weer terug moeten fietsen. De druk wordt om een geschikte camping te vinden wordt steeds meer opgevoerd. We rijden een camping op die er wel aardig uitziet en waar we voor maar één nacht wel willen blijven. Het plekje is dat we gewezen krijgen is niet super mooi, maar ala, het is voor één nacht. Is er geen plekje aan het water, vragen we toch maar. Helaas, alles vol, maar een kilometer verder in Pilzone is een camping die vast nog wel plek heeft, krijgen we als antwoord. Het blijkt een gouden tip, want we krijgen een prachtig plekje op een kleine gemoedelijke camping vlak aan het water. ‘s Avonds fietsen we naar het stadje Iseo om wat te eten. Tjongejonge, wat een drukte, we kijken onze ogen uit. Het lijkt wel of de hele regio is uitgelopen om in hun mooiste kleren over de boulevard te paraderen. Dit is wat je noemt zien en gezien worden. We sluiten de avond af met ons eerste Italiaanse ijsje en fietsen in het donker terug naar de camping.