En over de Alpen

Vergane glorie of niet, we genieten van de luxe die een hotel tijdens een fietsvakantie biedt, inclusief een copieus ontbijt. Puur voor het genot smeren we ook een paar broodjes voor onderweg, want broodjes en het beleg zijn overheerlijk. Na een yoghurtje met muesli en honing en verse vruchten stappen we om half tien op de fiets. We hebben vanmiddag een afspraak met de Bernina Express in Chur, dus een paar uur de tijd om 55 km te overbruggen. Het blijkt vlot te gaan en om half twee rijden we Chur binnen. De Bernina Express is één van de mooiste treinreizen van Europa, staat op de lijst van Unesco werelderfgoed en brengt je van 600 meter in Chur naar 1800 meter hoogte in Sankt Moritz. Het is wel jammer dat we dit stuk niet hoeven te fietsen, maar zo’n uniek traject met de mooiste doorkijkjes in de Alpen willen we natuurlijk niet missen. We hebben ook nog eens ontzettend veel geluk met het heldere weer waardoor we de Alpen in alle pracht en praal kunnen bekijken. Een aantal maal maakt de trein een keerlus, waarbij hij door en langs de berg 360 graden rondgaat om hoogte te winnen. Zo zie je de bergen van alle kanten. We hebben voordat we instapten nog snel koffie-to-go gekocht en met de broodjes uit het hotel hebben we een lunch-on-the-go in een betoverende setting. Jammer dat sommigen door het monotone treingeluid in slaap sukkelen en al dit moois moeten missen.

In Sankt Moritz blijkt het mondaine leven grotendeels verplaatst van de strook langs het meer naar hoger op de bergen waar de nieuwe hotels zijn gebouwd. Wij hebben een zolderetage in een B&B aan de overzijde van het meer, waar de plaatselijke bevolking domicilie houdt. Het is weer een heel gesleep met de tassen 3 trappen omhoog, maar de etage heeft alles wat we nodig hebben, dus we zijn er blij mee. Omdat we met z’n allen in dezelfde ruimte slapen, krijgt Renée nu gesnurk van drie kanten op haar af, niet blij mee. Dat ze in een soort bedstee ligt onder het schuine dak achter een gordijntje zal niet veel helpen. Voor de zekerheid neemt ze een slaappil, die Marianne met alle waarschuwingen van de bijsluiter voorziet. Benieuwd of ze morgen wakker wordt.

We krijgen een fantastisch ontbijt voorgezet van een dame die er duidelijk plezier in heeft om ons te verwennen. Dat komt goed uit, want we gaan vandaag klimmen, de Berninapas over. We willen liever niet langs de grote weg, dus Hans heeft een alternatieve route uitgezet. Het is een heerlijk rustige route over geitenpaadjes, hobbels en kuilen bospaden die op en neer gaat en zeker heel geschikt is voor professionele mountainbikers. Na een half uur besluiten we dan toch maar over de gewone weg te fietsen, die gelukkig niet heel erg druk is en de meeste automobilisten houden keurig afstand. We gaan van 1800 naar 2330 meter, ieder in zijn eigen tempo en bovenop is het rendez-vous. Als Ad boven aankomt heeft Marianne een half pakje sigaretten afgewerkt en is het tijd voor koffie met heerlijke notentaart, dik verdiend vinden we, ondanks Zwitserse prijzen. De andere kant van de pas blijkt veel steiler en in sneltreinvaart suizen we naar beneden. We slaan ons kamp op in La Prese, een camping aan een meer volgens de foto’s, maar het meer ligt 300 meter verder. De campingbaas is een norse man, die ogenschijnlijk weinig plezier aan zijn werk beleeft. Wij trekken ons er niets van aan, bestellen onze diepvriespizza’s en zakken lekker onderuit. Onze laatste stop net voor Italië. Morgen begint de vakantie, zegt Marianne.

Na het opbreken van ons kampement stappen we gelijk op de fiets. We hebben besloten in Tirano koffie met wat lekkers te zoeken voor het ontbijt. In dalende lijn is de 15 km naar Tirano binnen een half uur beslecht. De Italiaanse grenswachten die we met 45 km/u voorbij raasden, zullen wel begrepen hebben dat we ontzettend trek hadden in echte Italiaanse cappuccino. We nemen een dubbele ronde koffie, hij is voortreffelijk. Dan moeten we toch echt weer op de fiets, want we hebben een lange etappe voor de boeg. Laat aankomen, geen reservering, nix voor Hans. Gelukkig zijn er op ons einddoel Domaso aan het Comomeer binnen een afstand van een kilometer wel 15 campings te vinden en is het nog voorseizoen, dus dat moet wel lukken. En anders fietsen we gewoon door, toch? De warmte die we zo graag wilden, hebben we inmiddels in overvloedige mate gekregen. Het maakt de fietstocht gelijk een heel stuk zwaarder. We bekijken elke camping waar we langsfietsen “of het wat is”. Omdat we steeds doorfietsen zal het wel nix zijn. Hans heeft stiekem toch wat voorwerk gedaan en als we het bordje Camping Italia’90 zien is het raak, we zijn er. Net als alle andere campings die we voorbij gereden zijn staan de tenten hier bovenop elkaar, maar wij huren een appartement met balkon aan het zwembad dat van alle luxe is voorzien. Om de hoek is een supermarkt, dus we kopen lekkere verse spullen, kokkerellen er zelf een maaltje van en genieten nog lang van een zwoele zomeravond.