Do you like the ebike?

Het slepen van 24 fietstassen naar beneden gaat aanmerkelijk makkelijker dan omhoog. Nadat we van een vorstelijk ontbijt hebben genoten met broodjes, gekookt eitje en een yoghurtje zitten we in no-time op de fiets. Vandaag, zo belooft de reisleider, wordt een eerste mijlpaal bereikt. Het bedwingen van een echte bult: de Schwäbische Alb. Nou ja, echte bult, 4 km tegen 6% is voor een echte klimgeit natuurlijk peanuts, maar met 140 kilo totaalgewicht zonder ondersteuning is het toch even doortrappen. Achteraf valt het vaak weer mee, je onthoudt leuke ervaringen nou eenmaal beter dan minder leuke. Inderdaad valt het klimwerk vandaag mee voor gemotoriseerd verkeer. Wij trappen er lustig op los en komen verder en hoger tot we plots, haast ongemerkt de top bereiken. Een mooi moment om het ontstaan van de “ebike blues” te memoreren. Tijdens de beklimming van de Landalbult een paar dagen geleden, een stuk steiler dan deze Alb, bleef Hans steeds even op Ad wachten om hem moed in te praten. De wachttijd, die soms aanzienlijk was,  gebruikte hij om een inspirerende tekst te verzinnen om het stampen op de pedalen te begeleiden. En natuurlijk, als het over ellende gaat, dan moet dat een blues zijn.

Ach, had ik maar een ebike, want de weg die is zo steil,
Ach, had ik maar een ebike, want ik voel me als een dweil,
Maar boven wacht m’n meissie, dus ik trap me in het zweet,
Ach, had ik maar een ebike, zodat ik lekker naast haar reed.

In de loop van de volgende weken volgen er nog een aantal coupletten, maar daarover later meer. Er zijn al enkele opmerkingen gemaakt of het kopen van een ebike aan watjes is voorbehouden, of dat bikkels hier zonder gezichtsverlies mee wegkomen. Bij deze de uitdaging aan de lezers om jouw ongenuanceerde mening hierover te geven in een reactie op dit blog. De creatieve geesten kunnen dat misschien doen in de vorm van een couplet om aan onze “ebike blues” toe te voegen.

Fietsen, en zeker het langeafstandsfietsen, is een heerlijke ontspannende bezigheid. Na verloop van tijd verdwijnen piekergedachten uit je hoofd om plaats te maken voor een melodietje, een mooie herinnering, uitdagende plannenmakerij en soms helemaal niets. Dat is voor sommigen het mooiste dat er is, alleen in de “nothing box” en je helemaal Zen voelen. Als het fietsen minder makkelijk gaat omdat het bergop gaat, er tegenwind staat of je moe begint te worden, dan ga je afleidingsmanoeuvres zoeken. Ik ga pedaalslagen tellen, inschatten hoeveel pedaalslagen ik nog moet tot de volgende bocht of de top van de berg. Zo voorkom je dat je denkt aan stoppen of erger nog opgeven, dat nooit. Best leuk hè, dat fietsen. Je leert zomaar iets over mindfulness en overlevingsstrategieën. Het kost weinig, je hebt alle tijd om van de omgeving te genieten en het schijnt nog gezond te zijn ook voor body en mind. Niet als je net als Marianne je voet niet op, maar naast het stoepje zet en met fiets en al tegen de vlakte gaat. Dat levert een bont en blauwe arm en een gedeukt imago op, maar ach, tijd heelt alle wonden. De fiets kwam gelukkig onbeschadigd uit de strijd en dat is het belangrijkste, toch?

Het dreigt al een tijdje met donkere wolken om ons heen, maar Hans denkt dat we het droog gaan houden. Dat lukt inderdaad tot een kilometer of 10 voor het einddoel, dan moeten we capituleren. “Ik voel een druppel”, roept Renée en per direct zoeken we naar een plaats om te schuilen. We hebben de ervaring van een enorme hoosbui toen we midden in de weilanden fietsten nog vers in het geheugen. Dat zal ons niet weer overkomen. Onder het carport van een huis wachten we het buitje af. Geen onverstandige actie, want na wat druppels barst een flinke plensbui los. En net als we denken, zo is wel mooi geweest, vallen er hagelstenen zo groot als doperwten uit de lucht. En dan zo groot als bruine bonen, als spruitjes, als tomaten, als bloemkolen. Nou dat laatste is misschien wat overdreven, maar we zijn blij dat we dit niet op ons hoofd gekregen hebben. Na drie kwartier is de laatste druppel gevallen en fietsen we naar ons onderkomen in Sigmaringen, waarbij het venijn zoals zo vaak in de staart zit. Een laatste klim door het bos, voordat we naar het stadje afdalen. In het bos halen we een trio hardlopers in, die ons even later vrolijk groetend voorbij rennen, zodra de klim echt steil wordt. We delen een zolderetage met een tweetal Slowaakse bouwvakkers, aardige jongens, maar heb/en onze eigen kamers. Het is een oud groot huis dat met oog voor detail is verbouwd door de eigenaresse, die hier duidelijk trots op is. Ze geeft uitgebreid tekst en uitleg over alle handigheidjes die ze bedacht heeft, inclusief de luchtbehandeling waarvoor de ramen gesloten moeten blijven. Dat wordt zweten vannacht. PHans en Ad doen boodschappen, de meisjes maken het gezellig, we eten wat, drinken koffie, nemen een glaasje whisky en alweer is er een dag voorbij.