Ja hoor, we gaan lekker

Het voordeel van een B&B is niet alleen een verzorgd ontbijt, het scheelt ook een half uur tijd voor tent opbreken en inpakken. Die tijdwinst boeken wij niet, wij zetten gewoon de wekker een half uur later, het is immers vakantie. Als we onze spullen hebben opgetast, worden we uitgezwaaid door Pam en fietsen in de ochtendkoelte naar onze volgende bestemming. Heerlijk weer om te fietsen, maar nog niet de temperatuur die je aan vakantiegevoel koppelt. Gelukkig krijgen we dat gevoel wel steeds meer door de plannenmakerij, de buitenlandse entourage, het nu dagelijks op de fiets zitten richting Italië en onze onberispelijke mindset “dit is leuk, dit is vakantie”. Kleine ongemakken als een druppel regen, mondkapjesplicht, snurkende reisgezellen, zadelpijn of het gemis aan knuffelende kleinkinderen nemen we deemoedig op de koop toe. Vandaag is het een mooie tocht die ons richting het Zwarte Woud voert. Dat betekent behalve bossen, dus windluw fietsen, ook meer klimmen en dat is goed nieuws voor de kilo’s die Ad nog kwijt moet raken. De reisleider die verantwoordelijk is voor dit gewild ongemak, probeert op verrassend innovatieve wijze de mogelijk kwijtgeraakte kudos terug te winnen. Er wordt gestopt bij elk terras en pas na een democratische meerderheidsbesluit doorgefietst….. dat schiet toch niet op Hans. Het werkt blijkbaar prima, de goodwill groeit gestaag. Het kwijtraken daarvan zal wel een kwestie van tijd zijn, zo denken jullie wellicht, maar daarover later meer.

Voorbij Pforzheim volgen we het dal van de Würm, waarbij Ad opmerkt dat het water de verkeerde kant op stroomt. Dat betekent dat we bergop fietsen, maar gelukkig gaat het heel geleidelijk. De meisjes die een beslissende stem hebben bij het selecteren van de overnachtingsplaatsen hebben hun akkoord gegeven voor een verblijf in het businesshotel bij Tiefenbronn. Vol verwachting naderen we het oude gebouw, dat van binnen keurig gemoderniseerd blijkt te zijn. De eigenaresse is er duidelijk trots op en geeft ons kamers met balkon aan de achterzijde die uitkijkt over het dal. De omgeving is werkelijk prachtig en als we de volgende dag doorfietsen verzuchten de meisjes in koor: “hier hadden we echt een dag langer moeten blijven”. Helaas, de reisleider verliest een paar kudos want er is maar voor één nacht geboekt. We bestellen wat te eten bij een restaurant in het volgend dorp die een volledige wereldkaart aan recepten op de menukaart heeft staan. Wij kiezen voor Italiaans, daar ligt tenslotte het doel van deze vakantie. “Doen jullie wel voorzichtig”, maant de eigenaresse ons als ze een paar borden en bestek aanreikt. “Vlekken krijg je bijna niet uit de vloerbedekking”. Dankzij de voorzorgsmaatregelen van Renée verdwijnt het meeste in onze mond en die paar spetters verwijderen we zonder moeite. De bedden zijn fantastisch. Door de matige temperaturen missen we het slapen in de tent nog niet echt, wat de nachtelijke toiletbezoekers natuurlijk ook extra comfort biedt.

Zoals gezegd, we gaan door. Het wezen van een fietsvakantie is niet dat je een fiets meeneemt op vakantie, maar dat de fiets jou meeneemt op vakantie. En onze fietsen blijken bijzonder energiek. Geen wonder, want de ebikes van de meisjes worden iedere dag volledig volgestopt met heerlijke stroom en de toerfietsen van de boys worden door de berijders met zoveel zorg gekoesterd, die willen altijd meer. Vandaag staat een tocht naar Tübingen op het programma, waar we alweer een appartement hebben geboekt. Ondanks dat Ad promotie maakt voor de avontuurlijke aanpak, op de bonnefooi gaan en zien waar je uitkomt, blijft driekwart van het gezelschap vasthouden aan de schijterige zekerheidheid-voor-alles aanpak van het vooraf reserveren. Tübingen aan de rivier de Neckar is een universiteitsstad en blijkt een heel levendig en gezellig centrum te hebben. Het vinden van het appartement midden in het centrum kost niet veel moeite, hetgeen niet gezegd kan worden om er binnen te komen. Hans heeft instructie via de mail ontvangen om de sleutel uit een kluisje te halen, waarvoor een code is gemaild. Na een vijftal vruchteloze pogingen blijkt het elektronisch slot helemaal geen sjoege meer te geven, waarschijnlijk automatisch geblokkeerd. Een behulpzame bewoner van het pand wijst ons er op dat de sleutelkluis aan de buitenzijde van het huis zit, niet dat ding in het portaal dat Hans voorgoed heeft ontregeld. Nu we de sleutel hebben komt de volgende hobbel. Alle 24 fietstassen moeten 3 etages omhoog gesleept worden, want de fietsen moeten elders aan een hek gezekerd worden gestald. Een half uur uur en een halve liter zweet later is het tijd voor euforie: we hebben een wasmachine beschikbaar. Alle beproevingen van de afgelopen week worden in een uurtje weggewassen en als we ook onszelf hebben opgefrist, gaan we monter het plein op om wat te drinken. Hans en Ad doen boodschappen, de meisjes kokkerellen er een maaltijd. De avond vullen we met fantaseren over allerlei rampspoed die ons had kunnen overkomen, maar ons bespaard is gebleven. Ons glas is meer dan halfvol.