Op naar de Alpen

Hopelijk lezen jullie de blogs met evenveel plezier als wij jullie reacties lezen. Door de achterstallige conditie van Ad hebben we aardig wat achterstand opgelopen met het blog. Na een dagje fietsen ligt hij uitgeteld, terwijl de anderen druk zijn met de route plannen, een wasje doen of een sigaretje roken. Nou waren de eerste twee weken ook niet echt enerverend met een gedwongen verblijf in Nederland vanwege de coronamaatregelen. Maar nu zijn we lekker op weg en komt de dagelijkse routine meer en meer op gang. We fietsen in veel beter weer dan de voorgaande dagen naar de Donau en volgen een stukje van de Donauroute. Het lijkt ons helemaal niks om zo’n route over de volledige lengte van 1500 km uit te fietsen, flat is boring. Maar vandaag zijn we tevreden, we fietsen, we gaan nog steeds de goede kant op en we drinken koffie met wat lekkers. Als we voor de lunch een mooi grasveldje met een bankje hebben gevonden, blijken we niet de enigen te zijn die trek hebben. 20 meter verder zien we een ooievaarsnest waar 2 of 3 jonkies beurtelings hun snavel omhoog steken als afwisselend vader en moeder met nieuwe buit naar het nest vliegt. Hans en Ad zien met tevredenheid dat ook bij de ooievaars de vaderlijke plichten naar behoren worden uitgevoerd. Ons onderkomen voor vannacht, Hotel Krone in Ettenkirch, dankt zijn uitverkiezing mede aan de foto van een aanlokkelijke Biergarten. Soms kunnen foto’s een vertekend beeld geven, maar hier is niets mis mee. We worden bediend door een overijverige mevrouw die zeer gebrekkig over de grens spreekt, maar wel heel vriendelijk is. Gelukkig kunnen wij bier bestellen in alle Europese talen, dat lukt altijd. Als zij ons de menukaart brengt, kost het enige moeite om duidelijk te maken dat wij pas later op de avond komen eten, vijf uur is veel te vroeg. Maar we willen al wel de voorpret om ons aan de menukaart te verlekkeren. De schnitzels zijn uitstekend en hetzelfde kan gezegd worden van de bedden. Alweer welterusten.

We zijn op tijd op pad voor de tocht naar en over de Bodensee. Op de website is het onduidelijk of de door ons gewenste veerboot wel vaart, maar er zijn zo nodig alternatieve routes genoeg. We drinken koffie in Friedrichshafen en kunnen volgens plan met de boot de oversteek naar Romanshorn maken. Zwitserland heeft, net als Duitsland, mooi geasfalteerde fietspaden te bieden, die ons voorlopig mooi langs de bergen leiden. We schieten lekker op en zonder hindernissen, obstakels of ongelukjes bereiken we Bregenz. Vanwege het steeds warmer wordende weer, was het plan hier te kamperen en camping Mexiko is een uitstekende plek hiervoor. Een kleine rustige camping met een vriendelijke eigenaresse die alles in haar eentje runt. Als we kamperen, dan gaan we uit eten. We hebben een kleine keukeninventaris meegenomen die alleen voor nood is bedoeld. We fietsen naar de boulevard van Bregenz en vinden een aardig restaurant. Ai, FFP2 mondkapje verplicht, zo maakt de ober onvermurwbaar duidelijk. We hebben er maar twee bij ons, de rest ligt in de tent. Dat wordt dus binnenloodsen over het terras naar onze tafel, twee heen, één terug en dat drie keer. Na het eten lopen we als lompe Hollandse boeren zonder kapje het terras af, de buit is binnen. Op de camping is het aangenaam stil, dus het slapen zal wel lukken.

Bijtijds opstaan om in de ochtendkoelte een flink aantal kilometers achter de rug te hebben is nog niet echt noodzakelijk, maar doen we toch om bijtijds aan te komen en wat tijd te hebben om te relaxen. We fietsen een stuk langs de Rijn naar het zuiden en hebben zowaar het windje mee. Dat scheelt een hoop, want zoals jullie weten zit de windsnelheid kwadratisch in de luchtweerstandsformule. De Rijn is hier al behoorlijk breed en stroomt snel door het verval van 1%. Ondanks dat wij tegen de stroomrichting in fietsen gaan we als een speer. Het mooie fietspad moeten we met veel dagtoeristen delen. Het is weekend en een drukte van belang. Als einddoel voor vandaag is Feldkirch gekozen, waar we in Hotel de Bären hebben gereserveerd. Campings in dit gedeelte zijn schaars en morgen willen we vroeg weg voor een stevige Alpenrit, waarover later meer. Ons hotel ligt tegen het centrum van Feldkirch aan en is gauw gevonden. Het is een mooi voorbeeld van vergane glorie. Alles is keurig netjes afgewerkt, maar licht versleten en zeer gedateerd. Onze fietsen stallen we in de garage onder het hotel, zodat we alleen de hoognodige fietstassen naar boven hoeven te slepen. Dan is het tijd voor een wandeling door de stad die ons na anderhalf uur lopen naar een geschikte pizzeria moet leiden. Ai ai, nu weer de vaccinatieverklaringen vergeten. Ze zijn hier streng in de controle, dus even op en neer naar het hotel om ze te halen. Met 75% van de stemmen valt de keus op Ad om dit klusje te klaren. Marianne heeft locatie delen aanstaan, zodat Ad ze makkelijk terug kan vinden. Voor de zekerheid belt ze ook nog even om het adres door te geven, mocht Ad het spoorzoeken door uitputting of erger niet kunnen bolwerken. Gelukkig komt het allemaal goed.