Dag 3 van Oedheim naar Braunsbach

Zondag 21 augustus. Het is echt veel relaxter met Hans in vakantie-genieten-modus. We staan een uur later op en vertrekken twee uur later dan vorig jaar tijdens de Middellandse Zee fietstocht. Het ochtendregime van zwijgend je ding doen is echter hetzelfde gebleven en bevalt prima. We nemen afscheid van de Neckar en vervolgen onze tocht langs de Kocher, een rustiek stroompje waar geen vrachtvaart op te bespeuren is of het zou een dikke Duitser in een kano moeten zijn. Wij fietsen vrolijk verder in de overtuiging dat wij door deze inspanning onze buikjes binnen aanvaardbare proporties weten te houden. De fietspaden zijn beter dan gisteren en wellicht mede daardoor waarderen we deze tocht nog hoger dan gisteren. De nieuwe route van Reitsma richting Rome is absoluut een verbetering, zo constateren we in koor, hoewel Ad en Marianne in deze omgeving nooit een meter gefietst hebben. Maar zoals gezegd, de omgeving is prachtig en met Hans nog steeds in 18 km per uur modus hebben we genoeg tijd om daarvan te genieten. Je zou bijna denken dat het een saaie dag is, want er gebeurt niks spectaculairs, maar het is gewoon heerlijk genieten, zeg maar vakantiegevoel in optima forma. Er wordt dan ook hartelijk gelachen om de opmerking van Marianne dat ze pas vakantiegevoel krijgt als ze in Italië is. Dat duurt nog twee weken, is je vakantie al voor de helft voorbij. Nee, we genieten gewoon de hele dag door met Kaffee Kreme onder Milchkaffee mit riesigen Kuchen. Jaja, als het om de belangrijke zaken gaat redden we ons prima met ons school-Duits. En af en toe maken we toch onverwachts iets spannends mee, want afgelopen vrijdag heeft het hier zo hard gestormd, dat de fietspaden meermaals door omgevallen bomen versperd zijn en we via een omweg verder moeten, best spannend toch? Terug naar de core-business, wat eten we vanavond? We komen om een uur of vier in Braunsbach aan waar we een camping vinden naar ons hart: een rustige bedoening met een vriendelijke campingbaas en een prachtig plekje vlakbij een stroomversnelling, dus dat wordt vannacht heerlijk slapen. Gerust dat we alles onder controle hebben lopen we het dorpje in naar de enige eettent die in het hoogseizoen nog open is “O Sole Mio” met een onvervalste Italiaanse schone jongeman voor de charmante bediening van de dames, maar de pizza’s en spaghetti is ook voor de boys uitstekend te pruimen. Terug op de camping blijkt de baas een liefhebber van malt whisky te zijn en we kunnen kiezen uit wel 10 verschillende merken. Na zo’n heerlijk afzakkertje kruipen we om tien uur de slaapzak in, de temperatuur buiten is net te laag om nog te socialisen, dus gaat ieder zijns wees en liggen we  alweer bijtijds te knorren.