Naar Ceret

Donderdag 7 juni 2018

Sommigen van ons zijn uitermate monter wakker geworden na een verkwikkende nachtrust. Anderen vonden dat het beter kon, maar we lagen tenminste droog en warm. Om half zeven is Renée wakker geschrokken met de gedachte dat haar fietscomputer verdwenen is. Shit, waar is ie? Niet op de fiets, niet in het tasje, niet bij sleutels, niet op tafel, niet, niet, ....... nergens! Voordat Renée ons deelgenoot maakt van dit onheil is haar hartslag al opgelopen tot boven de 150, alarmfase 1. Dat betekent dat Hans geen grapjes meer kan maken in de trant van: “ach, we wachten boven op de col heus wel op je”. Pas na een uur is een voortijdige terugreis naar Nederland van de baan, de computer blijkt rustig te liggen wachten op actie in de fietshelm van Renée die boven op de kast ligt. Gelukkig, de vakantie kan door. Wij zouden het vooral triest vinden voor al onze trouwe meelezers om nu af te breken 😄

Om half acht worden de croissants en baguette gebracht, zijn de eitjes gekookt, hebben we een heerlijk kopje thee/koffie en een yoghurtje als ontbijt klaarstaan. Een uurtje later stappen we op de fiets nadat Marianne haar tere billetjes heeft gesprayd met Smoov-All, een middeltje om huidirritatie door wrijving te voorkomen. Marianne heeft blijkbaar moeite om stil op haar zadel te zitten en kreeg daar vorig jaar rode billen van; nu heeft ze geen problemen meer. Het zonnetje schijnt achter de wolken wat een heerlijkheid is omdat we gelijk een flinke klim van een paar kilometer voor de kiezen krijgen, maar slechts 4 à 5 % stijging. Daarna weer een mooie lange afdaling voordat de volgende klim zich aandient die nog iets langer is dan de vorige en het stijgingspercentage opvoert naar 5 à 6 en soms 7 %. Hans waakt over de meisjes als een echte Robin Hood. Hij kan ze makkelijk in de gaten houden met hun knalhardroze shirtjes die op een kilometer afstand nog oogverblindend zijn. Ik diesel achter de colonne aan naar boven in een tempo van max 8 km/uur. Hans heeft me uitgelegd dat dieselen met een hartslag van 120 à 130 optimaal is voor de vetverbranding. En wie wil dat nu niet die 95 kg de berg op moet trappen. Je valt er helaas niet van af, want Hans heeft met zijn fietsactiviteiten 5 kg vet ingeruild voor 5 kg extra spieren. Moet je die dijen eens zien.....

Het is alweer een prachtige tocht met fantastische vergezichten over de dalen aan de voet van de Pyreneeën. Of ik dat wel even nadrukkelijk wil vermelden vragen de medefietsers. Ik weet dat de anderen genoeg tijd hebben om te stoppen en foto’s te nemen terwijl ik doorploeg, dus hiervoor: zie de foto’s. We lunchen op het gezellige dorpsplein van Thuir onder een grote plataan. We hebben eitjes en eendenpaté op het stokbrood en kopen er nog een frisje bij, heerlijk. Daar kunnen we wel weer een stukje mee omhoog fietsen. De meisjes beginnen zich wat zorgen te maken over de restcapaciteit van hun accu’s, maar de laatste 10 km is het naar beneden rijden en is ondersteuning geheel overbodig. We stuiven het dal van de Tech in naar Ceret waar we op één van de vele campings gaan bivakkeren. De eerste is romantisch volgens Marianne en verouderd volgens Renée, dus afgekeurd. De tweede heeft het zwembad gesloten en heeft geen mobilhome beschikbaar. Bij de derde lukt het wel; èn een zwembad, èn een gezellige sfeer, èn onderdak waar we tegen de verwachte regen kunnen schuilen. De schrik van twee dagen geleden zit er blijkbaar nog goed in en de komende twee weken wordt er alleen mooi weer verwacht, dus kunnen we nog genoeg kamperen.

Het jonge stel dat de camping beheert is vriendelijk en behulpzaam en komt na enig overleg met een aanbod van een prachtig huisje dat ze hun castle noemen. Het ziet er inderdaad best aardig uit. We kunnen niet op de camping eten, maar er worden naar wens pizza’s en salades gebracht. Hans fietst nog even naar het dorpje verderop om contant geld te cashen en bier, wijn en chips te scoren, terwijl de meisjes de was doen. Jazeker, het huisje heeft een wasmachine aan boord! We luieren heerlijk bij het huisje met bier en chips, van zwemmen komt het niet meer. Drie keer tellen we vijf druppels, maar verder blijft het droog en lekker weer. Wat een geluksvogels zijn we toch, want om ons heen is het overal slecht weer volgens de app. Auw, oew, oohw, roept Hans en imiteert feilloos een hulpeloze dramaqueen (waarover we later nog eens zullen verhalen). De kramp schiet in zijn dijen en kermend van de pijn rolt hij languit over de vloer tot groot vermaak van Renée en Marianne. Het blijkt geen show maar real-life te zijn, maar van enig medelijden kan geen sprake zijn. Daar zijn de pizza’s en salades en is de pijn plots weer geleden, zou het toch..... Het is een fantastisch vakantiegevoel, in de avondzon voor je huisje te kunnen eten in de wetenschap dat het morgen misschien nog wel beter wordt. Kan haast niet, maar erover dromen is leuk. We snuffelen nog wat op internet naar nog meer mooie routes die we deze vakantie niet allemaal kunnen fietsen, maar het is leuk om ideeën op te doen. Nou, jullie lezen het, het was een mooie maar tamelijk saaie dag, morgen hopelijk meer tumult. Welterusten.