Naar LaTour-de-France

Woensdag 6 juni 2018

Dank voor het inkoppertje Petra en René, plus de tout, ce sera.

Het heeft vannacht nog wat gedruppeld in en om de tent, maar niet al te heftig. Toch is de waterschade zodanig ernstig in de ogen van de meisjes dat we vandaag zeker weten voor een luxer onderdak zullen gaan. Het opbreken gaat redelijk vlot en om half negen fietsen we in een aangename fietstemperatuur van 16 graden richting het zuiden. Gisteren hebben we slechts 400 hoogtemeters gemaakt met geringe stijgingspercentages. Vandaag wordt het niet veel heftiger, maar zijn er enkele iets venijniger klimmetjes bij. Na anderhalf uur en 26 km op de teller rijden we Durban-Corbières binnen en treffen een tent waar we een dubbele portie koffie en een overheerlijke muffin nuttigen. Ja, we beginnen kalm aan de eerste etappes. Waarschijnlijk gaan we halverwege ook al weer kalmpjes afbouwen, het is immers vakantie. We fietsen in vaste formatie voor de verschillende trajecten. Voorop rijdt de reisleider, de wegwijzer, de primus inter pares. Met zijn brede borst en dikke dijen kan Hans ook het beste voorop rijden om ons uit de wind te houden. Daarachter rijdt Ad, dan Marianne en tot slot Renée. Heerlijk dat solistisch rijden, je hebt alle tijd om over allerhande zaken van onbetekenend belang te prakkiseren. Ikzelf denk graag over de eerste wet van Newton: Een voorwerp waarop geen resulterende kracht werkt, is in rust of beweegt zich rechtlijnig met constante snelheid voort. Ik pieker me suf welke tegenkracht mijn constante snelheid probeert te ondermijnen, want ik trap me suf. Ik zal eens navraag doen waar de rest van het gezelschap over nadenkt. Op vlakke gedeeltes met weinig autoverkeer fietsen we ook wel gezellig naast elkaar om wat te babbelen. Zodra er helling in het spel is, verandert de volgorde op slag. Tot 4% blijft Hans onze kopman, gevolgd door Marianne en Renée, op eerbiedige afstand volgt Ad. Boven de 4% gaat Renée fier op kop, dan Marianne, dan een tijdje nix, dan Hans, dan een tijdje nix, nog effe nix, dan een heel stuk nix, en dan komt toch ook Ad naar boven gefietst. Met zijn spatader-benen en dubbel geteerde longen moet hij het van de wilskracht hebben, die bestaat bij de gratie van de gedachte aan die eerste slok koud bier bij aankomst. De aanmoedigingen van de rest helpen ook zegt Ad, maar overtuigend klinkt het niet echt.

Hé kijk daar, toerfietsers, dat moeten Nederlanders zijn. En jawel, “hallo” en “goede reis” verraden onmiskenbaar het land van herkomst. De pensionada ebikers rijden waarschijnlijk op standje turbo, want ze zijn in een zucht voorbij. Een kilometer verder opnieuw een stel toerfietsers. Bij het naderen minderen ze al vaart, duidelijk met de bedoeling om een praatje te maken met een stel landgenoten. We maken een praatje en kijken gelijk even met een jaloerse blik naar die mooie snaaraandrijving, echt veel beter dan een ketting. Het blijken ervaren langeafstandfietsers die vanuit Lissabon op weg naar huis zijn. Dat lijkt ons maar niets, naar huis fietsen; het wordt steeds minder interessant hoe dichter je bij huis komt. Nee, wij fietsen van huis weg, de wijde wereld in. Die gedachte brengt Hans tot de ontboezeming dat zijn bucketlist steeds langer wordt naarmate hij ouder wordt en dichter bij zijn pensioen komt. Zolang de ongemakken van de oude dag nog uitblijven geeft dat dagdromen alleen maar extra levenslust, nix aan doen dus. Door al dat peinzen vergeet je haast dat we de Col d’Extrême aan het beklimmen zijn. De Col doet zijn naam geen eer aan, want het is grotendeels vals plat met slechts een paar stukjes klimwerk. De afdalingen zijn vandaag eveneens voornamelijk vals plat en dat is heerlijk fietsen. Met 30 à 35 km per uur naar beneden rijden over brede gladde wegen, nauwelijks verkeer, goed overzicht zodat je niet nodeloos hoeft te remmen, zo willen we nog wel een eindje doorfietsen. Het zoevende geluid van banden op het asfalt is een verademing na een tijd piepende longen te horen. We passeren verschillende majestueuze catharenburchten, krijgen sensationele vergezichten voorgeschoteld en rijden door een adembenemend mooie kloof. Zo, dat zijn weer genoeg superlatieven voor vandaag.

Onze magen beginnen te knorren net op het moment dat we Estagel binnenrijden waar we de lunch gedacht hebben. Het is weer een perfecte planning van onze reisleider. Op zoek naar een plekje op het terras zien en ruiken we bordjes vol heerlijk eten. De serveerder vraagt wat we willen drinken en trekt een moeilijk gezicht als hij hoort dat er ook vast voedsel gewenst is. Het is erg druk, dus het kan even duren. Ondertussen checkt Marianne de weer app (die van de tip van Jos) en ziet dat een donkerblauw gebied onze positie nadert. Dat betekent onheil, dus direct opstappen en als de bliksem zorgen dat we droog bij onze pleisterplaats komen. Op de camping aangekomen treffen we een gesloten receptie. We verwachten dat de regenbui ieder moment kan losbarsten en met de herinnering van gisteravond nog vers in het geheugen gaan we op zoek naar hulp. We treffen in de snackbar een uiterst vriendelijke jongeman die blijkbaar als beheerder fungeert en ons direct gewillig van dienst is. We kiezen voor een luxe  drieslaapkamermobilhomeonderkomen met verwarming, koelkast en tv. Een grote veranda met hangstoelen complementeert ons wensenlijstje. Waar hebben we dat aan verdient? Verkeerde vraag. Waar hebben we dat voor nodig? Daar plenst de regen vrolijk naar beneden en hebben we het antwoord. De natte spullen van gisteravond hangen onder de veranda te drogen en wij zitten in een heerlijk verwarmd huisje te genieten van ons strakke plan. Alles uitgestald en opgeruimd vertrekken we naar de snackbar om het verdiende biertje te genieten, koud van de tap, heerlijk. Het meegeserveerde bakje chips valt helaas wat krap uit, Hans heeft slechts twee handelingen nodig om de bodem te bereiken. Dan nog maar zo’n lekkere koude bier besteld.

In het dorpje waar we na 67 kilometer zijn aangekomen, LaTour de France, op gebied dat deel uitmaakt van de grensoverschrijdende regio Catalonië, is de enige winkel op woensdag gesloten. Dus moeten er boodschappen gedaan worden in Estagel, een paar kilometer terug. Volgens de weer app wordt het ruim voor sluitingstijd droog. Manmoedig bieden Hans en Ad aan om de boodschappen te doen, waarmee ze gelijk van de kookactiviteiten zijn vrijgesteld. Laten we wel even een boodschappenlijstje maken zodat we niet met de verkeerde spullen thuiskomen. Goed idee, maar het werkt niet echt. De rode wijn wordt rosé, de macaroni wordt spaghetti en de hoeveelheid saus en spekjes kloppen ook niet. En dat alleen maar omdat Marianne wilde helpen.... Wij zijn in opperbeste stemming en storen ons niet aan dit soort futiliteiten, maar wie Marianne kent snapt dat dit in het blog moet. We beginnen ons feestmaal met stokbrood en Boursin met een Leffe Blond of ander vocht naar keuze, vervolgens een uitgelezen spaghetti a la carbonara met rosé, dan een aardbeienyoghurtje en we besluiten met koffie en whisky. Gelukkig krijgen we morgen een paar klimmetjes voorgeschoteld om de calorieën er weer af te trappen. Verder verwijs ik jullie naar de foto’s voor de dingen die ik vergeten ben (prachtig bloeiend cactusveld en veel meer). U hoort nog van ons.