Naar een camping nabij Olot

Donderdag 14 juni 2018

Met fietsen de trap af is makkelijker dan de trap op. Maar evenzogoed is het toch een hele operatie om vier fietsen en 22 tassen weer beneden te krijgen, de boel op te tuigen in een smal gangetje waar ook nog jongens met fietsen en moeders met kinderwagens langs moeten. Maar het lukt en vijf minuten later zitten we bij de koffietent om de hoek een ontbijtje te verorberen waar we wel weer een paar uurtjes mee vooruit kunnen. Dat moet ook wel, want Hans heeft ons een stevige tocht in het vooruitzicht gesteld. Niet eens zo ver, maar wel flink omhoog tot zo’n kleine 1000 meter. Met volle accu’s èn volle magen fietsen we Gerona uit en pikken de Pirinexus route weer op. Het tracé over de voormalige spoorlijn gaat heel geleidelijk omhoog en dat fietst heerlijk. Minder in dit gedeelte is het achterstallig onderhoud aan de gravelpaden, dat zelfs voor Belgische begrippen de kwalificatie “niet best” zou verdienen. Sommige kuilen zijn zo diep dat het je zomaar een kapotte spaak of een slag in je wiel kan opleveren als je even niet oplet en er recht in fietst. Het zijn zogenaamde spoelkuilen; kuilen waar het regenwater doorheen spoelt waardoor ze steeds dieper worden. Spoelkuilen staat nog niet in de dikke Van Dale, maar ik ga het binnenkort naar Wikipedia opsturen. Later wordt het wegdek gelukkig wat beter. Het uitzicht is af en toe prachtig, maar voor een groot gedeelte loopt het traject door bos of bomenlanen en lijkt het weer de Veluwe. Maar dan anders natuurlijk.

Na 20 km vinden we het al weer tijd voor de koffie. In Angles vinden we een plekje naar ons zin en we nemen er voor verandering eens niets te happen bij. We hebben goed ontbeten en daarbij, ze hebben hier ook niets lekkers. Behalve een lekker bakkie doen is het ook prettig even de billen rust te geven na een paar uur op je zadel te hebben gestuiterd. We fietsen verder en komen in 

Saint Feliu de Pallerols. De oude spoorbaan gaat langs alle dorpjes in de buurt waar meestal niet veel te doen is wat horeca betreft. Gelukkig worden een aantal van de oude stationsgebouwtjes als bar uitgebaat. Zo ook hier en een glaasje fris gaat er zeker in, het is weer lekker warm. Dan kunnen gelijk de accu’s van de meisjes even bijgeladen worden, want we moeten nog een flink stuk omhoog, volgens Hans dan hè. Er zit een grote groep Hollanders van respectabele leeftijd op het terras aan de koffie. We maken een praatje en horen dat ze een actieve vakantie geboekt hebben. Vandaag zijn ze met de fietsen vanuit Palamos met de bus naar Olot gebracht, fietsen downhill naar Gerona en worden vervolgens met de bus terug naar Palamos gebracht. Ze hebben allemaal een ebike, maar ze zijn er blijkbaar niet allemaal even vertrouwd mee. Eén van de dames vraagt Hans om advies: “Als ik in eco-stand in de zevende versnelling rij, ga ik veel te hard, wat moet ik dan doen?” En dan komt de ware aard van onze bullebak naar boven. Niet een flauw advies zoals “Wat dacht je van remmen, ouwetje”. Nee, keurig netjes “Misschien kunt u dan standje 4 of 5 eens proberen”.

Nu wil ik gelijk even van de gelegenheid gebruik maken om een mogelijk misverstand uit de weg te ruimen. Hans meende gisteren te bespeuren dat ik een tendentieuze schrijfstijl hanteer, die hem soms in een minder positief daglicht stelt. Hij vermoedt dat de kans bestaat dat een enkel, mogelijk iets minder belezen type uit onze kennissenkring wellicht mogelijk misschien niet helemaal door de lichte ironie die mijn schrijfstijl kenmerkt heenkijkt en het geschrevene niet als ondubbelzinnig bedoelt ervaart. Niets is minder mijn intentie dan 100% waarheidsgetrouw verslag te doen van onze belevenissen. Hooguit zal ik mijn eigen positieve inbreng in het geheel wat minder uitgebreid belichten. Om een wraakblog waar Hans mee dreigt overbodig te maken heb ik toegezegd dit welgemeende excuusblog nadrukkelijk onder de aandacht van de lezers te brengen, vandaar een uitroepteken!

We gaan nog steeds gelijkmatig licht omhoog met gemiddeld één procent. Dat betekent dat we elke 10 km 100 meter aan hoogte winnen. Na 40 km zitten we nu op een kleine 500 meter, we begonnen in Gerona op 80 meter, dus dat klopt aardig. Dat zou betekenen dat we de laatste 10 km naar Olot nog 500 meter moeten klimmen? Dat is dan nog een flinke klim. Voor de zekerheid controleert Hans de gegevens nog eens en komt tot de ontdekking dat onze camping net buiten Olot op 450 meter hoogte ligt, “dus het klimwerk hebben we al gehad”. Dan kunnen we het er nu wel van nemen en we bestellen spontaan een biertje en twee porties patatos bravos. Dat gaat er in als koek en we eten onze bordjes schoon leeg. Opgetogen beginnen we aan het laatste stukje van de dag waarbij we in ons optimisme getemperd worden door de Col d’en Bas wat toch weer een klimmetje van 100 meter is. In Olot is het nog even flink zoeken naar een gezellig terrasje, maar de dorst wint het al snel van het programma van eisen. Dan wordt het toch tijd dat we de camping opzoeken en dat betekent nog even 4 km tegen 4 à 5% met bier in de benen omhoog. Camping La Fageda valt alleszins mee, een aardige mevrouw ontvangt ons allervriendelijkst en we zoeken een mooi plekje op het nagenoeg lege tentenveldje met heerlijk zacht gras.

Er moet nog wat gegeten worden en dat kan helaas niet op de camping. Het restaurant is vandaag gesloten, maar halverwege de weg van Olot naar de camping hebben we vanmiddag een restaurant gezien dat open was. ‘s Avonds blijkt dat helaas gesloten evenals de twee restaurants in Can Blanc, het dorpje aan de overkant van de weg. Dan maar weer naar Olot, maar ook daar treffen we ene na de andere eettent gesloten. Alsof er op donderdag niet gegeten hoeft te worden. Uiteindelijk vinden we een Italiaans restaurant dat open is en gezien zijn tweede plaats bij het Pizza-bak-kampioenschap van Olot en omgeving verwachten we er veel van. De pizza’s zijn inderdaad buitengewoon lekker en gaan helemaal op. Dan weer die 4 km omhoog, pffft, om uitgezakt voor ons tentje een laatste slokje te nemen en het etui in te duiken.