Naar Gerona

Woensdag 13 juni 2018

Belofte maakt schuld, dus eerst een paar beloftes inlossen voordat over de dagetappe wordt verhaald. Ten eerste, waar denken de medefietsers over tijdens het eenzame klimwerk, met de blik op oneindig en het verstand op nul. Renée denkt over allerlei leuke spulletjes die ze in haar tuin een plaatsje wil geven. Marianne denkt aan een liedje als het zwaar wordt, “On The Road Again” of zoiets. Hans denkt helemaal nergens aan (waarom verbaast me dat niets....), hij is al aan het fietsen en één ding tegelijk doen is meer dan genoeg. Ten tweede was er gisteravond nog een ontboezeming die we moeten delen. Na het douchen wilde Hans zijn brede bast een kleurtje geven, speciaal om Renée te plezieren (zij kickt op een bruine bast, alleen lichtbruin overigens). Daarom heeft hij zich na het douchen ingesmeerd met zonnebrand en is met zijn blote bast gaan zonnen. Na een uur of twee was hij zo rood gekleurd, dat hij toch maar een shirtje heeft aangetrokken. Achteraf bleek dat hij zich had ingesmeerd met de deodorant van Marianne, een uitstekend hulpmiddel om heel snel rood te worden zonder te gaan zweten. Dan weten jullie dat ook weer

De etappe van vandaag begon al om kwart over acht, we hoefden immers geen tent in te pakken en het ontbijt hebben we ergens onderweg gepland. We fietsen een paar kilometer over de boulevard van Playa Huppeldepup 1, 2 en 3, want al die kustplaatsen zijn hier middels hotels aan elkaar geplakt. Gelukkig is het nog aardig rustig, alleen de grijze golf doet op dit uur van de dag een rondje en die lopen maar heel langzaam in de weg. We komen door Platja d’Aro en stoppen bij een koffietent. Het meisje van de bediening lijkt aan haar eerste werkdag bezig, of ons Spaans is minder goed dan we denken (mogelijk is beide waar). Na enige moeite zitten we dan toch aan de koffie. Er is niet veel “erbij” te kiezen, maar met een croissant of een muffin zijn wij al dik tevreden en de tweede kop koffie is net zo lekker als de eerste. We fietsen nog een stukje langs de drukke kustweg om vervolgens bij het officiële begin van de Pirinexus het binnenland in te fietsen.

Het gaat merendeels over gladde en goed verharde gravelpaden, prima te fietsen. Dit gedeelte loopt over een voormalig tracé van een spoorlijn en stijgt maar heel geleidelijk. Over een kilometer of twintig zo’n honderd meter, da’s gemiddeld een luttel half procentje, je kan het nauwelijks vals plat noemen. Het gaat eigenlijk veel te vlot, want we hebben aangegeven dat we verwachten rond drie uur bij het appartement te zijn. We nemen het ervan en besluiten 10 km voor de meet nog een frisje te nemen in Llagostera (12 uur is echt te vroeg voor bier). Om nog meer tijd te winnen laat Hans ons eerst 500 meter omhoog fietsen naar het dorpsplein, de laatste 50 meter moeten we zelfs lopen zo steil is het. Eenmaal boven blijkt alles daar dicht te zitten, waarna we dezelfde weg afdalen en tien meter verder om de hoek een mooi dorpsplein vinden vol gezelligheid en open terrassen. Het is inmiddels flink warm geworden, dus een koel frisje glijdt heerlijk naar binnen. We fietsen het laatste stuk naar Gerona in een mooi en afwisselend landschap dat soms wat aan andere mooie landschappen doet denken die we ooit gezien hebben, maar dan toch weer anders. We passeren een paar oude stationsgebouwtjes die hun functie hebben verloren maar bewaard zijn gebleven om ons te plezieren, heel leuk.

Al vóór half twee fietsen we Gerona binnen en voor we er erg in hebben heeft Hans ons naar La Fabrica geloodst, een fietserscafé waar ze zestiger jaren muziek draaien en heerlijk vette cake hebben. Toeval of niet, laten ze nou net “On The Road Again” draaien. En er mag niet gerookt worden op het terras!! Als je Marianne op andere terras foto’s NIET ziet roken, ligt haar peuk waarschijnlijk onder haar stoel. Om half drie staan we voor het appartement dat we besproken hebben. Als de contactpersoon gebeld wordt horen we dat zij pas om drie uur kan komen, maar een minuut later belt ze terug dat haar man in de buurt is en ieder moment kan arriveren. Fijn, want we zijn wel aan een opfrisbeurt toe. Die laat nog even op zich wachten. Kunnen de 22 fietstassen nog in het liftje mee naar boven, de fietsen moeten echt op de schouders drie smalle trappen omhoog gesleept worden. En de accu’s van de meiden waren nog lang niet leeg, dat is dus extra zwaar. Het is een keurig net appartement met alle voorzieningen, niks over te klagen, of het zou het buurtje moeten zijn dat er wat verlopen uitziet.

Als iedereen lekker gedoucht heeft lopen we naar de stad, eten een heerlijk ijsje op het grote stadsplein, drinken een biertje op een terras en lopen nog wat door de stad te zwerven. Het valt ons op dat driekwart van de mensen die we zien op hun mobieltje lopen te koekeloeren. Bij ons is dat ook zo, maar alleen als we op een terras zitten. Eigenlijk best vaak dus. Hans heeft een gewaagd voorstel, maar brengt het als een lumineus idee: “we gaan over de stadsmuur lopen”. Het moet gezegd, na 600 treden omhoog in de bloedhitte is het uitzicht over de stad nog steeds erg fraai te noemen. We dalen af langs de majestueuze Aula Magna van de universiteit van Gerona en komen op een gezellig pleintje met een soort campus café. Tijd en dorst hebben we genoeg, dus maken we een tussenstop. Terwijl drie van ons rustig zitten te kijken op hun smartphone, ontstaat er plots enig rumoer op het plein. Een groot aantal jonge vrouwen in mooie kleding en opgestoken haar is duidelijk in verhoogde staat van opwinding over iets dat staat te gebeuren. Hans en Ad voelen die opwinding ook, maar bij hun staat er niets te gebeuren. Het blijken afstudeerders van de faculteit psychologie die vandaag hun bul krijgen. Nieuwsgierig staan wij bij de ingang van de aula te gluren naar dit spektakel, maar we slaan de uitnodiging om binnen te treden toch maar af. We beginnen al een beetje honger te krijgen. In een knus straatje eten we geen eendeborst want "duck is dead" probeert het meisje van de bediening te waarschuwen dat ie uitverkocht is. Dan maar een hamburger waar we de lekkerste rosé bij drinken die we tot nu toe geproefd hebben. Dan is het huiswaarts keren, een wandeling die in ons beleven drie keer zo lang duurt als de heenweg. Zal wel komen omdat we toch een beetje moe geworden zijn. Vlot naar bed dan maar, morgen fietsen we verder omhoog.