Bot, Bot, Bot, Begur

29 mei, we blijven in Bot.

Jullie krijgen in sneltreinvaart een aantal korte blogs voorgeschoteld. Ik ben een paar dagen volledig van de wereld geweest en heb geen idee of er iets interessants is voorgevallen in de rest van de wereld of zelfs dichterbij. De reisgenoten pretenderen dat zij in staat zijn een nauwkeurig verslag van hun wetenswaardigheden te geven over die dagen en hebben mij gevraagd hier verslag van te doen. Op het gevaar af dat ik van nepnieuws of plagiaat beschuldigd wordt: de reisgenoten hebben gevraagd hun verhaal in mijn woorden weer te geven. Ik heb ze gewaarschuwd voor het gevaar van misinterpretatie van alternatieve feiten of een theatraal sausje over onbeduidende voorvallen.

Een tweede aspect waar ik even aandacht voor wil vragen is van morele aard. De titel van ons blog is “Fietsverhalen van Hans, Renée, Ad en Marianne”. Dus als er niet gefietst wordt, geen blog. Toch? Anders hadden we het wel “Prietpraat van .....” genoemd. Of gebeuzel, geleuter, gewauwel, gezwets, gezever of gezwam, net wat de stemming van de dag had ingegeven. We proberen bij de fietstochtjes wel de beide aspecten van natuurschoon en sociale interactie aandacht te geven, in de veronderstelling dat hiermee zowel de fanatieke fietsers als de fervente automobilisten onder de volgers aan hun trekken komen.

Wat gebeurde er vandaag? Ad lag plat, Marianne bewaakte zijn vitale functies en Hans ging op pad om de auto naar Bot te halen. Hij vertrekt om half tien op de fiets naar Móra, toch 40 km, maar gelukkig meer omlaag dan omhoog. Vervolgens met de stoptrein naar Barcelona, met de sneltrein naar Gerona, met de bus naar Banyoles, met de auto naar Móra, fiets achterop en naar Bot waar hij om half elf aankomt. Een nuttige dag, want aan trein-, bus- en benzine was Hans slechts 50 euro kwijt, maar door de campingdame in Banyoles, die prima Spaans èn Engels spreekt, te laten bellen naar de koffietent waar hij eergisteren zijn leesbril heeft laten liggen heeft hij toch mooi 300 euro verdiend. Al met al best een nuttige dag. Auto bij de tent, geld verdiend, Marianne en Hans voelen zich nuttig en Ad heeft zijn galblaas weer eens fijn schoon gespoeld.

30 mei, nog een dagje in Bot.

Oh, een zomergriepje? De meeste oudjes gaan dood aan de wintergriep, dus Hans en Marianne wagen het er op en laten Ad doodziek en hulpeloos achter om “eventjes” een rondje te fietsen. Anders heb jij straks niets om over te schrijven, wordt er vergoelijkend gezegd. Het schijnt dat Ad ijlend iets van “laatmijmaar” heeft gebrabbeld, dus H&M vertrekken opgewekt voor een rondje Bot, dat achteraf met 50 km en een paar honderd hoogtemeters toch nog een heuse trip is geworden. Hoogtepunt was ongetwijfeld het terras in Horta de Sant Joan waar behalve een koele bier ook heerlijke croquettes werden genuttigd. Weer veilig terug op de camping, na een afdaling waar snelheden tot 60 km/u werden bereikt, blijkt ook Ad niet stil gelegen te hebben. Hij is zeker 15 keer in sneltreinvaart naar het toilet en terug naar bed gewaggeld. Met een brede glimlach dat het al een stuk beter met Ad gaat, hij praat blijkbaar weer in hele zinnen, sluiten we ook deze dag weer in volle tevredenheid af, genietend van het prachtige uitzicht vanaf ons huisje.

31 mei, en nog een dagje in Bot.

Tja, wat zullen we vandaag dan weer eens doen? Marianne heeft nog even de schrik van het “rondje Bot” waar Hans haar op trakteerde en meent dat ze stand-by moet blijven, mocht Ad toch plots in doodsnood geraken. Ad vindt dat volstrekt overbodig, maar is nog te zwak om adequaat op te treden en Marianne tot de orde te roepen. Zo kan het gebeuren dat Hans een fietstochtje maakt, eenzaam en alleen, maar in gedachten zijn we natuurlijk bij hem. We weten dat hij van afzien en overdrijven houdt, dus we houden er terdege rekening mee, dat we hem voor het avondeten niet terug hoeven verwachten. En ze eten heel laat in Spanje. Dat valt nog alleszins mee, Hans heeft de Via Verda de andere kant afgefietst naar Xerta in het dal van de Ebro, weet je nog, 20 meter boven zeeniveau, en vervolgens het binnenland weer in, over een paar colletjes via Prat del Comte terug naar Bot, ruim voor etenstijd, maar wel volledig uitgewoond na 1000 hoogtemeters in veel te hoog tempo. Het is ook zo’n dekselse kwajongen als je hem even z’n gang laat gaan.

We houden dagelijks contact met Renée om a) het herstel van haar elleboog nauwgezet te monitoren en b) haar emotionele toestand met betrekking tot het onderontwikkeld vakantiegevoel een boost te geven. Punt a) lijkt een gestage groei door te maken. Punt b) lijkt erg op onze fietstocht tot nu toe: op en neer. Ook de eerste berichten van bezorgde blogvolgers komen door via WhatsApp, Facebook en zelfs de telefoon. Met zoveel goede wensen knapt Ad zienderogen op, maar een vertrek uit Bot zit er helaas nog niet in.

1 juni, nog steeds in Bot.

Hans en Marianne gaan op pad om de leesbril van Hans op te halen die hij een paar dagen eerder op het terras in La Figuera heeft laten liggen. Volgens het telefoontje van eergisteren was het restaurant vandaag weer open en jawel, de bril ligt keurig klaar achter de toonbank. Op de terugweg wordt gelijk even “grote boodschappen” gedaan, met de auto is dat natuurlijk een luxe die we ons graag toestaan. We hebben door al het onverwachte ongemak de nodige aanpassingen op de plannen moeten maken, daar kan een beetje gastronomische overdaad nog wel bij. Gisteren hebben Hans en Marianne een steak gegeten in het restaurant op de camping ter grootte van een A4-tje (da’s 20x30 cm!!) Het restant, want niemand kan zo’n steak op, kregen ze mee in een doggy-bag en wordt vanavond geserveerd met allerlei lekkere hapjes ter aanvulling.

Voor het middagprogramma staat de eerste uitdaging voor Ad op stapel. We gaan met de auto naar Arnes om de Toll del Vidre te bekijken. Een lullig stroompje dat met een watervalletje van 3 meter in een poeltje klettert, een serieuze tip van één van onze achterblijvers. Het is de vraag hoe ver we met de auto kunnen naderen en hoe ver we bijgevolg nog moeten lopen. Dat laatste valt mee, we lopen de laatste anderhalve kilometer en Ad kan het tempo van H&M gewoon volgen. Als we bij het bewuste poeltje aankomen, in the middle of nowhere, loopt Hans als gewoonlijk voorop. Zodra hij zich omdraait zien we aan de sprankeling in zijn ogen dat hij iets bijzonders heeft gezien. Wij verwachten een magnifiek natuurverschijnsel, het blijken twee meisjes te zijn die poedelnaakt zitten te flikflooien op deze idyllische plek. Zodra wij verschijnen kleden ze zich decent aan en op het “sorry to disturb you” van Marianne reageren ze met “don’t be sorry, we like to share this beautiful place with you”. Deze woorden hebben een vreemde uitwerking op Hans en Marianne die beiden in ondergoed de poel induiken, zonder acht te slaan op bacteriële verontreinigingen of andere onappetijtelijke zaken in deze poel van verderf (zie de foto’s).

2 juni, hèhè, de laatste dag in Bot.

Het plan is gemaakt, morgen vertrekken we richting Gerona waar we ergens ons kampement opslaan om over een paar dagen Renée te verwelkomen. De laatste dag in Bot gebruiken we om de gezondheid van Ad aan een laatste test te onderwerpen, een rondje Manolo. Manolo, waar ligt dat? vraagt Hans nieuwsgierig en enigszins verrast. Al rap blijkt dat Manolo de bar is op het pleintje in Horta de Sant Joan waar hij al drie keer heeft zitten genieten van een biertje! Maar blijkbaar heeft hij geen oog gehad voor de uitstekende bediening van meneer Manolo. Evenzogoed zetten Hans en Ad koers richting Manolo, waarvoor nog wel 300 meter omhoog gefietst moet worden over een kilometer of tien. In de middaghitte kost dat Ad genoeg transpiratie om het zonder gêne aan te vullen met een pul bier en op voorschrift van Hans moet daar een bocadillo atun bij voor de nodige vitamientjes. De terugweg gaat gelukkig iets makkelijker bergaf, want fietsen met een liter bier in je buik zorgt voor een forse mate van weigerachtigheid in de benen. Test geslaagd. We zijn er weer klaar voor, de reis kan voort.

3 juni, we gaan op pad naar Begur.

De laatste berichten van Renée klinken hoopvol. De elleboog doet het nog steeds naar behoren, maar het blijft voorzichtig opbouwen. Het vakantiegevoel is echter onbedwingbaar aan het stijgen naar proporties die tot acuut handelen nopen. Hans heeft zijn vliegticket al besteld en vliegt morgen naar Nederland om met Renée richting Spanje te rijden. Eerst moeten wij nog richting Gerona om in de buurt van het vliegveld te komen. Na enig heen en weer ge-app tussen Renée en ons wordt de bestemming Begur. Ad heeft zich buiten de app-discussie gehouden. Het was hem vanaf het begin duidelijk dat de eerstgenoemde suggestie van Renée gekozen zou worden. Er blijkt volgens hem een opvallende correlatie te bestaan tussen kleding kopen en een vakantiebestemming kiezen; de eerste keus heet niet voor niets “de eerste keus”.

Na een reis van vier uur hebben we het traject waar we een hele week over gefietst hebben teniet gedaan. Het moet gezegd, onze route op de fiets was vele malen mooier dan de rit over de autopista. Als we op camping Begur aankomen zijn we blij verrast. Het is een prachtige camping en de omgeving is al evenzeer fantastisch. Een mooi stukje ruige kust met schilderachtige baaien. We boeken voor een paar nachten een bungalowtje en vanaf de dag dat Hans en Renée komen een heuse glampingtent. Dat is nog eens een ultiem vakantiegevoel als je bedenkt dat we ook in de regen ergens in Frankrijk hadden kunnen fietsen op weg naar Santiago. Het weer is in heel West-Europa behoorlijk van slag: nat en koud. Nee, dan prijzen wij ons gelukkig met een zonnetje en 25 graden aan de Costa Brava.

4 juni, Renée is jarig.

Gefeliciteerd Renée met nr. 63 en met het goede bericht van de dokter: de elleboog ziet er goed uit, je mag er weer van alles mee doen, maar voorzichtig aan opbouwen. Als het weer blijft meewerken staat niets een zonnige vakantie meer in de weg. Wij verkennen de omgeving al vast een beetje en zien dat Begur een heel aardig stadje is, maar dat de strandjes klein en overvol zijn, ook nu al in het voorseizoen. ‘s Middags rijden Hans en Ad naar vliegveld Gerona waar Hans om half zeven in een volledig lege vertrekhal komt. De eerstvolgende vlucht gaat om negen uur naar Zestienhoven, maar vertrekt wat later om het noodweer boven Zuid-Holland te ontlopen. Het zicht op de Pyreneeën is mooi, maar voor de rest is er door de dichte en hoge bewolking niet veel te zien. De dikke muur van donkere wolken waarin het slechtste weer zit wordt door de piloten vakkundig ontweken en Hans landt even na elf uur veilig op vaderlandse bodem.

De volgende twee dagen rijden Hans en Renée met een overnachting in Mersault weg van het natte weer in Nederland naar het zonnige Spanje. Ad en Marianne vermaken zich prima in het stulpje op de camping met minirondjes fietsen, wandelen, luieren en vegeteren in afwachting van de vast en zeker weer uitdagende plannen die we gaan smeden als we weer voltallig zijn. Daarover wellicht een volgende keer meer, als we tenminste aan fietsen toekomen, want zoals gezegd, het is en blijft een blog voor onze fietsverhalen (en een beetje bijkomende flauwekul).