6-10 juni in een luxe safaritent in Begur

Op vakantie leven we bij de dag. Als we al wat anders doen, dan is het vooruit kijken. Wat voor weer wordt het, kunnen we de regen ontwijken, waar plannen we de volgende stop om iets moois te doen. Maar we kijken niet achterom, dat is iets voor ná de vakantie, herinneringen ophalen. Achterstand in het blog is dan ook een ernstige zaak, dat halen we nooit meer in. En dat vinden we dan weer onverteerbaar voor onze trouwe volgers, waarvan sommige uitkijken naar een nieuw blog, over komkommertijd gesproken. Het is deze vakantie helemaal anders gegaan dan gepland en daarmee is ook de dagelijkse discipline ver te zoeken (missen we Renée dan toch?). In een laatste poging om iets van deze vakantie met jullie te delen en voor onszelf vast te leggen om nog eens terug te lezen, gaan we de verhalen bundelen per locatie.

We zijn blijven steken in Begur, in afwachting van de komst van Renée met haar vaste begeleider, waarmee we dan eindelijk weer voltallig zijn. Ad en Marianne hebben hun spullen alvast verhuisd van de bungalow naar de safaritent en wat lekkere hapjes en koude biertjes klaargezet voordat Hans en Renée aankomen. Het welkom is alleszins hartelijk te noemen, een goed voorteken om nog wat gezelligheid te verwachten. Dat laat niet lang op zich wachten, want zodra de auto is uitgepakt en de tent is ingepakt (bepaald geen sinecure, mijn hemel wat een spullen komen tevoorschijn), gaat het in optocht per fiets naar het stadje Begur. We hebben eerder al een leuke tapasbar gespot, maar hebben een bezoek ongaarne uitgesteld tot Renée er zou zijn. Dat gaan we vandaag direct goedmaken. Het is niet echt een zwoele avond, maar we zitten lekker en de tapas smaakt ons prima. De ober heeft uitgelegd dat we de stokjes van de tapas in een glaasje moeten bewaren, zodat achteraf de consumpties geteld kunnen worden. Het zijn stokjes in drie afmetingen en na een uur of twee hebben we een compleet mikadospel bij elkaar gespaard. De grote stokjes zijn in de meerderheid en blijken 2 euro per stuk te kosten, de kleinere resp. 1,50 en 1 euro, alles bij elkaar een dikke honderd euro, maar heerlijk gegeten dus geen gezeur. Terug naar de camping gaat 2 km strak naar beneden en da’s wel fijn met een volle maag. Het fietsen gaat Renée soepel af, dus dat is een mooie opsteker. We nemen nog een afzakkertje in de tent, want buiten is het te fris geworden. De tent is supergroot en van alle luxe voorzien, inclusief een heuse regendouche. Hier houden we het wel een paar dagen uit.

De volgende dag houden we een rustdag. Renée kan even uitrusten van twee reisdagen en met Marianne een duik in het verwarmde zwembad nemen, terwijl Hans en Ad boodschappen doen om een barbecue maaltijd te faciliteren. Hans hoeft niet uit te rusten. Hij wordt wel eens beticht van het hebben van ADHD, maar dat klopt volgens mij niet. ADHD is de afkorting voor ‘Attention Deficit Hyperactivity Disorder’, vrij vertaald: een stoornis die concentratieproblemen en hyperactiviteit veroorzaakt. Concentratieproblemen heeft hij niet, dus AD valt al af en de D van disorder klopt ook niet, hij heeft alles prima op orde. Blijft over hyperactief. En dat klopt dan weer mooi met de afkorting HANS: HyperActiveNotSick. De bordjes naar de supermercado in Palafrugell blijken wel in disorder te verkeren. We volgen nauwgezet de richting die de borden aangeven en komen na 5 minuten op dezelfde plek terug. Waarom we dat vervolgens nog twee keer doen moet wel een teken van ultiem vakantiegevoel zijn, we doen het kalm aan, we hebben geen haast, we komen er heus wel een keer. Uiteindelijk kiezen we toch voor de Eclat supermarkt die we op een ander bord zien. We scoren een buitensporige hoeveelheid vlees en ook voor de drank geldt geen numerus fixus. Om het eindresultaat te vervolmaken nemen de boys zelf de regie over de barbecue in handen. De meisjes vinden het allemaal prima en genieten van een heuse glamping vakantie.

Het is inmiddels zaterdag en behoorlijk druk geworden. Het blijkt een soort van ‘bank holiday’ te zijn, een lang vrij weekend, en dan trekken ze er graag even op uit. Gelukkig zitten de muziek minnende jongeren helemaal aan het eind van ons pad, zodat wij van hun edm (electronic dance music) niet veel last hebben. Wij houden echt wel van goede muziek hoor.... Onze plannen voor vandaag liggen trouwens buiten de camping, een mooie fietstocht langs de kust richting Palamos. Daarmee blijken we onze intentie van een mooi rustig tochtje volkomen fout te hebben ingeschat. Door klim- en daalpercentages van meer dan 15% en een enorme drukte van dagjesmensen kunnen we geen moment van de omgeving genieten en besluit Renée de komende vier weken niet meer op de fiets te klimmen. Of misschien wel nooit meer, om maar even aan te geven dat dit niet de bedoeling is. Gelukkig kunnen we het leed enigszins verzachten met een drankje op het gezellige stadsplein van Palafrugell, waar het met een soort van straatmarkt best gezellig is. Hans doet zijn naam van het drukste jongetje van de klas eer aan door even een rondje te lopen. Pas later krijgen we in de gaten dat hij dat noodgedwongen doet vanwege een opspelend middenrif, beklemd gevoel op de borst, zweten, misselijkheid, allemaal signalen van een dreigend hartinfarct. Gelukkig blijft een theatrale teraardestorting op het drukke plein hem bespaard, maar helemaal lekker zit hij er niet bij. We fietsen de laatste 5 km terug naar de camping heel rustig, tenminste Ad want het is bergop.

De laatste dag in Begur gaan Marianne, Hans en Ad nog een rondje fietsen, terwijl Renée geniet van de rust om haar heen. Daar was de afgelopen twee weken noodgedwongen thuiszitten ook al geen sprake van met Jiske en Frank als kostgangers om voor te zorgen. In de auto met de fietsen achterop rijden we naar Llagostera, waar we op de fiets stappen en naar Tossa de Mar rijden. We drinken een kopje koffie en bekijken een onaangename drukte wat voor anderen een vakantieparadijs moet zijn. We zitten al snel weer op de fiets en rijden een stuk langs de kust op en neer hobbelend met mooie uitzichten en over weer een flinke bult terug naar Llagostera. Als we in Begur terugkomen blijkt Renée zich matig vermaakt te hebben met lezen en luieren voor de tent, die andere manier van vakantie vieren, maar het had wel wat warmer mogen zijn. We steken de barbecue nog een keer aan en eten weer schandalig lekker met een heerlijk wijntje er bij. Dat deel van vakantie vieren zit wel goed.