Op naar Bot, of verder?

Dinsdag 28 mei. We zijn een week aan het fietsen en het verveelt nog geenszins. Integendeel, het is heerlijk fietsweer en de omgeving blijft prachtig. Toch een raar fenomeen, waarvan ik eens moet uitzoeken hoe dat zit. Als je om je heen kijkt, kun je niet genoeg krijgen van het mooie landschap. Elk detail maakt het weer apart, elke lichtval en wolkenpartij maakt het bijzonder. Maar als je drie keer gelezen hebt “prachtige omgeving” dan geloof je het wel. Het zal iets te maken hebben met de fantasie die je bij een beschrijving uit de woorden van de schrijver moet halen, in plaats van je fantasie zelf in de plaatjes te kunnen stoppen. Ik moet dus mijn best doen om beeldend te schrijven, zonder dat het naar overdrijving riekt.

Dat we gisteravond nog wat te eten konden krijgen was louter toeval. Er was in het dorpje geen eetgelegenheid en de plaatselijk kruidenier is alleen open van zes tot zeven, maar niet alle dagen! Wij konden er gelukkig wel terecht voor stokbrood met ham en kaas en eieren. Goed gemutst en uitgeslapen schuiven we aan voor een stevig ontbijt. “Hè bah, te zacht gekookte eitjes. Zo‘n snot-ei hoef ik niet” bromt Marianne. Hans en Ad genieten er destemeer van. Nadat we op instructie van de bazin de deur op slot gedraaid hebben en de sleutel in de deur laten zitten!? stappen we op voor een nieuwe etappe met vast weer veel klimmen. Eerst dalen we nog een eind het dal van de Ebro in. Dat fietst lekker makkelijk en we hebben alle tijd om rustig om ons heen te kijken naar alle variëteiten aan fruitbomen. Het is allemaal net iets minder gecultiveerd dan in Frankrijk. De velden zijn een stuk kleiner, de rijtjes zijn iets minder recht, er zit af en toe een mislukt exemplaar tussen en er staan geen hekken omheen. We zien af en toe een aftandse auto met dito aanhangwagen waar een paar kisten met prachtig fruit naar de lokale groenteman of supermercado worden gebracht. Ook zien we een heel aantal roofvogels hoog in de lucht rondcirkelen, maar we bespeuren geen enkele reactie als we naar ze zwaaien. Na een uurtje komen we in het eerstvolgende dorpje La Figuera. Onthoudt die naam, we komen hier nog terug. Het is nog veel te vroeg om nu al te stoppen voor koffie, maar Marianne fietst voorop en heeft haar fiets al geparkeerd en zit parmantig op het terras als de boys komen aanfietsen. Ze kijken elkaar elkaar aan met een blik van verstandhouding (wie raadt wat die inhoudt?) en schuiven aan op het terras.

Als we bij Móra de Ebro oversteken zitten we op 20 meter boven zeeniveau. Dat belooft een pittig tweede deel want met twee extra hobbels van zo’n 100 meter moeten we naar 350 meter stijgen voor de geplande camping. De weg is prima te doen en de geestdrift van Hans werkt op iedereen positief door. We moeten wel even een nieuwe track in de gps laden, en willen de fiets op het trottoir tillen. Wat is dat? De banden lijken aan het asfalt vastgeplakt, geen beweging in te krijgen. Dan blijkt dat fiets en bagage, samen 40 kilo, even wat extra spierkracht vergt. Tjongejonge, wat een slagschepen hebben we opgetuigd. Geen wonder dat het bergop met 6 of 7% lijkt of we 10% moeten trappen. Ik moet even denken aan 35 jaar geleden toen ik op de oma-fiets van Marianne “grote boodschappen” ging doen. Twee achterfietstassen volgepropt zodat Joske er klem tussen zat, Esther in het zitje aan het stuur met twee tassen aan weerszijden en Kristof in de draagzak op mijn borst. Nooit een ongeluk gehad, wel boze opmerkingen van oma wegens onverantwoordelijk gedrag. Wat dat betreft hebben Hans en Ad in de loop van de jaren bitter weinig bijgeleerd. Als we het commentaar van onze vrouwen zouden geloven. Maar meestal gaat het goed.

Na 10 km bereiken we Miravet en besluiten ons nog even te verwennen met een koude cola. Op zoek naar een barretje treffen we een man die vanuit zijn schuur kersen verkoopt. We kopen een kilo en ze zijn verrukkelijk. Iets verderop is de supermarkt nog net open en kopen we koude frisdrank. En we vinden ook nog een leuk barretje. Dit stuk ging best lekker hè, probeert Hans de meevallers direct te effectueren in verhogen van het moraal, want vanaf nu moet er geklommen worden. Het gaat niet snel, maar het gaat zonder morren, waarbij de hoogte die we winnen ons steeds mooiere vergezichten voorschotelt. Even voorbij El Pinell de Brai rijden we de Via Verda op, een fietspad dat is aangelegd op het tracé van een voormalige spoorbaan. Dat heeft twee voordelen 1) het stijgingspercentage blijft beperkt tot 2 à 3% en 2) je komt door de mooiste omgeving, immers de omgeving wordt waar nodig aangepast aan de spoorbaan, een trein kan geen scherpe bochten maken. We passeren dan ook een groot aantal bruggen en tunnels, waarvan de langste 750 meter lang is en pikkedonker. De automatische fietserdetectie is blijkbaar defect. Maar gelukkig hebben we licht bij ons en zijn de tunnels behoorlijk breed. We zien stroompjes door kloven lopen en fietsen vlak langs ruige rotsformaties. Wat het meest opvalt is de totale stilte. Tenminste, als het even niet waait, want de wind is vandaag een factor van eminent belang. Over de wind een andere keer meer. Voor nu laat ik het erbij dat de hele dag fietsen met 20 knopen wind tegen echt niet meevalt, zelfs bergaf moet je nog flink meetrappen. Als we in Bot arriveren is er geen discussie of we de optie “één camping verder?” die we ‘s ochtends nog even bekeken hebben gaan volgen. Na 85 km en 1000 hoogtemeters zijn we allemaal behoorlijk aan de lat en het is inmiddels tegen vijfen, het is mooi geweest. Hans en Marianne gaan inchecken en komen met een slap verhaal van harde wind, slechte ondergrond, beetje moe en meer van dat gezwets, doodleuk melden dat ze een mobile home voor vannacht hebben geboekt. Niemand vermoed dat we hier 5 nachten in zullen verblijven, omdat Ad ‘s nachts ziek wordt. Eén dag lang gal spugen, diarree en knallende koppijn en vervolgens nog drie dagen boven de 39 graden koorts met een gevoel van algehele malaise, maken dat Ad zielsgelukkig is op een normaal bed te kunnen liggen wat hij met gemak nu al 72 uur volhoudt. Geen idee of ie het overleeft en of dit blog ooit nog een vervolg krijgt.....