Au, au au.

Sprookjes zijn niet bedoeld om realiteit te worden. Daarom zijn het ook sprookjes. Een paar maanden geleden bedachten we een trip die klonk als een sprookje: met z’n vieren fietsen vanuit huis naar Santiago de Compostela, even doorfietsen naar Cape Finisterre en dan terug naar Santander om met de boot naar Southampton te varen, Zuid-Engeland te doorkruisen naar Dover of Harwich en retour vasteland te gaan. Al met al een mooi rondje van zo’n 3500 km. En met 6 weken vakantie moet dat prima te doen zijn. Heerlijk alle dagen fietsen, de reis is immers de vakantie.

Reneé fietst van de schilderclub terug naar huis met een schilderijtje in haar ene hand en het stuur in haar andere hand. Dat gaat prima als je heel voorzichtig doet. Daar komt een auto een uitrit uitscheuren. Ik heb wel voorrang, maar toch maar remmen, je weet maar nooit. Ho, hu, stop, kletsch. Au, au, au. Remmen met één hand is geen goed idee als je met een schilderij van 2 vierkante meter in je andere hand fietst. Renée gaat plat en breekt haar elleboog. K*t, daar valt ons sprookje in duigen, want fietsen met een kapotte elleboog gaat niet lukken. Wat te doen?

Alles afzeggen? Nee, de plannen aanpassen. Dat doen we op fietsvakantie ook als het moet. Per dag een plan maken en zo nodig aanpassen vanwege slecht weer, pech met de fiets, een camping die niet meer bestaat of een camping die onverwachts een glamping blijkt te zijn. Ja, onze botten zijn dan wel stijf, de geest is nog heel flexibel.

We besluiten dat Santiago voor dit jaar van de baan is. Met z’n vieren en anders niet. Zonder Renée missen we 25% van het gezelschap, maar missen we 75% van de gezelligheid. Misschien kunnen we volgend jaar in de herkansing. Nu gaan de drie gezonde oudjes met de auto + fiets naar Spanje en gaan daar een stuk van de route fietsen die van Gerona naar Andalusië voert. De dokter wil Renée op haar verjaardag terugzien, dus dat betekent na de eerste week nog twee en een halve week herstel. Als het herstel voorspoedig verloopt en de dokter geeft carte blanche, dan vliegt Hans naar huis en komen ze met de auto naar Spanje. We zien wel waar we dan afspreken, voorlopig nog teveel onzekerheden om iets vast te leggen.

Afgelopen zondag rijden Ad en Marianne bijtijds naar Delft, waar we na een kopje koffie drie fietsen achterop takelen, Renée uitbundig knuffelen en om een uur of tien vertrekken richting de zon. We zullen jullie de uiterst saaie reis van twee dagen over 1400 km autosnelweg besparen. Er is ook nix anders over te vertellen dan dat het zondag rustig op de weg was (geen vrachtverkeer in Frankrijk), regelmatig een regenbui (variërend van een miezerig buitje tot een forse stortbui), de stops aangenaam waren vanwege de Starbucks koffie met wat lekkers, het Ibis budget hotel ons budget niet overschreed, er slechts af en toe vertraging was vanwege wegwerkzaamheden, op maandag 100.000 vrachtwagens richting Spanje rijden, we niet één keer verkeerd gereden zijn en we om een uur of drie ons tentje in Banyoles hadden staan, net voordat het begon te plenzen. We kunnen de auto hier laten staan tot we terugkomen over twee of drie weken.

Op de camping blijkt geen vertier aanwezig, dus op naar het stadje waar we ook al geen uitnodigend terrasje kunnen vinden. Vanwege de regen zijn we met de auto gegaan en we besluiten om dan maar door te rijden naar Gerona, waar het volgens de weerapp droog is. De toeristische route die we rijden blijkt gewoon een omweg vanwege het missen van een afslag, maar het weer in Gerona blijkt prima: droog, 20 graden en zelfs nog een flauw zonnetje. We scoren een halve liter Paulaner en een ijsje op het plein waar we vorig jaar ook gezeten hebben. Daarna is het wat ons betreft tijd voor een pizza. Dankzij Google Translate vragen we in vloeiend Spaans of het niet te vroeg is voor het avondmaal. De vriendelijke ober glimlacht minzaam en zegt dat elke tijd oké is voor een pizza. Na twee dagen in de auto zijn we behoorlijk gaar en kruipen we onze tentjes in. Morgen gaat het feest beginnen, lekker fietsen. We sturen Renée nog een fotootje van ons plekje en als de kinderen op het sportterrein om elf uur eindelijk aftaaien vallen we in slaap.