22 juni, de zesde fietsdag

Wat slapen we toch heerlijk in onze tentjes. Als het in Nederland net zo warm was zette ik de tent op in de tuin en ging daar slapen. Eerlijk gezegd was het de eerste dagen niet heel warm en de nachten waren zelfs aan de frisse kant. Renée, als erkende koukleum, is dan ook maar wat blij met haar nieuwe Black Bear Zephir 600 donzen slaapzak. Het is een hele fietstas vol, maar dan heb je het ook nooit meer koud. We breken ons kampement op en besluiten te ontbijten in de gemeenschapsruimte van de camping. Deze ruimte dankt haar naam aan het oogmerk dat ze voor gemeenschappelijk gebruik is, maar wij hebben haar helemaal voor ons alleen. Lekker makkelijk met hoge tafels en stoelen, een elektrische waterkoker voor een kopje thee en stroom om de telefoons nog even op te laden. Hans heeft vers brood gehaald bij de Supermarché en we genieten al uitbundig nog voordat we op de fiets zitten! Een stel naburige fietskampeerders zijn het laag-bij-de-grondse leven een beetje zat en zijn bijzonder gecharmeerd van onze Helinox kampeerstoeltjes. Wij willen ze hrlaas niet verkopen, maar Hans is wel bereid nog wat routes uit te wisselen, omdat zij slechts de beschikking hebben over een Michelinkaart.

Dan is het afreizen geblazen, op weg naar nieuwe bestemmingen en nieuwe avonturen. Je merkt gelijk dat de stemming er goed inzit, we hebben er zin in. Hans maakt een paar guitige opmerkingen om dat te onderstrepen. Hebben jullie de accu’s niet vergeten? En de opladers? Shit, roept Ad, waar is mijn telefoon? Ja hoor, die ligt nog in de gemeenschapsruimte terwijl hij voor privé gebruik bedoelt is. En z’n betaalpas en rijbewijs zitten daar ook in, toch maar even terugrijden dan. Marianne scoort een bonuspunt door dat klusje te klaren en komt met telefoon retour. Gelukkig waren we nog maar een kilometer onderweg. Als we Le Puy-en-Velay uitrijden is het gelijk klimmen geblazen. Dit wordt de derde dag in successie dat we meer dan 1000 hoogtemeters moeten overwinnen, dus weer pittig. Na het klimmetje komen we op een voie verte die ons licht stijgend (was een voormalige spoorlijn) over een prachtige route zuidwaarts voert. Hoe hoger we komen, hoe fraaier de vergezichten worden. Als afwisseling gaan we door een vijftal tunnels, die heel spaarzaam verlicht zijn en in lengte variëren van 300 tot 1700 meter. Ook een oud metalen viaduct met een overspanning van bijna 200 meter zit in de route.

De koffie onderweg is deze keer maar zozo, maar gelukkig weet Renée de lekkerste gebakjes tot nu te scoren bij de plaatselijke bakker. Eigenlijk kunnen we nog ruimschoots teren op het heerlijke diner van gisteravond, maar ja, de verleiding is soms te groot. De natuur is lente-achting mooi. We zien opvallend veel vlinders, of het valt op omdat we er in Nederland zo weinig zien. Boven een kale rots spotten we een grote kudde roofvogels. Prachtig hoe die sierlijk rondzweven en slechts af en toe een vleugel uitslaan. Lijkt een beetje op ebike fietsen, af en toe een trap geven. Wat is dat toch met die Fransen en hun muren en hekken? Je treft bijna geen huis op het platteland dat niet omheind is met een muur of hek. Een uitwas van het hokjesdenken? Een variant op het Engelse “my home is my castle”? Of is het om al die blaffende honden binnen de perken te houden met hun iets te bijtgrage gedrag jegens Hollandse fietsers? Wij weten het niet en houden ons aanbevolen voor suggesties vanuit de achterban.

Met alweer heerlijk fietsweer rijden we vroeg in de middag Langogne binnen, waar we eerst een terrasje pikken. We verkassen twee keer omdat een vrijkomend tafeltje er gezelliger uitziet, maar gaan gauw terug naar onze eerste keus nadat een stinkende vrachtwagen vlak langs dendert. Elk voordeel heb blijkbaar ook z’n nadeel. We gaan vlot door naar de camping en regelen een mobil home. Nu het nog niet druk is op de campings gaat het regelen van onderdak voor slechts één nacht wat makkelijker. En met vast onderdak is het uitgangspunt dat we zelf koken, wat gerust een groot voordeel mag heten, gezien de kookkunsten van onze meisjes. Vandaag staat er macaroni op het menu, lekker veel koolhydraten voor de energie die we morgen weer nodig hebben. We treffen een Nederlands stel waar we ook op de camping in Saint-Just mee gesproken hebben. Zij moesten kiezen, of de hond, of de fietsen mee op vakantie. Begrijpelijk zijn ze jaloers op onze fietsverhalen, hun hond sjokt als een slome zondagsjogger achter z’n baasje aan. De avond is aan de frisse kant, sommige van de reisgenoten noemen het zelfs koud, dus we kruipen bijtijds de slaapzak in. Jammer dat we niet allemaal zo’n lekkere Black Bear Zephir 600 donzen slaapzak hebben.