21 juni, de vijfde fietsdag

21 juni 2020 - Le Puy-en-Velay, Frankrijk

Met enige weemoed nemen we alweer afscheid van ons heerlijke tentje. Jammer dat zo’n safaritent net te groot is om achterop de fiets mee te nemen. Alhoewel, het opzetten van zo’n ding na een zware fietstocht is weer minder aanlokkelijk. En we hoeven niets op te breken zodat we fris en lekker vlot op pad kunnen. Dat komt goed uit, want we fietsen vandaag 80 km met meer dan 1000 hoogtemeters. We hebben een kilometer of twintig gefietst, wanneer ons oog valt op een bordje “Barcelona 670 km, Eindhoven 985 km”. We kijken gelijk even achter het muurtje waar het bordje aan hangt en zien een prachtig landhuis. Het blijkt Domaine La Réveille te zijn, een project dat Tarcies & Charles Engelen vier jaar geleden gestart zijn om Chambres et Tables d’hôtes aan te bieden aan, onder andere, passerende fietsers. Vandaar ook het bordje, want het ligt aan de route naar Barcelona. Helaas is het voor ons geen einddoel, wij moeten verder, maar het ziet er prachtig uit. We drinken heerlijke vertrouwde koffie verkeerd op het terras, en die is echt niet verkeerd!

De tocht gaat verder met de klim naar Bonneval, waarbij we rustig beginnen met 2 à 3%. Daarna wordt het serieuzer klimmen naar La Chaise-Dieu, waarbij de laatste kilometer de gradiënt richting de dubbele cijfers brengt en Ad waarschijnlijk richting de 40 graden gaat. We kunnen dus wel wat verkoeling gebruiken, maar nergens een bar of restaurant te bekennen. Er is wel een bakker met een zeer ruime sortering van allerlei lekkere koeken, gebakjes en belegde broodjes die zowel koud als warm gegeten kunnen worden, want er staat een opwarmapparaat dat je kunt gebruiken. Daarnaast staat een grote koelvitrine met blikjes frisdrank, subliem. Een koude klets met een pittig warm broodje, precies wat we nodig hebben. Na een half uur hebben we voldoende energie en moed verzameld om de tocht voort te zetten, zeker omdat we nu 40 km gaan afdalen. We zien voortdurend bordjes met “100 cols route”, volgens deelnemers de mooiste fietstocht ter wereld met een lengte van 4000 km en 70.000 hoogtemeters die van Straatsburg over het Centraal Massief naar de Pyreneeën loopt en via Monaco, de Alpen, Jura en Vogezen terug naar de hoofdstad van de Elzas. “Gaan we dat ook nog eens doen Hans?” durf ik natuurlijk niet te vragen. Stel dat Hans “Oké” zegt...

De tocht verloopt voorspoedig. We pauzeren in de buurt van Saint-Paulien even op een bankje langs de weg. Het is nog zo’n 15 km tot de finish en we gunnen de billen en benen een moment rust. Omdat ie nooit stil kan zitten checkt Hans of we nog steeds de juiste route volgen. De GPS zegt van wel, maar voor de zekerheid controleert Hans het ook nog even op de telefoon. “Ja hoor, we gaan helemaal goed.” Nou verwachten sommigen wellicht, op basis van een overweldigende hoeveelheid historische gegevens, dat we toch verkeerd rijden. Niets is minder waar, we gaan goed! Een uurtje later rijden we Le Puy-en-Velay binnen en zoeken onze weg naar de stadscamping, die prachtig uitzicht biedt op de twee spitse rotspilaren waar een kerkje en een Madonna beeld op staan (zie foto). We zoeken de beste plek uit op het trekkersveldje en bij het ontlasten van de fietsen, doet Hans een ijzingwekkende ontdekking: “Ik ben m’n telefoon kwijt!” Paniek alom en ook een tweede keer alles nakijken levert geen telefoon op. “Dan moet ie nog op het bankje liggen waar ik de route gecontroleerd heb” weet Hans vrijwel zeker. Onverwijld springt hij op de ebike van Renée waarvan de accu praktisch leeg is en scheurt als een dolle de camping af, 15 km terug in de tijd, 300 meter omhoog en in een staat van opwinding die vergelijkbaar is met het krijgen van je eerste kind (nr.14 op de schaal van life-events volgens Holmes en Rahe).

Ondertussen zetten de achterblijvers de tentjes op en zijn in gespannen afwachting of Hans met of zonder telefoon terugkomt, als hij al terugkomt, want hij heeft geen gps èn geen telefoonlijn zich. “Moeten we zijn toestel bellen, of juist niet?” Stel dat iemand zijn telefoon gevonden heeft en die meeneemt naar huis. We wachten geduldig af. De seconden rijgen zich aaneen tot minuten, tot kwartieren en na een uur..... niks. Tja, het is jammer van een telefoon van 700 euro, maar al die appjes en foto’s van zijn dierbaren, onbetaalbaar toch. Na ruim anderhalf uur fietst Hans vrolijk fluitend de camping op. Op het bewuste bankje lag ie niet, shit, shit, shit. Maar gelukkig naast het bankje op de grond, daar lag ie. Nu er net 700 euro is bespaard, kunnen we lekker uit eten gaan in de stad. En lekker is het zeker. We eten onze eerste Magret de Canard van de vakantie en die smaakt verrukkelijk. We krijgen er zowaar nog gratis straattheater bij, want een aantal dronken lui gaan met elkaar op de vuist. Er rukt een heel peloton gendarmerie uit om de gemoederen te bedaren. Al met al genoeg emotie voor één dag en we slapen heerlijk ontspannen en tevreden in.

Foto’s

5 Reacties

  1. Daniella de Bie:
    3 juli 2020
    Wauw wat speciaal zeg die kerk op die berg. Heel mooi! En wat fijn dat de telefoon terecht is.
  2. Andrea Roepers:
    4 juli 2020
    Oh nee hè, dit klinkt wéér bekend. 😂 Gelukkig gevonden. Hans houdt altijd de spanning erin, haha. Veel plezier. Mooie plaatjes
  3. Marianne:
    5 juli 2020
    🤣🤣🤣🤣
  4. Christel:
    5 juli 2020
    Is het geen zonnebril, dan wel ....
  5. Erna:
    7 juli 2020
    Oeps een telefoon laten liggen, ken het gevoel. Dat zou toch balen geweest zijn. Gelukkig zijn de goden jullie gunstig gezind ;). En waanzinnig dat kerkje op die punt.