18 juni, de tweede fietsdag

We zijn vroeg wakker. Niet omdat de TGV weer langs dendert, maar gewoon omdat we uitgeslapen zijn en zin in de dag hebben. Hans heeft gisteren bij het boodschappen doen in Cluny een terras gespot waar we kunnen ontbijten, dus het is afbreken, optassen en gaan. Voor achten zitten we op het beoogd terras met koffie en 4 x 1/2 croissant + 4x 1/2 pain de chocolat. Helaas was hij door de eerste voorraad brood heen en hebben wij geen tijd om op de volgende levering te wachten. De koffie is prima en dat maakt veel goed. “De eerste helft vandaag is voornamelijk klimmen en de tweede helft dalen” zo heeft reisleider Hans ons voorgehouden. Aan het begin van de vakantie krijgt hij altijd 100 bonuspunten en we zijn benieuwd of hij er vandaag al gelijk een paar gaat verspelen. Inderdaad, we gaan al ras de hoogte in en al zijn het geen cols waar Dumoulin het voor in z’n broek doet, steeds een paar honderd meter klimmen tegen 6 à 8% zijn we in Nederland niet gewend en doen je kuiten even protesteren. Voorlopig is het lijf nog ondergeschikt aan de geest, dus we gaan als een raket omhoog. Hans heeft een nieuwe functie op zijn Garmin fietscomputer ontdekt: ClimbPro. Daarmee zie je precies hoe lang de klim is, wat de stijgingspercentages zijn en hoever jij gevorderd bent op de klim. Dat kan motiverend werken, maar het kan ook een enorme domper geven, afhankelijk van de mentale staat van de fietser. Nu we het toch over fietscomputers hebben, gelijk maar even het blokje techniek afhandelen. De boys genieten elk jaar opnieuw van hun Rohloff versnellingsnaaf. Een naaf waarmee je 14 versnellingen rijdend of stilstaand kunt schakelen, zelfs in één handeling van 1 naar 14, zo handig voor de verwende toerfietser. En om ook bij de heftige klimmetjes een acceptabele cadans te behouden hebben de boys vorig jaar hun achterkrans van 16 tanden vervangen door een exemplaar met 18 tanden waarmee zij nog iets lichter kunnen trappen.

Het valt Ad op dat we al een tijdje worden gevolgd door een drone. Het apparaat cirkelt al een kwartier hoog boven ons en dat is toch wel een beetje verdacht, of niet? “Dat is een roofvogel hoor”, weet Renée, waarmee elke mogelijke ongefundeerde vorm van achterdocht geneutraliseerd wordt en gelijk een bruggetje naar het blokje natuur gemaakt wordt. We fietsen langs vaal gele korenvelden met een zweem van lichtgroen in de nog jonge aren. Hoewel het graan pas 30 - 40 cm hoog staat doet het al verwoede pogingen te wiegen in de wind. De bermvegetatie bestaat uit een aantal soorten paarse, gele en witte bloemen. Behalve de paardenbloem ken ik er geen bij naam. Hier en daar een verdwaalde klaproos herken ik nog wel. Qua fauna is het fietsen door Zuid-Frankrijk een armeluisbestaan. Vogels, we horen ze ‘s ochtends vroeg prachtig tjilpen, maar je ziet ze niet. Verder alleen vlekkeloos witte koeien, de Charolaises, een enkel verdwaald paard en heel veel blaffende honden, van die kleine kuitenbijters die zo uit een bekende strip lijken weggelopen. Als ik vroeger beter had opgelet tijdens de biologieles, had ik nu vast en zeker uitgebreider verslag kunnen doen over bloemen en bijen. Mijn interesse bleef beperkt tot de overdrachtelijke variant van het lesmateriaal.

Het blokje cultuur kan kort zijn. Wij zien onderweg eigenlijk niets dat de moeite van het vermelden waard is. We gaan ook niet van de route af om het op te zoeken, want de reisleider heeft een pittige etappe beloofd. Omgekeerd lijkt het alsof wij een cultureel fenomeen zijn. Voortdurend worden we nagekeken en toegeroepen alsof we de eerste kruisvaarders of de laatste mohikanen zijn. De coronacrisis heeft blijkbaar nogal wat impact gehad, want zo vreemd zijn vier fietsers uit Nederland halverwege juni toch ook weer niet? Wij zijn er maar wat blij mee dat Frankrijk weer aan het opstarten is. Bijna alles is open, maar het is overal nog heel rustig.

Dan de tocht van vandaag. Ik loop ongewild toch weer een dag achter, waarover later meer, dus het gaat in vogelvlucht. Van Cluny naar Pouilly-sous-Charlieu is over onze route gemeten 75 km met 750 hoogtemeters. Voor de tweede dag al best een pittig tochtje, vindt Ad die natuurlijk weer te weinig getraind heeft voor de vakantie. Hij hoort de echo van het advies van Harold weer klinken: “Koop toch een e-bike, joh”. Als we het hoogste punt van vandaag (600 m) bijna bereikt hebben, klinkt dat advies haast als muziek in de oren. Toch nog even cultuur? “Een wanklank, een valse toon, een dissonant” poogt Hans eventuele twijfel die bij Ad zou binnensluipen subiet de kop in te drukken. Een e-bike is voor watjes, niet voor bikkels!! En jij bent geen watje!! Die laatste toevoeging komt niet echt overtuigend binnen bij Ad, maar voorlopig wordt het onderwerp even geparkeerd. Het laatste stuk van de tocht is vooral afdalen en dan gaat het allemaal veel makkelijker.

Aangekomen in Charlieu waar we de overnachting gepland hebben, blijkt de camping gesloten. Ai, dat is een tegenvaller. Renée en Marianne kijken verwachtingsvol naar Hans en Ad kijkt gauw de andere kant op. Sportief neemt Hans zijn mobiel ter hand en telefoneert naar de camping in het volgende stadje. In zijn beste Frans en met zijn bekende charmes is een plek voor de nacht haast bij voorbaat verzekerd en ook nu stelt hij ons niet teleur. Een half uur later zitten we op de camping en nemen we eerst een biertje, waarna in no-time de tentjes worden opgezet want we zijn rondom ingesloten door donkere regenwolken. Volgens de weerapp is ontsnappen onmogelijk, maar wij krijgen maar een enkel drupje op ons hoofd. De meisjes kokkerellen met eitjes en spekjes een heerlijk hapje op tafel wat met een flesje wijn wordt gepresenteerd, wat wil je nog meer? Omdat de avond niet echt zwoel is, zeg maar behoorlijk fris, kruipen we bijtijds in ons bedje om te lezen, muziek te luisteren of gelijk in slaap te vallen. Morgen wacht weer een pittig tochtje.