17 juni, de eerste fietsdag

Om 8 uur ontbijten, dan kunnen we vóór 9 uur op de fiets zitten, dat was de afspraak. Hans en Renée hebben als erkende ochtendmensen de fietsen opgetast en wel klaar staan om 5 voor 8. Ad en Marianne daarentegen vestigen een persoonlijk record door dat te presteren om kwart over acht. Tip: je moet mensen die je te vriend wil houden nooit overtreffen op hun sterke kanten. Het ontbijtbuffet is vanwege de Coronamaatregelen omgezet in bediening aan tafel, maar het blijft onveranderd, zoveel eten als je wil. Daarna nog even toiletbezoek, alle beetjes gewichtsverlies helpt als je bergop moet. Gewoontegetrouw worden voor vertrek meerdere weerapps bekeken om vervolgens de app met de mooiste voorspelling als de beste aan te wijzen. Het is geen probleem om onze auto’s op het parkeerterrein van het hotel achter te laten, maar dan moeten we wel de sleutels bij de receptie inleveren. Hans en Ad maken een inschatting hoe groot de kans is dat de auto’s over 4 weken in Oekraïne rondrijden en besluiten het er maar op te wagen. Dan afrekenen en slechts een kwartier later dan gepland vertrekken. Hoera, we zijn serieus onderweg!

Voordat we het reisverslag beginnen even de huishoudelijke mededelingen. Villy and Jack, our Canadian supporters, thank you for your kind words and we wish you all the best. Marja, het zijn niet mijn verhalen hoor, ik ben zelf nogal een grijze muis, dus ben ik aangewezen om op te schrijven wat de anderen uitspoken. Carla & Henk, trouwe supporters van het eerste uur, we hopen jullie weer wat herkenbaar vakantieplezier voor te schotelen. Gitta & Michel, zo’n vriendelijk en aantrekkelijk aanbod kunnen wij niet in de wind slaan, we hebben nog contact! Joske, ji doet buiten mededinging mee wat betreft de prijsvraag wie van ons voor de meeste social disturbance gaat zorgen, jij kent de beide families te goed. Andrea, Daniella, Clemens, Elly, Joke, Joop, Christa, Erna, Petra, Roland, Heidi, Donald, Krissie, en misschien loop ik al weer achter en vergeet ik onbedoeld iemand, jullie support is van onschatbare waarde. Iedere dag kijken Hans, Renée en Marianne met verlangen uit naar jullie aanmoedigingen, commentaren en opmerkingen, waar de verslaglegger dan weer op moet reageren. Blijf vooral doorgaan met reacties onder het blog plaatsen, een ruime meerderheid van het reisgezelschap weet dit op waarde te schatten en put er energie uit om nieuwe input voor het blog te leveren. Zo, dat is dan ook weer gebeurd.

NB. Tip van Ad: Voel je niet verplicht om te forceren, maar hoe meer moeite je getroost voor een originele reactie, hoe groter de kans dat het een interactief gebeuren wordt....

Dan de tocht van vandaag. Vanuit Meursault rijden we dwars door de wijnvelden die tot aan Chagny doorlopen. Het is nog lang geen oogsttijd, maar de wijnboeren zijn druk als een klein baasje om hun druiventrossen te vertroetelen op een manier die ik waarschijnlijk nooit zal ervaren.... zegt Marianne en daar zou ze weleens gelijk in kunnen hebben. Ik lees vooral literatuur hoe je met je handen op je rug anderen moet helpen. We fietsen door en besluiten in Givry een eerste koffiestop in te lassen. De uitbaatster van het terras is druk doende tafeltjes en stoelen aan te slepen en op de Franse coronanorm van 1 meter afstand van elkaar te plaatsen. Onze norm is stilaan geworden dat we steeds twee kopjes koffie nemen als we pauzeren. Op onze leeftijd gaat dat op- en afstappen steeds moeizamer en een tweede kopje is voorwaar geen straf, hij smaakt prima, zelfs zonder gebak.

Langs het Canal van huppeldepup (Nivernais?) is het vlot doorfietsen met een klein beetje rugwind. Ad en Marianne hebben dit stuk vorig jaar ook gefietst in de tegengestelde richting, maar hadden ook wind mee. Een wonderlijk fenomeen dat ook de natuur tegenwoordig met alle winden meewaait. We herkennen de verwaarloosde gele zeilboot die nog steeds op hetzelfde plekje ligt, rijp voor een grote beurt of de sloop. Zo voelen wij ons in het geheel niet. Energieke zestigers die er nog best mee door kunnen, als we de buik van Ad dan even buiten beschouwing laten. Via Buxy komen we op de ‘Voie Verte’, letterlijk vertaald groene weg, die doorloopt tot ons eindpunt van de dag Cluny. Een voie verte is een vrijliggend fietspad langs een rivier of kanaal of door een natuurgebied dat relatief vlak is en daardoor voor jong èn oud makkelijk begaanbaar. In dit geval is het fietspad aangelegd over een voormalige spoorlijn en we treffen onderweg dan ook meerdere vervallen, maar o zo kneuterige stationnetjes. In tegenstelling tot Nederland wordt in veel andere landen pas gesloopt als iets in de weg staat, waardoor wij er nu nog van kunnen genieten en er over kunnnen verhalen. Bij station Saint-Gengoux-le-National slaan we even af om in het dorpje een tweede koffiestop te houden, die al snel wordt omgezet naar een eerste bierstop van de dag, want het is nog maar zo’n 25 km vlak naar de meet. We vinden een gezellig terras waar behalve vele soorten lekkere bieren ook heerlijke schotels geserveerd worden. Vooruit, we hebben nog niet geluncht, dus een paar plankjes ham gaan er wel in.

Dan gauw door naar Cluny want er dreigt een regenbui in de verte. De camping is open, maar bijna uitgestorven. De meisjes hebben net voor aankomst de idee geopperd om een mobile home te huren, zodat we morgenochtend snel kunnen vertrekken. Er wacht immers een eerste tocht met serieuze hoogtemeters. De bikkels bespeuren onmiddelijk dat dit voorstel ruimte biedt om te onderhandelen over tegenprestaties en overleggen wat hun inzet zal zijn. We laten vooralsnog aan  de verbeelding van de lezers over wat dat zou kunnen zijn. Wie kent de boys het beste en scoort punten in de unieke Fietsverhalenvolgerskwis2020. Helaas, de mobile homes worden niet verhuurd voor slechts 1 overnachting. Een kwartier staan 2 trekkerstentjes parmantig overeind en is Hans onderweg naar een plaatselijke kruidenier om bier en chips te scoren. De anderen gaan alvast badderen, optutten, luieren en hun smartphones bevrijden van een zware berichtenlast. Wat hebben die meiden toch wat ik niet heb? Oja, een sociaal leven.

De eerste tocht was een eitje, 75 km en 320 hoogtemeters, heerlijk fietsweer. Daarbij zien we dan ook nog de voorspelde regen net aan ons voorbijgaan, we hebben bier en chips binnen handbereik, we krijgen een gratis voorstelling van onze buren genaamd “hoe knal ik de stootblokken door de vloer van mijn camper”. Ach, het lijkt wel vakantie. Later op de avond gaan we nog wat happen in Cluny en maken kennis met het mondkapjesprotocol. Door het restaurant lopen: mondkapje op, aan tafel: mondkapje af. De bedienmeneer draagt een masker dat lijkt op dat van een autogeen lasser. We vermoeden dat hij ernstig besmettelijk is en bestellen supersnel 4 keer dezelfde zalmfilet. Nou ja, niet dezelfde, maar eenzelfde en die smaakt uitstekend. “We call it a day” en kruipen bijtijds voor de eerste keer in onze tentjes. Na nog twee keer de TGV voorbij horen razen (die stopt gelukkig om elf uur) is het slapen.