Naar Villeneuve-les-Beziers

vrijdag 22 juni 2018

De laatste etappe, fietsetappe dan, want we moeten nog twee dagen autorijden om na 1250 km weer thuis te komen. Daarover gaan we jullie niet berichten, dit zijn immers fietsverhalen, nou ja fietsen. Maar daar hebben we het al over gehad. We vertrekken om iets later dan gepland. Staan we om kwart voor negen startklaar, gaat de receptie pas om negen uur open. En Hans, anders niet te beroerd om de brutaalste van het stel te zijn, durfde de sleutel niet in de postbus van de Franse posterijen te gooien. Toen moest het huisje nog geïnspecteerd worden, maar dat was vlot geklaard. De jongedame werd door Hans rondgeleid in het gepoetste huisje en was vol complimenten (over het schoonmaken). “Mijn fiets trapt heel zwaar” moppert Marianne en haalt de computer van de fiets om de contactpunten te poetsen. Toen dat niet hielp werd haar blik op slag een stuk ernstiger. “Shit, nou dat weer. Hebben we de hele vakantie geen pech...” “Moet de accu niet in de de houder zitten? Hij zit nog gewoon los in de sleuf.” Dus om goed negen uur zijn we op weg naar Narbonne Plage waar we aan de boulevard een eenvoudig ontbijtje nuttigen. Daarna een stukje langs de kust omhoog tot we in Valras Plage nog een frisje op een terras pikken en afscheid nemen van de Middellandse Zee. Dan steken we het binnenland in richting Villeneuve-les-Beziers waar onze auto’s staan en wat de laatste kampeerplek van de vakantie is. De kortste route vandaag meet slechts 30 km, dus we proberen zoveel mogelijk over heel rustige wegen te rijden, een paar km extra is geen punt. We zorgen er angstvallig voor keien-en-kiezelpaden te vermijden, daar schijnen de meisjes iets tegen te hebben, en we willen de laatste vakantiedag niet verpesten met het oog op fietsverhalen die wellicht ooit nog geschreven gaan worden.

Voor we er erg in hebben fietsen we langs het Canal du Midi en rijden we de camping op. Voor een laatste keer zetten we de tent op wat overigens vertraagd wordt door het verplichte bezoek aan het terras dat om één uur sluit. Het lukt ons nog net om vóór die tijd een liter Chouffe soldaat te maken waarna het opzetten van de tent ook veel beter lukt. Tenminste bij Ad, die heeft geen last van Marianne. Die ligt dubbel van het lachen bij het kijken naar Hans en Renée die elkaar instructies geven die volgens Marianne eerder doen denken aan het breien met drie breipennen, dan aan het opzetten van een tent. Na enig gehannes waarbij de een steeds vrolijker en de ander steeds wat anders wordt lukt het uiteindelijk prima en zodra onze plekjes zijn ingericht nemen we een duik in het nagenoeg lege zwembad. Het doet ons denken aan twee jaar geleden toen onze route vanuit huis naar de Middellandse Zee hier eindigde. Wie had kunnen denken dat.... En dat geeft voer voor het fantaseren over nieuwe fietsverhalen, spannende tochten die we misschien ooit nog gaan maken en waarover we vast en zeker zullen berichten.

Ook tijd om even terug te kijken op deze vakantie. Wat waren de toppers en welke tip  even we mee voor een volgende keer. Voor Renée waren de toppers: 1) het heerlijke vrije en relaxte gevoel van het fietsen; 2) de super locatie aan zee in de bungalowtent in Palamos; 3) het lekker met z’n vieren op pad zijn en het gezellig hebben. Haar tip is dan ook om een volgend keer een zelfde soort balans te vinden in kamperen en onszelf verwennen met een luxer onderkomen. Voor Hans is de top drie: 1) de eerste slok van het eerste biertje na een inspannende dag fietsen; 2) de klim naar de top van de Col d’Ares en beloond worden met een prachtig uitzicht over de Pyreneeën; 3) de dagelijkse gezelligheid tijdens en na het fietsen. Zijn tip voor een volgend keer laat niets te raden over: meer bergen en minder luxe. Jullie horen het, hij laat geen kans voorbij gaan om de schijn op te houden een echte bikkel te zijn. Dan de top drie van Marianne: 1) het lekkere gevoel van fietsen in plaats van de dagelijkse sleur; 2) de super locatie aan zee in de bungalowtent in Palamos; 3) het gevoel dat ze beter kan klimmen dan kan dalen. Ze denkt wellicht nog grotere hoogten te bereiken, maar dat betwijfel ik. Haar tip voor een volgende keer is doorgaan, vooral doorgaan en dan wel met ons vieren. Tijdens dit diepte-interview maakt ze ongevraagd van de gelegenheid gebruik haar frustratie te uiten dat ze haar goede fototoestel niet bij zich heeft om nog meer en nog betere foto’s te maken. Ik heb daar niemand van ons over horen klagen en ook van onze meelezers heb ik niets dan loftuitingen gehoord, waarvoor dank. Waarschijnlijk moeten we dit dan ook onder de rubriek niet ter zake doende persoonlijke frustraties van een individueel teamlid parkeren om er later nog eens op terug te kunnen komen wanneer het geen kostbare vakantietijd kost. Tenslotte heeft ook de blogger van de dag nagedacht over zijn top drie aan piekervaringen van deze vakantie en voel ik mij verplicht deze hier ten beste te geven. Vooruit dan maar: 1) zonder twijfel die eerste slok, het hoogtepunt na het hoogste punt van de dag; 2) de 100 meter helling van 13% die met bagage genomen werd (oké, de laatste 90 meter lopend, wat kan je kapot gaan); 3) de gezelligheid? ach welja, het was best leuk. Mijn tip: langere dagen fietsen, het is veel makkelijker over natuur te bloggen dan over de sociale interactie die in dit gezelschap plaatsvindt; hoe objectief ik het ook beschrijf, je krijgt toch steeds opmerkingen in de trant van eenzijdigheid, vriendjespolitiek, vooringenomenheid en meer van dat gedoe. Tja, de waarheid is soms hard.

We besluiten onze fietsvakantie met een heerlijk etentje in het restaurant waar we de eerste dag begonnen. Nog een kopje thee voor de tent tot besluit en een laatste  blog met een vriendelijke groet aan onze meelezers en dank aan alle reageerders. Morgen rijden we richting Parijs, zondag naar huis. Tot volgend jaar? 

PS: Noot van de medefietsers. Natuurlijk staat bij ons op nummer 1 het voorlezen door Ad van zijn geschreven blog....Het was elke keer weer hilarisch hoe hij zijn blog met stem en gebaren voordroeg.