Dag 16 van Caldonazzo naar Caldonazzo

Er zal vandaag vast weer nix te beleven zijn, weer een frustdag...

Frustdag: samentrekking van frustratie en rustdag; berucht onder fietsers die nodeloos een dag verspillen door leuke dingen te doen.

Zaterdag 2 september. Vannacht heeft het flink geregend, halleluja, we hebben dus niet voor niets een solide regen en wind bestendig onderkomen geboekt, zodat we de rustdag ook in alle rust kunnen genieten zonder stress van lekkage, modder in de tent of klamme kleding. Van de zes dagprogramma’s die Hans bedacht heeft hebben we er gisteren één afgewerkt, dus blijven er nog zeven over. Ja, zo gaat dat bij Hans, één er af, twee er bij. Je kunt veel van Hans zeggen en dat doen we hier dan ook, maar niet dat hij geen zin heeft iets te ondernemen. Je kunt ook veel van Renée, Marianne en Ad zeggen, bijvoorbeeld dat zij een wezenlijk verschil ervaren tussen vakantie vieren en werken. Maar goed, er zijn dus mensen voor wie dat niet geldt en dat is weer mooi voor het blog. Tijdens een uitgebreid ontbijt (“met gebakken eieren en spek” had ik vannacht al geschreven, maar het zijn helaas gekookte eitjes geworden) zetten we de verschillende scenario’s om de dag door te komen uit in een drie-assig stelsel, waarop haalbaarheid versus te plegen inspanning versus verwacht plezier zijn aangegeven. We zijn het volstrekt oneens welke maatstaf voor haalbaarheid en te plegen inspanning moet worden gehanteerd, maar over verwacht plezier denken we opmerkelijk gelijkgestemd en daarmee hebben we een grondslag voor een prioritering van de mogelijke activiteiten voor deze rustdag. Nou, dat viel nog best mee. Wat minder makkelijk te accepteren is dat we voor de derde dag op rij geketend zijn. Niet dat we in onze luxe cabin vastzitten, we kunnen min of meer doen wat we willen, maar omdat we bij binnenkomst op het park verplicht werden een polsbandje van Camping Mario Village te dragen, inclusief ons celnummer (313) en de dag van ontslag. Daarmee loop je buiten het complex toch een beetje voor gek vinden we, trouwens binnen het park ook. Renée heeft net zo lang gefriemeld tot ze het bandje kon afschuiven. Nu lopen de andere drie nog meer voor gek.

Wat gebeurt er verder nog vandaag? Om te beginnen bekijken we veel wolken die komen binnendrijven. Er zal wel weer niks uitvallen net als gisteren, denken we eerst nog. Als om een uur of één een volledig gesloten wolkendek boven onze camping is samengetrokken gaan plots de sluizen open en gedurende een aantal uren blijft het in wisselende heftigheid flink hozen met regelmatig wat onweersbuien. De donderslagen komen goed door en weerklinken via de bergketens om ons heen voor extra effect. Twee stroompjes water lopen aan weerszijden van onze oprijlaan naar beneden en zwellen aan tot heuse beekjes. Terwijl Hans en Renée een boom opzetten wie waarom het beste de tent die onder het chalet ligt van de verdrinkingsdood kan redden, werpt Marianne zich op als redder in nood en komt als een verzopen kat met een vrijwel droge tent terug in ons knusse huisje, waar inmiddels de airco in verwarmingsstand is ingesteld. Het is zelfs voor Hans duidelijk dat het vandaag niks gaat worden met leuke uitjes, dus moeten we overschakelen op passief vertier: boek en krant lezen, weerapps uitproberen, nog maar eens wat fietsroutes checken, terugreis scenario’s bekijken, beetje surfen op internet of maar gewoon een dutje doen want van al hangen wordt je hartstikke sloom en duf. Even denken we er aan om als heuse ramptoeristen de camping rond te gaan en ons met verhuld genoegen te vergapen aan de deels of geheel weggespoelde tenten. Het idee is waarschijnlijk leuker dan de praktijk en gelukkig laat ons energieniveau niet toe dat dit idee uitvoeren. Dan richten we ons op het plannen van de avondmaaltijd. We hebben nauwelijks calorieën verbrand vandaag, dus het moet een licht verteerbare hap worden. Uit eten met dit weer lijkt ons maar niks en we hebben een ultieme voorziening om zelf wat lekkers te bereiden voorhanden: 4-pits gastoestel met tig pannen. We zijn het er al vlot over eens dat het pizza wordt, die we met kortingsbonnen uit het restaurant op de hoek kunnen afhalen. Nee, niet laten brengen, Hans en Renée gaan ze zelf afhalen, zo doen ze toch wat aan beweging. Ondertussen ruimt Marianne de boel een beetje op en dekt de tafel, opent Ad een flesje wijn en schrijft een stukje blog en zoeken we op de satelliet-tv een leuk achtergrond muziekje voor een laatste avond met warmte en luxe, morgen gaan we vroeg op pad om bijtijds de volgende pleisterplaats te bereiken. Meestal trekt ‘s middags de wind een beetje aan en die waait vaak uit de verkeerde hoek.

De pizza’s smaken ons prima met een simpel maar smaakvol wijntje. We verwennen onszelf nog eenmaal met een espresso/cappuccino in het restaurant en zien terloops Spanje met 2-0 voorkomen tegen Italië. We kijken voorzichtig wat om ons heen, maar zien bij geen van de andere gasten enige emotie. De meiden houden het niet meer van de spanning en gaan de fietstassen alvast inpakken, zodat we morgenochtend als een speer kunnen vertrekken. De boys kijken de eerste helft van de voetbalwedstrijd uit en gaan vervolgens op inspectie: alles prima voor elkaar. Hans en Renée hebben inmiddels hun plan voor de terugtocht klaar. Als we morgen Bassano bereiken en overmorgen Verona, gaan ze dinsdagochtend op de trein richting Heidelberg en woensdagochtend vandaar met de auto naar Delft. We hadden het geluk dat de bevallingen wel c.q. niet op de uitgerekende datum plaatsvonden, waardoor wij mooi twee weken samen konden  optrekken, maar twee dagen voor het zover is, voelen we al dat het afscheid ons zwaar zal vallen. Marianne belooft dat we ze gaan uitzwaaien op het station, Ad zegt mee te gaan als het station niet bergopwaarts ligt.