Zondag 30 mei 2021, ergens in Luxemburg.

Hallo thuisblijvers, meelezers en meelevers. Het gaat weer gebeuren, een heerlijke fietsvakantie staat voor de deur. Natuurlijk betekent dat een forse aanslag op onze ambivalentie-intolerantie. Prachtige tochten versus eindeloos afzien, heftige zadelpijn versus die heerlijke eerste slok van het biertje bij aankomst, luxe comfortabel onderdak versus kaal kamperen, probleemloos reisleider Hans volgen of eindeloze discussies over een zinloos alternatief, enz. enz. Dit jaar komt daar de prangende kwestie bij: gaan we de corona-maatregelen naleven zoals het keurige burgers betaamt, of duurt het ons allemaal net even te lang en doen we ons eigen fieldlab-experiment en doorkruisen we Europa op de bonnefooi met een schijt-aan-corona-attitude?

Later meer hierover, eerst even terug naar vorig jaar. Ik heb onze trouwe lezers ernstig in de steek gelaten door over het einde van onze vakantie niets in het blog te vermelden. Het was weliswaar een ongewenst en onverwacht einde, maar verdient evengoed nog enige uitleg. Voor de fantasierijke speculanten onder jullie gelijk een dooddoener, er was geen hectische ruzie onder de reisgenoten, geen familiedrama dat optreden van de pater familias noodzaakte en ook geen ernstig lichamelijk ongemak (afgezien van de billen van Ad). Nee, het was ordinaire materiaalpech. De flens van de Rohloffnaaf van Hans was inmiddels op 3 plaatsen ingescheurd, waardoor het wiel meerdere elegante slingers vertoonde en zodanig tegen de rem aanliep dat Hans op de vlakke weg een helling van minstens 5% ervaarde. Het positieve effect dat Ad hem nu kon bijblijven, woog niet op tegen het risico dat Hans op afzienbare termijn zonder achterwiel zou komen te zitten. Bij gebrek aan mogelijkheden om de fiets te repareren, resteert Hans en Renée niets anders dan de vakantie te beëindigen. Hoewel Ad en Marianne nog een week doorfietsen, eindigde daarmee het blog dat over onze gezamenlijke fietstochten gaat.

Terug naar 2021. We hebben in het voorjaar al enkele keren overlegd over de fietsvakantie van dit jaar, maar de onzekerheden over toegang in het buitenland maakt de plannen onzeker. We besluiten om af te wachten wat de mogelijkheden zijn op de dag van vertrek die we hebben uitgesteld tot half mei. Vrijdag 14 mei vertrekken Hans en Renée vanuit Den Hoorn richting Apeldoorn. Halverwege wordt in Bilthoven overnacht bij de familie Van der Valk en zaterdag is de aankomst in Apeldoorn waar sinds lange tijd weer geknuffeld wordt bij het weerzien. Vanaf vandaag vormen we voorlopig 1 bubbel, dan hebben we die hobbel alvast genomen. Ondanks herfstweer en inreisbeperkingen zit de vakantiestemming er al gelijk in en lichtelijk opgewonden gaan we naar bed om op zondag officieel van start te gaan richting Zetten, waar we net als 5 jaar geleden bij Michel en Gitta onze eerste overnachting zullen genieten.

Zondag 16 mei worden we om 11.00 uur uitgezwaaid door Lennart en de buren. We beginnen mooi beschuit tegen de wind door het bos richting Hoenderloo. Daar aangekomen duiken we het eerste terras op om onder een te kleine parasol te schuilen tegen een regenbui. Het personeel is niet aardig en de koffie maar zozo. Dat belooft niet veel goeds. Zeker omdat om de bocht een prachtig overdekt terras op ons stond te wachten dat we dus gemist hebben. Zijn we de scherpte kwijt? vragen Hans en Ad zich af. Ach ja, da’s waar ook, het terras uitzoeken is het vaste werk van de meisjes. Moeten ze wel een beetje doorfietsen, proberen de jongens nog als slap excuus, maar ze krijgen geen bijval. Nou, de stemming zit er lekker in. We fietsen langs park de Hoge Veluwe richting Schaarsbergen waar we voor een tweede keer schuilen voor een buitje, nu in een bushokje dat Renée al van ruime afstand in het snotje had. Gelukkig komt er geen bus voorbij terwijl wij staan te wachten, want die had voor niets gestopt. Onze animo om lekker te fietsen heeft nog niets ingeboet, ondanks het matige weer, waarover later meer. Als we de brug over de Rijn hebben overgestoken wordt de wolkenlucht allengs dreigender. We voeren het tempo nog wat op, maar als het even later opnieuw gaat regenen, besluiten we toch maar even onder een boom te schuilen. De regen houdt aan en als het ook onder de boom niet droog blijft, fietsen we de laatste 5 km van de 50 km voor vandaag in een miezerig buitje naar Zetten. Daar is het leed al gauw geleden. We worden door Michel en Gitta letterlijk en figuurlijk met warmte onthaald. Bij een lekker kopje thee krijgen we een uitdaging voor de komende jaren aangereikt: een vijftal boekjes met een fietsroute van 10.000 km langs het voormalig IJzeren Gordijn. We beloven Michel dat we uitgebreid verslag zullen doen, mocht het er ooit van komen. Nadat we ons opgefrist en opgetut hebben, worden we vergast op een zeer overdadige barbecue. Michel weet op imponerende wijze zijn keuze voor kwaliteitseten, los van zijn persoonlijke voorkeur naar het ondersteunen van de plaatselijke middenstand om te buigen. Een moreel appèl dat navolging behoeft, hulde. Hier kunnen we de komende dagen wel op teren, zo voelt het als we de Snickers ijsreep als toetje hebben verorberd. ‘s Avonds is het ouderwets gezellig. De meisjes wisselen persoonlijke intimiteiten uit, terwijl de jongens onder het genot van een heerlijke cognac, alweer een spécialité van de plaatselijke middenstand, enkele wereldproblemen oplossen en terloops de redundantie van het Europese spoornet aan de orde stellen. Tijd om naar bed te gaan, morgen wacht een tocht van 80 km naar Arcen.

Na een copieus ontbijt vertrekken we, iets later dan gepland, uitgezwaaid door Gitta en Michel, die zijn eerste vergadering van vandaag al heeft afgehandeld. Het weer lijkt beter dan gisteren, maar toch worden we al snel getrakteerd op een buitje. Gelukkig kunnen we onder een brug langs de Waal schuilen, waarna we door Nijmegen en langs Mook doorfietsen tot we bij Plasmolen een overdekt èn verwarmd terras treffen, waar ook nog kleedjes klaar liggen zijn om over de benen te leggen. De koffie is uitstekend, maar moet het toch afleggen tegen de werkelijk overheerlijke kersenmonchou en de stroopwafelnogwatdinges. We laten de spieren weer lekker warm worden en wachten met genoegen een volgend buitje af, terwijl we met enig leedvermaak een stel sullige fietsers voor gek verklaren, die zonder de regen-app te bekijken 15 minuten daarvoor vertrokken en nu wel kletsnat moeten zijn. Het weer lijkt nu echt even op te klaren en vol goede moed fietsen we voorbij Gennep richting de Maasduinen. De dijken en uiterwaarden van de Maas met de mooie fietspaden zijn nog erg rustig, maar toch treffen we af en toe andere fietsers. “Ook op weg naar Rome?” vraagt Ad aan een stel dat hij voorbij fietst. “Ehh, nou wij gaan ook die richting op, maar iets minder ver” is het antwoord. De tweede stop houden we bij een toeristenhaventje, waar alweer een verwarmd terras is gespot door Hans, die er een gewoonte van lijkt te maken bij elk terras dat we tegenkomen te vragen “of het al weer tijd is”. Zoveel sociaal gedrag zijn we van hem niet gewend. Zou het kunnen? op je oude dag nog bijleren. Op de grappig bedoelde opmerking “waar zijn hier de kleedjes” komt de ober zowaar met vier kleedjes aanlopen en zitten we behaaglijk ingepakt naast de heater. Zo dicht bij het eindpunt durven we wel een biertje te bestellen en we nemen er een grote schotel met frituurhapjes bij. Hierna rijden we in 1 streep door naar ons huisje op park Klein Vink. Het is eenvoudig ingericht, maar biedt alles wat nodig is voor ons verblijf. We laten pizza’s bezorgen en met de door Hans gehaalde wijn en bier komen we de avond prima door. Morgen hebben Ad en Marianne een rustdag, want Hans en Renée gaan in Delft hun tweede vaccinatieprik halen.

Jullie snappen dat in dit tempo van schrijven, met inmiddels twee weken achterstand, het blog van onze fietsverhalen nooit up-to-date gaat worden. Daarbij blijkt de geheugenfunctie van de schrijver ook nog eens aan aftakeling onderhevig. Tijd voor een doortastend besluit. De eerste twee weken, waarin nauwelijks enige vermeldenswaardige gebeurtenis heeft plaatsgevonden, althans niet dat ik me kan herinneren, worden in één overzicht samengevat, zodat we helemaal bij zijn en jullie van dag tot dag verslag kunnen doen van het actuele nieuws. Afgaande op het tempo en de belevenissen in de eerste twee weken zou dat wel eens saaie verslaggeving kunnen worden van een stel ambitieuze, maar inmiddels behoorlijk flegmatieke pensionado’s. Wellicht zal ik sommige gebeurtenissen enigszins bloemrijk beschrijven, zodat het nog wat lijkt. Maar wees gerust, we zetten jullie geen fake nieuws voor, alle berichtgeving berust op waarheid en keiharde realiteit. Ja, ook wij brengen offers.