Weerzien en afscheid en eindelijk weer een blog

Hallo, daar zijn we weer. We hebben ongewild toch een behoorlijke vertraging opgelopen met het blog en dat wordt op de rustdag goed gemaakt. Er is altijd wel een excuus dat rechtvaardigt dat het blog even moet wachten, van familieperikelen en het ultieme “vandaag effe lekker nix” gevoel tot aan het gevreesde “writersblock”. We hebben alles als eens een keer opgeschreven in de afgelopen zeven jaar. Maar als wij het teruglezen en soms verbaasd staan “oh ja, da’s waar ook, helemaal vergeten”, dan kan dat bij jullie net zo gebeuren. We bloggen dus verder, ook omdat we een verplichting voelen aan onze trouwe volgers. Die gaan wij nakomen, al is het met enig verwijl.

Hoewel we over een rustdag doorgaans niet bloggen, is dat vandaag anders. De ochtend is met uitslapen, lummelen, wasje doen, route bekijken, boekje lezen en foto’s uploaden volgens het gebruikelijk stramien, dus dat zal ik maar niet vermelden. De middag is dan net weer even anders. “Hallo, daar zijn we weer.”  Blijmoedig en met energieke tred pedaleren onze nieuw verworven Santos fietsende bekenden de camping van Cuenca op. Wij begroeten ze met een welgemeend “Hé hallo, wat leuk” en dirigeren ze direct, nee abuis, attenderen ze vrijblijvend op een mooi plekje naast ons kampement. Het plekje wordt na een futiele inspectie akkoord bevonden en het gerepareerde tentje wordt vakkundig opgezet. Deze ervaren kampeerders verdoen geen onnodige tijd aan de inrichting van een onderkomen voor één nacht en komen direct ter zake. De kampwinkel wordt bezocht en in no-time staat het afwasteiltje vol koud water waarin een kloeke voorraad blikjes bier en flessen witte wijn een tijdelijk verblijf hebben gevonden. Margo roept de manschappen bijeen en neemt het voortouw om het onvermijdelijke kringgesprek ter ere van ons weerzien in te leiden. Hierover wordt vanwege de wet op de privacy uiteraard geen verslag gedaan. Verrassend snel laat Margo haar strakke gespreksleiding los en ontstaan her en der één- twee- en driegesprekken over van alles wat een mens zoal bezig kan houden. Mogelijk mede dankzij de licht alcoholische versnaperingen wordt de stemming steeds uitbundiger, de gesprekken diepgaander en het gevoel van verbondenheid steeds groter. Als dat morgenochtend geen ontnuchtering oplevert, dan zou wel eens een nieuwe vriendschap geboren kunnen zijn. Wat een heerlijke gezellige rustdag was dit. Morgen weer fietsen.

De wekker gaat om klokslag acht voor half acht. We zijn nog steeds met twee koninginnen op reis en als de afspraak is “half acht opstaan”, dan zet je de wekker op jouw koninklijke tijd. Er moet immers eerst nog gerookt worden, herschikking van de spullen en andere nuttige zaken, voordat het opbreken en optassen kan beginnen. Margo en Sydney zijn vroeg opgestaan om ons aan te moedigen en te verrassen met een vers kopje koffie. Een uurtje later staan we alle zes reisklaar en besluiten om in de oude bovenstad van Cuenca nog een gezamenlijk ontbijt te nuttigen. Margo en Sydney hebben hun reisplan aangepast en reizen pal westwaarts richting Toledo, terwijl wij onze route naar het zuiden volgen. Dat valt tegen. De bovenstad bereiken we alleen via een steile weg die ons 80 meter hoger brengt. De zweetdruppels lopen de niet ebikers in straaltjes langs het hoofd, maar onversaagd trappen ze door. En dan te bedenken dat hun eigenlijke route onderlangs loopt. Ze krijgen dus gratis een prachtig uitzicht kado. Te moe om verder te zoeken ploffen we neer op het eerste het beste terras dat we zien, nog voordat we de historische binnenstad bereiken. Dankzij de vlotte Spaanse tongval van Sydney wordt de bestelling probleemloos verwerkt en genieten we van een ontbijt in de ochtendkoelte, toch al dik boven de twintig graden. Het onafwendbaar dramatisch afscheid van nieuw verworven vrienden zullen we niet licht vergeten. We spreken een rendez-vous in Holland af, waarbij driftig wordt overtroefd van een gezellig avondje naar een dagje fietsen tot aan een weekendje weg. We kijken Margo nog een laatste keer in haar helblauwe ogen, we krijgen een ongemeend stevige knuffel van Sydney en gaan ieders ons weegs. Aan onze kant met lichte weemoed, het was supergezellig.

We hebben in Cuenca boodschappen gedaan en fietsen de vlakte van La Macha op. Zoals voorspeld treffen we kilometerslange rechte wegen. Op de vlakte zijn enorme plantages waarop bomen, groenten en vruchten verbouwd worden. Wij zien vooral nieuw aangeplante druivenvelden en palmbomen. Als penningmeester van een vereniging voor zonne-energie wordt Hans wel een beetje warm van de gigantische velden met zonnepanelen, maar dat kan ook door de inmiddels opgelopen middagtemperatuur van 30+ komen. Bovenal imponeert de enorme wijdsheid en de leegheid van Spanje in dit deel van het land. Als Ad een telefoontje krijgt van het thuisfront, houden we even halt. De Policia is bijzonder snel ter plaatse om Hans en Marianne terecht te wijzen, omdat zij hun fiets wel heel lomp midden op de weg geparkeerd hebben. Gelukkig wordt dit in der minne geschikt en ontlopen zij een gerechtvaardigde celstraf. We fietsen verder en eten een broodje op het dorpsplein van Valera. Bij gebrek aan kleine kinderen bekijken we een bejaard stel dat rondjes op het plein loopt, hij achter de rollator, zij aan zijn arm.

“Nog even doorbijten, het laatste stukje” is een tekst van Hans die we inmiddels wel kunnen dromen. Toch worden we er niet slaperig van, eerder opstandig, omdat we steeds weer ervaren dat het betekent dat het nog even pittig wordt. En ook nu zit het venijn weer in de staart. Na een heuvel volgt een volgende heuvel en dan de laatste heuvel gevolgd door de allerlaatste heuvel en de allerallerlaatste heuvel,……. We hebben allemaal last van de warmte, maar de boys ervaren voor het eerst het genot van een ebike, dus lijkt het mee te vallen. We proberen met ongebreideld enthousiasme de moraal van onze meisjes op te vijzelen, maar het lijkt niet echt aan te slaan. Het leed is pas geleden als Alarcón in zicht komt. Een heel mooi oud vestingstadje met intacte stadsmuur, poorten en torens. Ons appartement is gauw gevonden en is al even bekoorlijk als lekker koel. Het eigenaarsechtpaar woont boven en doet verwoede pogingen om in volbloed Spaans hun trots aan de man te brengen en wij knikken gewillig “si, si”. Wij willen onderuit zakken en liters koud vocht naar binnen gooien. Na een koel biertje uit de koelkast van onze gastheer en een verfrissende douche, gaan we op zoek naar een eettentje. We kiezen van het vakantiegeld dat we van Joske & Rick hebben gekregen het “Menu del Dia” en eten meer dan goed voor ons is. De voorafjes zijn talrijk en heerlijk verfijnd van smaak. Het hoofdgerecht superlekker en veel, zodat we besluiten het nagerecht in te wisselen voor drie café con leche en café americano voor Renée.