De tweede vakantieweek begint al, maar we zijn pas 250 km op weg

3 mei 2022 - Bot, Spanje

De eerste regendag dient zich aan. Met enige spanning trekken we de gordijnen open om te zien dat het inderdaad heel licht miezert. Eerst maar eens horen hoe de nachtrust verlopen is bij deze en gene. Hans en Ad slapen altijd prima, dus daar is weinig lol te beleven. Marianne heeft redelijk geslapen, wat in de praktijk betekent dat het ergens tussen 10% en 90% van prima slapen kan variëren, wat moet je daar nu weer mee. Renée is duidelijk: waardeloos geslapen! Er is dus ruimte voor verbetering om het moraal wat op te krikken, maar dat zal het weer van vandaag vast niet zijn. De voorspelling geeft tot in de middag een flinke kans op regen aan. Om acht uur wordt ons ontbijt gebracht en het meisje van de bediening lijkt vandaag een heel stuk relaxter dan gisteren. Maar schijn bedriegt soms. Zodra ze Hans ziet laat ze pardoes de helft van het bestek vallen. We krijgen allemaal een leien plaatje voorgezet met toast en jam. De jammetjes zijn heerlijk, maar de toast lijkt wel driedubbel gebakken, zo hard als ie is. De plek hier is prachtig, de accommodatie is acceptabel, de bediening zozo en het weer kan duidelijk beter. Al met al een cijfer zes, tijd om door te gaan en dat waren we toch al van plan anders komen we nooit in Sevilla. We kijken alle acht weerapps die we hebben geïnstalleerd nog eens na, maar de voorspelling van vandaag blijft onvoorspelbaar, wisselvalligheid troef. Wij hebben echter ons eigen zonnetje in huis. Hans weet van een compleet verregende dag nog iets moois te maken, bijv.” Lekker dat het niet zo hard waait vandaag, hè” of “Heerlijk rustige weg met weinig verkeer, we boffen maar”. Maar misschien hebben we gewoon geluk vandaag, want het miezeren is opgehouden, het is droog. We springen op de fiets en goedgemutst fietsen de mutsen, ho, foutje van de spellingscontrole, fietsen de meisjes en hun boys richting La Bisbal de Falset.

De routes van de komende twee dagen kennen we nog van drie jaar geleden en vonden we toen de mooiste stukken Spanje die we gezien hadden. Door prachtige natuur, zeker in het voorjaar, fantastische vergezichten, nauwelijks verkeer op de weg en klimmen waarbij het zweet je over de rug loopt, je benen verzuren, je laatste ademhaling nog meer schuurt dan de voorlaatste en het moraal met de minuut verder onder nul zakt. En dan komt Hans langs: “ Hij gaat lekker hè”. Toegegeven, het fietsen op een ebike overtreft onze stoutste verwachtingen. Je kunt nog steeds zo hard trappen als je wil, maar het gaat sneller, soepeler, meer ontspannen, iets wat de meisjes al jaren wisten, zo laten ze ons tot vervelends toe weten. Onze Koga WorldTraveller is een schot in de roos en heeft alles wat wij wensen, een superstijf en sterk frame, een Rohloff naaf, een Gates riemaandrijving, sterke schijfremmen, een Bosch Performance Line middenmoter en de uitstraling van een stoere vakantiefiets die perfect past bij onze breedgeblokte viriele torso’s. Zelfs onze eigen meisjes kijken met bewonderende blikken naar deze twee kanjers, tenminste dat geloven wij graag. Ook de meisjes mogen er zijn hoor, maar dat weten jullie natuurlijk al lang.

Terug naar de trip van vandaag. Op de website van ons onderkomen is te lezen dat eventueel een avondmaal geserveerd kan worden, waar we dankbaar gebruik van maken. We herinneren ons van de vorige keer dat de ieniemienie-super maar één dag in de week een uurtje open is en dat is niet op dinsdag. Onderweg komen we geen dorpjes van enig belang tegen, dus we gaan in Vimbodí alvast een biertje, wijn en chips kopen. Die twee kilo slepen we met plezier mee. Inderdaad komen we verderop geen winkels tegen. Ook nauwelijks een bar of restaurant waar we koffie kunnen drinken, maar in Vallclara doet de baas van het etablissement speciaal voor ons de bar open, om een kopje koffie te serveren. Kijk, dat is nog eens klantvriendelijkheid, ook al is de koffie aan de lauwe kant. We fietsen vrolijk verder, want de meeste regen valt om ons heen en wij blijven droog. Maar aan dat geluk komt een uur later een einde als het toch gaat druppelen. Wij schuilen in een bar in Villanova waar de koffie lekker heet is en na een half uur is de regen, die toch al weinig voorstelde, opgehouden. Als dit de ergste regendag van de vakantie is, dan tekenen wij er voor. Hans laat zich echter niet de kans ontnemen aan een nieuwe song te werken, natuurlijk weer een 12/8 blues: “Och had ik maar een camper, want de regen is zo nat, och had ik maar een camper, want ik ben die kou wel zat”. Dit gaat zeker geen tophit worden, maar de kou is wel een dingetje voor de meisjes. Ondanks een extra fietsjack en een regenjas laat de kou zich goed voelen. Marianne trekt zelfs haar lange fietsbroek aan, ooit gekocht boven op een ijskoude Brennerpas.

Het is geen lange tocht met 50 kilometer, maar met 800 hoogtemeters is het toch lekker doortrappen en we hebben naar ons idee wel wat lekkers verdient als we om een uur of vier in Bisbal aankomen. Eerst de kachel aan, roepen de meisjes in koor. Een mooie pelletkachel lacht ons toe, maar weigert in eerste instantie dienst. We downloaden de gebruiksaanwijzing van internet en na 10 minuten staat de kachel heerlijk te branden. Renée gaat er vlak voor zitten, zodat ze goed in de gaten kan houden dat ie het blijft doen. Om half acht wordt door de schooljuffrouw, tevens beheerder van de herberg, het eten gebracht. Macaronisoep, spinazie-omelet en een grote salade, het smaakt ons prima. Kopje koffie toe en dan slapen.

.

De volgende dag staat een wat langere etappe op het programma, dus we staan bijtijds op. Ook al omdat vandaag, net als gisteren, regen wordt voorspeld en dan moeten we misschien af en toe schuilen. We willen liever niet te laat aankomen, i.e. vóór het borreluur begint. We hebben de fietsen al opgetast als de schooljuf met het ontbijt komt: natte keek met jam, kwark en fruit. Kopje koffie erbij, een goede bodem voor een flinke rit. Ook nu valt het gelukkig reuze mee met de regen. We kunnen dus ongehinderd genieten van de alweer prachtige omgeving. Om de uitzichten nog mooier en spectaculairder te maken heeft Hans speciaal een route uitgezocht die ons opnieuw boven de 1000 meter brengt, en het is werkelijk prachtig. Groene dalen met lapjes gele koolzaadvelden, kleine dorpjes in de verte en geen geraas van voorbijrazende auto’s. Zo mag de route wel blijven tot aan Sevilla, schitterend. We weten dat bij La Figuera een koffietent is en daar gaan we de eerste stop houden. Onderweg worden we voorbijgereden door een aantal autobussen. Die bejaarde toeristen hebben het maar makkelijk, zo menen wij. Die krijgen de mooiste uitzichten voorgeschoteld en hoeven er niks voor te doen. Niets blijkt minder waar. Het zijn autobussen met schoolkinderen die dezelfde bestemming als wij hebben, de koffietent bij La Figuera. De aanblik van zoveel schattige kindertjes worden de vakantievierende oma’s en opa’s bijna teveel en doen de hunkering naar thuis aanzwellen. Net als het melancholisch verlangen tot een eruptie dreigt te komen, roept de reisleider achteloos: “Kom jongens, we gaan weer”. Er moet nog flink geklommen worden voordat we van 1000 meter hoogte gaan dalen tot 20 meter hoogte, als we de Ebro oversteken bij Morá d’Ebre. Dat is overigens wel een heerlijke afdaling zeg. In het begin wat steiler, maar daarna met 2 à 3 procent dalend, kilometers fietsen zonder een trap te hoeven doen. In Morá vinden we geen geschikt terras en we besluiten op een gesloten terras aan de Ebro onze meegebrachte lekkernijen op te eten: stokbrood met kaas, ham, jam en een fuet. Gelaafd en gesterkt beginnen we aan het laatste deel vandaag en dat is uiteraard weer omhoog uit het dal. We worden moed ingesproken door twee oude dametjes die ons onderzoekend aanstaren als we voor een stoplicht staan te wachten. Uitgelaten roepen wij “Ollanda, Ollanda”, waarop ze met enig ongeloof vragen “Helemaal op de fiets?” Jazeker, zeggen wij, al is de waarheid dat wij het niet allemaal deze vakantie gefietst hebben, maar we zijn wel degelijk op de fiets vanuit Nederland tot hier (en verder) op de fiets gekomen.

Het laatste stuk gaat over de Via Verda, een oude spoorlijn die tot fietspad is omgewerkt. Via Verda betekent letterlijk vertaald Groene Weg en dat is een heel passende naam voor een fietspad dat dwars door de mooiste stukjes natuur gaat. Een tweede voordeel is dat deze fietspaden een maximale stijging kennen van 2% omdat vroeger de treinen niet meer aan konden, heerlijk fietsen dus. Als we na 75 kilometer aankomen op camping Terra Alta in Bot is al het leed gauw vergeten. Welk leed?, vraagt Hans, die paar regendruppels vielen toch reuze mee. En we hebben nog power over in de accu’s. De gedachte aan een rustdag morgen doet ook bij de anderen de vrijwillig ondergane ontberingen snel vergeten. We boeken een huisje met mooi uitzicht over het dal en installeren ons voor de borrel. Over het avondeten zijn we het snel eens, we gaan ons in het campingrestaurant laten verwennen. Onze beheersing van de Spaanse taal is niet subliem en dan moet je ook nog eens onderscheid maken in Spaans en Catalaans, ingewikkeld hoor. Maar sommige uitlatingen zijn universeel. Zo hebben we in de supermarkt met “tok tok tok” de weg gevraagd naar de eieren en zo heeft Hans vandaag voor de tweede keer met succes gebraden eend besteld. Inderdaad “kwak kwak kwak”, het werkt feilloos, maar Hans kan ook heel goed een gebraden eend nadoen. Marianne heeft het met “ik ook kwak kwak” makkelijk. Renée en Ad nemen de op de huid gebakken forel en dat is toch een heel stuk moeilijker om na te doen. Afijn, we hebben er een kleine week fietsen vanaf Gerona opzitten en hebben morgen een rustdag. Stay tuned, misschien gebeurt er weer iets dat de moeite van het beschrijven waard is.

Foto’s

8 Reacties

  1. Marja Cornel:
    5 mei 2022
    Leuk verhaal weer, kan zo een beetje met jullie meereizen. Wat is Spanje prachtig toch in het voorjaar, foto’s zijn ook mooi.
    Hopen dat jullie de zondvloed gemist hebben, Valencia was vreselijk! Sterkte en succes verder
  2. Heidi Kluitenberg:
    5 mei 2022
    Nooit te jong voor een enige! Prachtige foto’s! Zwaar op de onverharde weg hoor👍 Succes verder 😘
  3. Barbara:
    5 mei 2022
    Mooie verhalen, mooie foto's, gelukkig aardig droog gehouden ☂️ nu lekker dagje uitrusten. Op naar de volgende fietsverhalen, veel plezier 🚲 en hopelijk goed weer ⛅🌤
  4. Andrea Roepers:
    5 mei 2022
    Hoi allemaal, mooi verhaal weer, en ja wij begrijpen dat met die camper😉. Mooie foto’s.
    Heerlijk om jullie weer te volgen. Veel plezier met elkaar en geniet van jullie rustdag.🍻
  5. Roand Rouw:
    5 mei 2022
    Weer een prachtig reisverslag. Nog heel veel mooie fietskilometers
  6. Henk:
    5 mei 2022
    Geniet van jullie mooie reisverslagen. Ik kan mijn boek wel in de kast laten. Mooi avontuur weer.
  7. Yvon:
    7 mei 2022
    Mezelf even teruggetrokken in de schaduw, om al schommelend in mijn hangstoel op de camping de fiets verhalen van Renée en co te lezen.
    Fijn om op afstand jullie vorderingen te volgen en belevenissen onderweg.
    Fijne tijd samen nog vanuit een zonnig NL.
  8. Joske Roosnek:
    8 mei 2022
    Weer een zeer plezant stukje leesvoer. Lijkt er op dat jullie heerlijk genieten en het prima naar de zin hebben. Kan niet wachten op een volgende update, aan de foto's te zien hebben jullie een paar schitterende ritten achter de rug.