Van Suze-la-Rousse naar Saint-Quentin-la-Poterie

Dag 20

Gisteravond werden we nog verrast door een bezoek van Tim en Melody, die een week kamperen aan de voet van de Ventoux, voordat ze een week bij vrienden in de Ardeche verblijven. Hartstikke leuk van ze, gezellig bijgekletst over ditjes en datjes, knuffels ter afscheid, waarna wij heerlijk gingen eten in het dorpje en alweer moe en voldaan de tent inrolden met het plan lekker lezen of muziek luisteren, maar na 10 min. vooral gesnurk uit de belendende tent hoorden.
Vandaag wordt een makkelijker dag dan gisteren, voorspelt de reisleider. Welke kwaliteiten we hem kunnen toedichten, het zijn er vele en de meeste zeker ook terecht, voorspellingen doen hoort daar niet bij, zo zal deze dag ons leren. We vertrekken de laatste dagen steeds gepakt en gezakt voor achten en maken dan het liefst 25 tot 30 km kapot, voordat we een eerste stop maken voor koffie. Met een mueslireep en een yoghurtje achter de kiezen lukt dat ook vandaag en vol goede moed slaan we bij Rochegude rechtsaf, de mooiere, maar ook langere en zwaardere route naar de Middellandse Zee uit ons Groene Boekje. De eerste stop voor koffie is gepland in Mondragon, waar we van een ongezellige plek ook rap weer vertrekken. Een volgende koffietent blijkt niet op de route te liggen, dus op een passerende camping even een koud frisje gepakt want het is alweer 30+. "We maken het niet te gek vandaag hoor" en "als we het zat zijn stoppen we gewoon", de goede bedoelingen van onze slavendrijver annex reisleider zijn niet van de lucht. Maar nu weer in de benen, want we moeten nog een flink eind.
Knerpschs!! Ho! Roept Renee, iets niet goed. Al gauw blijkt dat haar ketting van het voorste tandwiel is afgelopen. Vreemd, dat hoort niet te gebeuren. Wellicht een vreemde samenloop van schakelen, hobbel in de weg, slingerende ketting en net even kracht zetten, maar wat maakt het uit, na 10 minuten gefriemel en gepier ligt de ketting er weer keurig om. Het testrondje gaat zonder problemen en de handjes worden gewassen met een velletje outdoor zeep, al met al een kwartiertje rust voor de dames, best welkom op deze alweer flink warme dag.
Vol goede moed wordt de reis naar het zuiden hervat totdat 10 meter verder Kretschs!! Renee fietst plots met een meter ketting achter haar fiets aan, inderdaad, gebroken! Da's niet zo mooi. De meiden kijken ook helemaal niet blij, terwijl de boys deze nieuwe uitdaging met enthousiasme begroeten (overigens enkel en alleen om de meiden niet onnodig stress aan te jagen; hoe fixen we dat nu weer, denken ze ondertussen). Opnieuw de tassen er af, fiets op de kop, kettingkast gedemonteerd, kettingpons zoeken, twee schakels er uit, ketting inleiden, ketting sluiten, kast erop, fiets rechtop, tassen aanhaken, tadaa, gefixt. Dat we nog twee dagen met zwarte handen van het smeer lopen kan niemand wat schelen, we're on the road again.
Zonder verdere materiele ongemakken, de fysieke nemen we op de koop toe, bereiken we veel te laat, te bezweet, te uitgeput, te roodhoofdig, maar te-vreden ons einddoel. Een lekker zwembad roept ons, maar wij geven nog even de voorkeur aan het terras voordat we een duik nemen. Het was me het dagje wel, zeggen we tegen elkaar. We hebben wel een extra beloning verdiend en dat komt helemaal goed op een aardig pleintje in het dorp waar we superdeluxe lekker eten. Morgen weer een gewone zware fietstocht hopen we, zonder gedoe.